Hi lieve dames!

Begin dit jaar ben ik gestopt met de pil, niet vanwege een kinderwens maar omdat ik Prikkelbaar Darm Syndroom heb en eens wilde kijken of dit wellicht door het pilgebruik zou worden beïnvloed. Helaas heeft dit geen resultaat opgeleverd, maar ben ik er wel achter gekomen dat mijn cycli verre van normaal zijn, variërend van 41 tot zelfs 89 dagen. 

Na aandringen bij de HA een doorverwijzing naar de Gyn, ze heeft na onderzoek geen PCOS vastgesteld maar geeft wel aan dat er PCOS-achtige tekenen zijn (lees; 10/11 blaasjes per eierstok). Omdat we op dit moment geen acute kinderwens hebben laat ik het hier qua ziekenhuis voor nu bij, maar de Gyn heeft wel aangegeven dat we meteen terug moeten komen als de situatie niet veranderd en wij wel voor een kindje willen gaan.

Het hele verhaal heeft me natuurlijk wel aan het denken gezet. Zoals gezegd is er geen acute kinderwens, maar de wens is er voor de nabije toekomst zeker. Het feit dat de Gyn aangeeft dat we direct terug moeten komen geeft bij mij wel aan dat er toch iets niet helemaal goed zit, ondanks dat ze er geen label op wil plakken. Zijn er dames die door een soortgelijke “diagnose” de keuze hebben gemaakt het eerder te gaan proberen? En wat is jullie ervaring hiermee? Hoe lang heeft het bij jullie geduurd voordat je zwanger was? En was dit met of zonder hulpmiddelen?

Het liefst zou ik het natuurlijk eerst op de natuurlijke manier proberen, voordat er een heel circus aan medische hulpmiddelen wordt ingeschakeld. Ik ben 26, mijn vriend 28 en “voor het mooie” zouden we eigenlijk nog één of twee jaar willen wachten. Echter, als de kans groot is dat het sowieso veel langer gaat duren dan is het misschien juist wel verstandig er eerder mee te beginnen. Vriendlief denkt echter dat 1+1 altijd 2 is en heeft denk ik niet zo goed door dat het soms echt wat moeilijker gaat dan je misschien hoopt/denkt. 

Overigens weet ik natuurlijk dat iedereen anders is en het absoluut voor ons niet hetzelfde hoeft te gaan, maar desalniettemin hoor ik graag jullie verhalen en tips! :)

Liefs, El

Zelf geen ervaring mee, maar als ik je verhaal zo lees zou ik niet nog jaren wachten met proberen… sowieso is het niet gek als het een jaar duurt voordat je zwanger bent (voor de ‘normale’ vrouw in de gemiddelde situatie). In jullie geval is de kans groot dar het nog veel langer duurt, dus waarom nog 2 jaar uitstellen? 

Als je veel geluk hebt ben je wel snel zwanger, zou dat een probleem zijn? Een ideale leeftijd is er toch niet, dat zit alleen nar in je hoofd.. ik ben 28 en heb 2 kindjes (2 jaar en 3 maanden oud) Ik was 26 toen ik moeder werd en vond het prima zo, maar had het 2 jaar eerder of later ook goed gevonden. Het gebeurt op een bepaald moment en dan is het ook gewoon goed en dan maakt leeftijd niet meer uit. 

Mocht het idd moeilijk voor julie blijken om zwanger te raken, ga je trajecten in en kan het echt jaaaaren duren voor je zwanger bent. Dan ben je de 30 al flink voorbij en dan worden je kansen sowieso al minder… dat klinkt allemaal nog ver weg, maar gaat snel genoeg.

Succes!

Ik sluit mij aan bij wat CvB zegt! 

Bij mij werd PCOS vastgesteld ergens in februari/maart 2015, toen ik 21 was. De gynaecoloog zei toen, dat als we er aan toe waren, we een bijpassende behandeling konden krijgen. Mijn vriend en ik woonden net samen en ik zou september dat jaar aan het laatste jaar van mijn opleiding beginnen, dus een kinderwens hadden wij niet maar wel de instelling: Als het toch gebeurd, dan is het zeer welkom! 

En toen had ik in oktober 2015 een hele positieve test in mijn handen. Onze dochter is nu inmiddels 3,5. Toen zij 1 werd, begon het bij mij weer te kriebelen en dacht ik dat het misschien net zo ‘snel’ kon gaan als de eerste keer. Uiteindelijk hebben we er 2 jaar over gedaan (natuurlijke manier) en ben ik nu 24 weken zwanger van onze tweede dochter. 

Mijn ervaring is dat het dus gewoon altijd anders kan lopen en je het niet voor het kiezen hebt. Laatst zeiden mijn vriend en ik tegen elkaar dat het gewoon goed is dat onze oudste dochter zo spontaan kwam. We hebben er toen nooit een keuze in gehad. Anders waren we er misschien wel later aan begonnen en wie weet hadden we wel de medische molen in gemoeten, wat gewoon geestelijk en lichamelijk hartstikke zwaar is! Daarbij, ik werd op mijn 22e moeder en als onze tweede komt ben ik 26 en ik vind het geweldig om jong moeder te zijn. 

 

Succes! 🙂

 

Wauw jou verhaal lijkt de mijne wel.

Ik werd niet meer ongesteld in de stopweek en moest van de dokter toen stoppen met de pil. Ik bleek ook bijna geen cyclus te hebben (2/3x per jaar ongesteld ipv elke maand.)

Wij waren ook nog niet met kinderen bezig in de toekomst was die wens er zeker wel. 

Vanuit het ziekenhuis kregen we te horen dat zwanger worden op de normale manier voor ons waarschijnlijk heel moeilijk zou worden.

En dat als we wilden we gelijk met een hormoon kuur konden beginnen. 

Dit hebben we niet gedaan omdat we nog niet met kinderen bezig waren. 

Wel zijn we toen gestopt met bescherming want tja als de kans zoo klein was waarom niet. 

Als het dan over een jaar misschien spontaan raak zou zijn Was dat alleen maar mooi.

3x raden wie gelijk de eerste de beste keer zonder bescherming zwanger was..?

Resultaat is nu een dame van 3 maanden oud. 

Thanks voor jullie verhalen! Fijn dat het bij jullie uiteindelijk allemaal gelukt is! Het bevestigd ook wel een beetje mijn eigen gedachtes dat het helemaal niet gek is om het misschien toch al eerder te proberen.

Helaas denkt mijn vriend er wel iets anders over. Zoals gezegd denkt hij echt dat het in 1x raak is, en dat kan natuurlijk ook, maar de kans is (zeker nu) veel groter dat dat helemaal niet zo gaat… Hij wil eerst een huis kopen, settelen in een “grotenmensenhuis” en daarna pas aan kinderen beginnen. Hij zegt letterlijk “We zien wel hoe het loopt en het komt allemaal wel goed”. We zaten hierin altijd helemaal op één lijn, maar door de situatie nu begin ik toch echt wel te twijfelen. Hoe stonden jullie partners hierin toen je dit onderwerp op tafel gooide?

Ik had overigens niet verwacht dat ik zo “van slag” zou zijn hierdoor, maar denk toch dat ik het een beetje onderschat heb. Waar ik vroeger het hardste riep dat ik pas aan kinderen wilde denken rond mijn 30e, ben ik nu bijna geneigd te denken “pakken wat je pakken kan”, haha. Gelukkig helpt het om het hier even te kunnen ventileren en jullie ervaringen/tips te lezen 🙂

 

 

 

[Auteur]

Berichten