Ons zoontje van bijna 6 maanden vind het moeilijk om zelf te spelen in de box.

Zelf slapen vond hij ook moeilijk, maar dit hebben We op advies van cb met laten huilen en regelmatig gaan kijken en heel consequent zijn doorbroken. zelf in slaap vallen gaat nu heel goed.

zelf spelen in bed of op het grote bed (als hij ons niet ziet) is een probleem en kan hij heel lang volhouden.

maar in  de box ziet hij ons, en zodra we weglopen begint hij te huilen.

Heeft iemand tips hoe je het ziet zelf in de box spelen kan aanleren?

 

 

Hij kan overigens nog niet echt rollen, anders zouden we hem uiteraard niet alleen laten op de boxspring.

Misschien wil hij helemaal niet in de box. Is het een optie om hem lekker op de grond te laten spelen? Kan hij ook makkelijk het rollen oefenen 😉 Verder zeggen als je weggaat. ‘Mama gaat even…’ ‘Mama ziet jou nog, lieverd.’

Idd lekker op een kleed op de grond. De box ging hier met beide dochters met 11 maanden weg, ze hebben er eigenlijk alleen als newborn gebruik van gemaakt en geslapen in de box tot ze zo’n 5 maanden oud waren. Echt spelen in de box deden ze ook nooit graag, ook niet toen ze ouder werden. Zodra ze gaan rollen, zaten de beentjes steeds vast in de spijlen enzo. Ik vond het maar een onding.

Ze speelden altijd heerlijk op een kleed op de grond. Ook goed hè!

Misschien een hele andere visie dan je zelf zou doen, maar ik zou het zelfstandig en alleen zijn van ouders überhaupt niet teveel oefenen/afdwingen, dat is nog helemaal niet natuurlijk en een beetje achterhaald van het CB als ik eerlijk ben. Nabijheid van ouders nodig hebben en er ook om vragen is veel natuurlijker gedrag wat je zoontje laat zien voor zijn leeftijd. Ik zou er dus eerder aan toegeven, en hem dan bijvoorbeeld in een draagzak meenemen of maar kort alleen laten. En dus ook in de nacht niet laten huilen als ze het nodig hebben om bij je te zijn. Daarin oefenen hebben wij wel gedaan, en ons zoontje slaapt prima alleen, maar in moeilijke tijden is hij altijd welkom bij ons. Het komt vanzelf dat ze beter zonder je gaan kunnen, en als je te vroeg hier mee start, kun je eerder een angstiger kindje krijgen dat meer claimend gedrag gaat zien op latere leeftijd omdat ze nu onvoldoende ‘verzadigd’ zijn in hun mama- en papa honger. 

Kijk maar wat je ermee doet en wat bij je kindje en jullie past, maar misschien helpt het om er zo naar te kijken. Ligt dus niet aan je kindje of aan jullie dat hij dit nog niet kan! En je doet niks verkeerd als je ‘eraan toegeeft’.

Zeker ook eens met gebruikerSN hierboven.

Mijn dochters zijn nu 3 jaar en 15 maanden. Tot 1 jaar heb ik bijna alleen maar ‘samen’ gespeeld met de kinderen, veel erbij zitten op de grond. Zodra ze gingen kruipen, konden ze wat beter zelf spelen en op onderzoek uitgaan, maar dan hangen ze juist weer continu aan je benen, dus of het dan zoveel beter wordt?? 

Ze slapen altijd in in hun eigen bed, maar er zijn soms ook nachten (1x per week denk ik) dat de jongste toch tussenin  belandt halverwege de nacht. Beter zo dan dat ik er 10x heen moet in de nacht en mn kind compleet overstuur is. Ze leren dat echt weer af, mn oudste van 3 jaar doet dat ondertussen niet meer. Ik geloof er niet in dat dat slecht zou zijn, soms hebben ze je gewoon nodig en zo slaapt iedereen weer. 

Dus verwacht ook zeker nog niet teveel van je kindje in het alleen spelen/slapen. Met 6 maanden mag je m ook nog lekker bij je houden. Hij snapt nog niet dat je in de buurt bent als hij je niet meer ziet. Voor zijn gevoel ben je weg en is hij alleen. Dat blijft voorlopig ook nog wel zo, de verlatingsangst wordt alleen maar erger de komende maanden..

Misschien is hij wat gefrustreerd omdat hij meer wil dan hij kan? Of verveelt hij zich na een tijdje een beetje?

Ik zou de box afwisselen met een kleed op de grond en even in de wipstoel oid. Ook rug afwisselen met buik ligging. En maar lekker een beetje in de buurt blijven. Dat vind hij fijn. Die box hoeft niet perse hoor! (Wij hebben hem amper gebruikt) en alleen spelen komt vanzelf.

Mijn dochter is nu 6 maanden, en ik herken het wel een beetje. Zodra ze me kan zien begint ze veel sneller te jengelen, dan wanneer ik uit beeld ben. Daar maak ik dus wel een beetje gebruik van als er echt iets moet gebeuren. Dan pak ik een moment dat ze redelijk tevreden speelt en blijf ik even uit haar zicht. 

Maar voor mij leest je stukje ook een beetje alsof je teveel verwacht met betrekking tot alleen zijn. Kan zijn dat het niet goed uit de verf kwam en dat het heel anders gaat hoor. Maar ik ben net als de andere reacties geen voorstander van laten huilen. Babies roepen je omdat ze je nodig hebben, of dat nou uit komt of niet. Ze gaan vanzelf beter zelf spelen en slapen. Je kan het tot in het extreme doorvoeren, en dat is ook overdreven. Ik leer haar heus wel dat ze soms even moet wachten, en ook snachts kom ik niet om elk jammertje. Maar je hoort het als verder slapen of verder alleen spelen er niet meer in zit. En daar mag je op deze leeftijd echt nog wel aan toegeven. Dat is belangrijk voor de hechting. Daarnaast kunnen ze nog zo weinig, en willen ze zoveel. Aandacht langer vasthouden met iets zit er ook nog niet in. Ze hebben het vermaak ook nog echt nodig.

[Auteur]

Berichten