Ik loop deze week ineens tegen huilbuien aan die ik al niet meer ken sinds de kraamperiode. 

Eerst van de week snachts. Ze was verkouden en werd huilend soort van wakker. Wat ik helemaal snap, dus eveb oppakken en troosten. En… Ze huilde op vol volume door. Dat ken ik niet. Maar uiteindelijk rustig weer in bed gelegd, direct weer op volume 10.  En flesje boos weg slaan, worstelen in mijn armen. Moedeloos werd ik ervan. Zo ging dat 2 uur lang door en toen hebben we haar in eigen bed genomen. Lol dat ze daar had man! Erg grappig, maar waarom dan zo boos van de eigen kamer? Ik heb het losgelaten want ze was ziekjes en dan slaap je kut. Ze slaapt nu weer goed. 

Gister tijdens het koken gebeurde het weer. Ik speelde met haar, sta op om te gaan koken. Dan huilt ze wel vaker even hard, maar ze is wel te troosten door pappa of mij. Nu ging dat binnen 20 seconden naar volledig overstuur en pappa kreeg haar niet stil. Dus ik kwam even kijken, snikkend naar adem happen. Eenmaal rustig ging ik weer de keuken in, en het gebeurde weer. Dus had ik haar in de stoel bij me gezet, dat vindt ze normaal leuk. Maar het werd erger. Ze sloeg tussendoortjes en drinkflesjes boos weg. Ik pakte haar uiteindelijk in mijn armen zodat ik pappa kon uitleggen wat te koken. Maar ze krijste op dat punt zo hard dat ik me niet meer verstaanbaar kon maken of nadenken. En hupsen en sussen werkte niet. Heb uiteindelijk uit frustratie HEE! geroepen, en daar schrok ze van, maar was dus direct stil en weer gezellig. We hebben samen tv gekeken terwijl pappa kookte. 

Ben een beetje onzeker hierover omdat ik niet goed weet of ze boos is of heel verdrietig, wat er dan is. Hoe ik haar kan helpen. Het gebruikelijke werkt niet en het gaat zo enorm hard. Wow! 

Herkent iemand dit? Eerste keer moeder.

 

 

 

Overigens merk ik wel dat ze sowieso wat uit haar doen is. Door de verkoudheid, maar ook door grote ontwikkelingen. Verlatingsangst heeft een tandje bij gezet. En ze kan plotseling op haar knietjes rechtop zitten en met hulp staan. Dat wil ze dan voortdurend. Ze weet ook heel goed te onthouden nu dat ze de afstandsbediening/snoer/beker hete thee wilde hebben. En alles dat ze duidelijk wil maken is momenteel AAAAHHHHHH!! Dus het is ook een lastige tijd voor haar.

Verlatingsangst

Pijn van tandjes? Verlatingsangst? Niet lekker voelen? Zou zeker allemaal kunnen, vaak weet je het achteraf pas is mijn ervaring.. proberen haar behoefte te volgen en bij je nemen als je denkt dat ze je nodig heeft, mijn eigen ervaring is hoe meer je beschikbaar bent, hoe eerder ze ook weer wat meer los van je kunnen.

Nou ik bedoel meer het gedeelte dat mijn nabijheid ook niet meer helpt en het krijsen en slaan echt zo heftig wordt dat ze erin vast lijkt te zitten…

Yep, de moeilijkste leeftijd vind ik echt die fase van 9-13 maanden. Ik was zoooooo blij toen dat voorbij was. Op die leeftijd gaan ze gruwelijk miepen, piepen, mopperen, klagen, en brullen als je wegloopt en continu aan je been hangen. Gek werd ik ervan.

Mijn dochters zijn ondertussen 3.5 jaar en 19 maanden, maar bij beiden vond ik die leeftijd rond de 10 maanden het aller moeilijkst en deze fase duurde hier zooooo lang.

Krijsen als papa ze uit bed haalt of aankleedt. Krijsen met verschonen. Krijsen als ik sta te koken. Krijsen als ik naar boven loop om de was op te hangen. Echt krijsen om álles. Het enige wat goed was, was wanneer ik op de grond mee speelde. Zodra ik op stond om naar de keuken te lopen was het alweer foute boel.

Hopelijk is deze fase bij jullie snel voorbij. Ik vond hem heel pittig. Naar mijn idee willen ze op deze leeftijd ook meer dan ze kunnen. Ze willen optrekken, kruipen, lopen, praten… Maar niks lukt nog echt. Ik weet dat ik op deze leeftijd heel veel rondes gewandeld en gefietst heb met ze, alleen dan waren ze even tevreden.

En in de nacht hadden ze op die leeftijd ineens bedacht dat het leuk is om te gaan staan in bed en dan alle knuffels en spenen midden in de nacht uit bed te gooien. Zodat mama echt wel komt.. zodra ik dan weer weg liep krijsten ze de longen uit hun lijf en gooiden ze wéér alles op de grond. Dat zo 10x achter elkaar, tot ik het opgaf en ze idd mee nam naar ons bed…

Heel herkenbaar, heel pittig. Heel veel succes 😉

Lewis schreef:

Nou ik bedoel meer het gedeelte dat mijn nabijheid ook niet meer helpt en het krijsen en slaan echt zo heftig wordt dat ze erin vast lijkt te zitten…

Mijn man mocht onze dochter niet eens meer afdrogen na het douchen. Kind was compleet overstuur. Slapen ’s nachts was een drama. Als we even uit zicht waren… Drama! Heeft weken geduurd (voelde als jaren). Niets is goed

Toch heb ik altijd wel geprobeerd duidelijk te zijn. Niet altijd toe geven.

Ik zei tegen mn dochter: Nee, vandaag legt papa je in bed. Jammer dan. Dan huil je maar even. Ik ga je niet elke avond op bed leggen omdat jij dat zo graag wilt. Morgen doe ik het weer.

Geen idee of ze dat snapte en ja, het was intens als ze dan weer begon te krijsen. Maar ik had er niet de kracht voor om altijd álles te doen en ik vind gewoon dat het ook goed moet zijn met papa. Papa is óók lief, zeg ik altijd! Haha!

Ze blijven voorkeur voor mama houden, en dat is ook prima. Maar ze vinden het nu goed als papa ze op bed legt of aankleedt en krijsen niet meer bij alles om mama. Dus de volhouder wint, ook al duurt het maanden 😉

Hier is het trouwens ook weer helemaal goed hoor! Onze dochter is helemaal papa’s meisje. Het was een hele zware periode en ik was blij dat we ons vrolijke meisje op een gegeven moment weer hadden 

[Auteur]

Berichten