Mijn zoontje heeft het altijd goed naar zijn zin bij mijn ouders, hij is altijd direct op zijn gemak (meestal kijkt hij de kat uit de boom)
Ik vind het gewoon heel spannend, of hij zich niet verloren voelt ofzo…
Ik weet dat mijn moeder (die zal de “taken” uitvoeren) respect heeft voor onze keuzes (geen snoep/koek/zoet drinken of andere gezoete troep) en het strakke ritme wat ik mijn zoon bied, heb ik zelf ook gehad bij mijn ouders. Dus daar maak ik me absoluut geen zorgen om.
Mijn moeder is alleen niet zo’n knuffelaar, dit is ook iets wat ik echt heb gemist in mijn opvoeding en dat is iets wat wij onze zoon heel erg bieden, die lichamelijke affectie. Ik hoop dan ook maar dat mijn zoon zich geborgen voelt als hij daar is en bijvoorbeeld verdrietig wakker wordt of niet goed kan slapen door de hitte (wat hier ook moeilijk gaat,maar na 15 minuten kletsen valt hij toch in slaap,hij is toch gewoon thuis, dus dat is wel een verschil denk ik)
Ik schrijf verder alle praktische zaken op en ik zorg dat ik alle maaltijden meeneem, zodat mijn moeder het alleen maar hoeft te geven en niet hoeft stil te staan bij hoeveelheden ed.
Pfff… wat vind ik dit spannend