Hoi allemaal,

Ik zou graag eens van een ander willen horen wat hij/zij in mijn situatie zou doen.

Mijn zoon is drie en gaat nu twee maanden naar de psz. Het was de eerste maand echt krijsen bij het afscheid en mij niet willen loslaten en gedurende de hele ochtend alleen bij het raam staan wachten tot ik terug kwam en niet mee eten of actief mee doen met de rest. Nu is het alleen het afscheid en de ochtend thuis voor school nog die drama zijn maar hij doet nu wel mee met aan tafel zitten en liedjes zingen. Echt spelen met anderen doet hij nog niet.

Nu komt daarbij dat hij thuis echt nachtmerries heeft van het naar school gaan en hij is agressief en boos naar mij toe. De ochtenden voor school huilt hij thuis ook altijd omdat hij altijd vraagt wat we gaan doen en ik er niet over kan liegen tegen hem. Ik heb al is geprobeerd het antwoord te ontwijken en pas voor school te vertellen dat hij die dag naar school moet maar dan is het drama nog groter en is hij nog meer van slag.

Hij is altijd al een gevoelig jongetje geweest en houdt niet erg van verandering hij is super druk maar ik wil absoluut geen stempel op hem gedrukt hebben. Hij heeft een lange tijd melotanine gekregen om savonds in slaap te kunnen komen.

Hij is mijn derde kindje dus ik weet dat volhouden waarschijnlijk de beste optie is. Maar in zijn geval vraag ik me echt af of dat het beste voor hem is. Wellicht is hij er nog niet klaar voor?

Ik weet dat hij als hij vier is ook (niet leerplichtig) naar school zal gaan en wil het eigenlijk opbouwen.

Heeft iemand hier ervaring mee?

Ik werk zelf op een Psz maar bij sommige kindjes duurt het wat langer voordat ze echt vertrouwd zijn. Ze komen binnen in een groep waar ze nog geen plek hebben en de leidsters vreemde zijn voor hem! Ik zou wel proberen hem voor te bereiden als hij gaat. Zoals een week kalender maken voor hem waarop hij duidelijk kan zien welke dag het is (je kan bijv elke morgen een pijl bij de juiste dag zetten) zo kan hij zichzelf er ook op voorbereiden! Hou het afscheid zo kort mogelijk, hoe langer het duurt hoe lastiger het wordt! Dat hij inmiddels mee doet met sommige dingen is al echt een goed teken! Hij bouwt langzaam het vertrouwen op!

Mijn zoontje sluit zich af als het erg druk is. De eerste drie weken dat hij ging ( 2,5 jr ) gaf hij geen kik maar als ik weg was vluchtte hij geregeld naar de gang om daar in een hoekje te spelen. Omdat de juffen hem daarin de vrijheid gaven vertrouwde hij ze. Na 3 weken kwam ineens het moeilijke afscheid.

 

ik nam echt de tijd voor hem (kan ook omdat ik niet werk besef me dat veel moeders die tijd helaas niet hebben) ik ging met hem zitten beetje knuffelen en lezen tot alle kids binnen waren en ouders weg want dan kon de juf hem alle aandacht geven tijdens mijn vertrek en dat wierp zijn vruchten af. Na 3 maanden dat hun hem vrij lieten in het spelen op de gang en de tijd die ik nam bij het afscheid is hij helemaal omgekeerd en gaat hij met plezier heen en het komt bijna nooit meer voor dat hij naar de gang vlucht

mijn advies is dus vooral luisteren naar je eigen moeder gevoel, goed met de juffen communiceren en het tijd gunnen. Ga bv later heen zodat de ergste drukte met binnenkomst weg is en haal hem iets eerder op zodat de hectiek van de drukte van ouders en kids ophalen hem even bespaard blijft

 

hoop dat je er wat aan hebt. Succes

Hi dank je wel voor jullie reacties!

Ik denk nu ik jullie reacties heb gelezen het hem misschien meer zit in het “afscheid” nemen.

In het begin ging ik even twee minuten mee naar binnen (terwijl hij al krijsend aan Mn armen hing) vertelde hem vervolgens dat ik weg ging en gaf hem een dikke kus. Gaf hem over aan de juf en hij schreeuwde van woede de hele boel bij elkaar.

Vervolgens had de juf eigenlijk zelf voorgesteld om te zwaaien bij het raam waar ik vanaf het begin niet zo heel blij mee was want dan ziet hij mij daad werkelijk weg gaan en dat zag ik niet zo zitten omdat ik wist dat dit waarschijnlijk alleen maar alles erger zou maken.

Nu is het sinds twee weken ongeveer zo dat ik hem naar binnen breng ik zeg hem dat ik van hem hou dat ik even boodschappen ga doen en hem zo weer kom halen geef hem een kus en geef hem aan de juf en er wordt op mijn verzoek niet meer gezwaaid.

Ook dit plan werkt dus niet…..want hij blijft huilen en krijsen.

Ook het gymmen vindt hij niks dan wil hij niet eens mee naar de gymzaal.

Wellicht zou het verhaal van Siep in die zin helpen dat ik misschien een keer mee ga naar binnen voordat de drukte begint en met hem aan tafel een spelletje doe of een puzzel maak en dan afspreek dat ik daarna weg ga en het op die manier probeer dat hebben we immers nog nooit gedaan want hij was altijd zo aan het krijsen dat ik daar de kans niet voor gekregen heb.

Het liefst vraag ik de juf om een paar ochtenden te blijven zodat jij vertrouwen krijgt maar dat is natuurlijk onmogelijk

Bij onze PSZ mag je wel blijven als je kind dat nodig heeft om te wennen maar ik denk dat als je kind daaraan went het ook lastig is.

Mijn zoon lieten ze wel zwaaien en ik had er ook mijn bedenkingen bij maar toch ging dat na een paar keer goed ik bleef niet bij het raam staan maar al weglopend zwaaide ik naar hem. Inmiddels heeft ie geen tijd meer voor me, kusje kan er nog net van af en mama uitzwaaien ? Echt niet haha. Als ik hem ophaal is het wel direct in mijn armen vliegen.

Gewoon alle tijd voor hem nemen heeft gewoon geholpen. Andere moeders keken me vaak raar aan, dachten waarschijnlijk dat ik te soft was maar mijn zoontje vond die drukte gewoon ontzettend moeilijk. Hij valt stil, hing in mijn armen en viel zelfs soms in slaap puur omdat hij zich geestelijk ervoor afsloot zoals baby’s dat ook doen in drukke omgevingen.

succes ik hoop dat het gaat werken

Btw een ander kindje bij ons dat ook moeite heeft die heeft altijd haar knuffel mee, dan hoeft ze niet bang te zijn want mama heeft met de knuffel afgesproken dat die op haar let en bij haar blijft.

 

#dit is Siep , zie nu dat ik anders ben ingelogd

Zwaaien is juist goed, omdat het een vast ritueel wordt van het weg gaan en het weer terug keren. Een kind snapt niet dat jij opeens weg bent. Bij het zwaaien kunnen pm,ers vertellen wat mama of papa gaat doen b.v papa loopt nu naar de auto, stapt in de auto en rijd naar het werk, als papa klaar is met werken dan stapt papa weer in de auto, rijd dan naar jou of naar de supermarkt of gaat naar huis om te koken . Als een kind weet wat een ouder die dag aan het doen is (visualiseren) geeft dat vertrouwen. Vertel ook altijd wie vandaag komt ophalen.

Erbij blijven hangen kan voor een kind verwarrend zijn, je bent lekker aan het spelen met mama, dan ineens als je leuk aan het spelen bent gaat ze weg. Dus je doet als kind wat er van je verwacht wordt en dan is de beloning dat mama weg gaat.

Het beste is je afscheid kort maar krachtig houden. Knuffel, mama houd van je, ik kom je weer ophalen,  ik ga nu naar de supermarkt, we gaan nog zwaaien tot straks! Je kind erop voorbereiden (zoals Mandy zei) met een kalender is een goed idee, maar vertel er wel positief over. Anders wordt het een happening die spanning opbouwt. B.v; dinsdag ga je naar de psz dan ga je leuke dingen doen met juf…? liedjes zingen, buiten spelen.

Vindt agressief gedrag of sowieso gedragsverandering bij een kind wel zorgelijk. Zou dit dus ook zeker bespreekbaar maken.

Mocht je kind nu angstig blijven en moeite houden dan zou ik een gesprek aanvragen. Bespreek de dag indeling, zijn er momenten dat je kind het moeilijk heeft of dat het juist beter gaat, is er continu een vast gezicht op de groep, wat doet de leidster als hij huilt, stel samen met de leidsters een plan van aanpak op en kijk of dit werkt. Blijf zelf ook observeren en kritische vragen stellen, niet alle kindercentra`s en kinder dag verblijven zijn even sterk in hun omgang met kinderen.

Succes!

Hoe gaat het nu?

[Auteur]

Berichten