Hallo

Wij zijn vorig jaar ouders geworden van een geweldig zoontje. Het was wel een moeilijke aanpassing voor ons aan ons nieuwe leven.
Ook was ons ventje aanvankelijk een huilbaby, waar hij nu gelukkig voorbij is.

Alleen mijn partner, die is nog niet de oude. Mijn vriendin is hoogsensitief en heeft imo last van postnatale depletie. Ze is ‘s avonds heel snel moe. Maar wat me het meest zorgen baart is dat ze soms wat verward is, moeite heeft met spreken, wispelturig uit de hoek kan komen. Discussies zijn vaak ook meteen verhit.

Ik heb al meermaals mijn bezorgdheid gëuit, ik help haar zo goed mogelijk in het huishouden en we doen elk een nacht. Ze ontkent niet dat er iets is, maar ze lijkt het wel te minimaliseren.

Het probleem is dat ik soms daarom schrik heb in welke toestand ik ze elke dag ga treffen. Ik herken haar niet meer zoals voor de bevalling en er komt een afstand..

Heeft iemand hier ervaring mee? Of weet iemand hoe ik dit moet aanpakken?
Ik wil er heel graag samen uitkomen, maar na 9 maand word ik op de duur wanhopig..

Dit is voor mij wel bekend, omdat ik zelf met iers soortgelijks te maken heb (gehad). Wat goed dat je dit bij je partner ziet en er iets mee wil! 

Ik heb zelf een zoontje van 14 maanden en werk 32 uur per week, net als mijn partner. Een aantal maanden na de geboorte van mijn zoon zijn we verhuisd. Vlak daarvoor heb ik wat slechter nieuws te verwerken gekregen en ik ben in de tussentijd bij de bekkenfysio gestart omdat ik last heb van het litteken waar tijdens de bevalling, die erg lang en zwaar was, de knip is gezet. Als laatste ben ik in het begin van de zwangerschap van baan gewisseld en na de geboorte heb ik mijn manager vervangen die wegens ziekte uitviel. Al met al een enorme lading die uiteindelijk gewoon te veel bleek.

Niet zo heel gek wat er gebeurde: in augustus constateerde ik een aantal van de klachten die je opnoemt. De directe trigger voor mij om te denken dat het mis was, was toen ik me aan het begin van een dag begon af te vragen hoe ik die dag moest doorkomen met zo’n gebrek aan energie. Ik was vergeetachtig en snel geëmotioneerd, kon niet veel hebben en werd totaal niet meer enthousiast van mijn oude hobby’s. Ook niet meer op woorden kunnen komen klinkt herkenbaar. Ik wilde graag dingen doen waar ik meer energie van zou krijgen maar kreeg mezelf niet over die enorme drempel heen. Ik ben toen naar de Arbodienst gestapt op het werk. Het eerste gesprek was volledig anoniem (ik weet niet of je partner werkt, maar als dat zo is, zijn er misschien faciliteiten, al is het maar voor een intake?), de Arbo arts verwees me door naar een paar gesprekken met de bedrijfsmaatschappelijk werkster.

Tot een burn out is het gelukkig niet gekomen en dat kwam maar door één ding; doordat ik op tijd aan de bel heb getrokken. En na een paar gesprekken en wat tijd om er echt aan te werken (meer tijd voor mezelf; toegeven aan behoefte; weekendje er tussen uit) kan ik oprecht zeggen dat het beter gaat. Daarnaast merk ik ook wel dat hoe ouder mijn zoon wordt, hoe makkelijker het wordt met hem. Je kunt het dus misschien toch nog wat meer tijd geven maar toch is het misschien goed als je partner probeert ergens aan de bel te trekken. Het helpt echt en hopelijk helpt het argument dat het zo veel beter is om te voorkomen dan te genezen… succes 🍀.

Ja ik snap dat je je zorgen maakt. 

Na 9 maanden zou het wel iets beter mogen gaan. 

Naast hulp zoeken, kan je kijken naar extra vitamines slikken, en als de baby daar ruimte voor laat, aan de conditie werken.

(Vitamine of mineralen gebrek kan met bloedonderzoek worden vastgesteld.)

Denk dat het bij mij eerder richting de twee jaar duurde, maar helemaal de oude ben ik niet meer geworden. 

Maar na 9 maanden was er wel merkbaar verbetering. Bij 6 maanden ook al een klein beetje.

(Ben rond de 40 speelt misschien ook een rol bij herstel vermogen.)

Vergeetachtig, woorden door elkaar halen en minder focus waren (en blijven een beetje) mijn mentale zwangerschapsproblemen. Maar dat is voor iedereen wat anders.

Hoe goed slaapt je partner? Ik ken iemand die zo van slag was na een huilbaby, dat ze daarna therapie nodig had om zelf weer te leren slapen.

Wat je omschrijft klinkt als overspannen.

Ze gaat vaak tussen 18u en 19u slapen. Gewoon niet meer kunnen wakker houden, vaak is de “verwardheid” dan het ergst.. 

Dus qua uren slaap zit het wel goed, af en toe ligt ze wel wakker in de nacht. Bloedonderzoek is al gebeurd en buiten ijzertekort zien ze niets verontrustend. Intussen neemt ze al bijna 3 maand ijzertabletten zonder resultaat.. 

Wel vreemd. Zou toch nog eens naar de huisarts gaan. Met zoveel slaap zou er toch herstel moeten zijn lijkt me.

Pas ook goed op jezelf. Lijkt me ook vrij zwaar voor jouw.

Klinkt inderdaad als overspannen. Zelf zit ik ook al jaren op het randje. Een baan die eigenlijk meer uren vraagt dan ik werk, een dochtertje die vaak ziek is (waardoor je dan ook weer vaker vrij moet nemen en de druk van het werk weer toeneemt) en ze wil snachts alleen door mij getroost worden. Voor mij zijn alleen de dagen (en nachten) dat ik vrij ben en de kinderen echt uit huis (bij de opvang, of bij opa en oma) echt ontspannen, ook al is mijn man thuis, dan voel ik nog steeds veel verantwoordelijkheid. Het feit dat ik het zelf af en toe/vaak zwaar vind, projecteer ik ook op hem, waardoor ik hem eigenlijk nooit langer dan 2.5 uur alleen thuis laat met de kinderen (een zoontje van bijna 4 en meisje van 2). Dit is iets waar ik aan moet werken, vertrouwen dat hij het wel aan kan. Maar inderdaad, als je kunt proberen of je zoontje bij opa en oma kan logeren, al is het 1x per 2 maanden, dan zou dat kunnen helpen. Of dat hij bij de opvang is, en je vriendin heeft lekker even vrij om te doen wat zij wil: ontspannen, shoppen of klusjes in huis, sporten, whatever. Een huishoudster kan ook helpen om wat vaste taken van haar bordje te halen. Ik heb na jaren besloten dat ik ander werk ga zoeken, dat meer binnen de 24 uur blijft en ik kijk er eerlijk gezegd naar uit om even een paar maanden werkloos te zijn. Gewoon de kids naar de opvang en even mijn eigen ding doen. Dus ik zou zeggen: supergoed dat je aan de bel trekt, maar probeer dit ook bij een huisarts/ggz te doen en probeer haar meer vrije tijd te geven. (Deels samen, deels voor haarzelf. Als ik samen met mijn man vrij ben, wil hij grote klussen aanpakken, en af en toe wil ik gewoon even mijn eigen ding doen 😉 ) Heel veel sterkte en beterschap gewenst!

Heftig hoor! Ik herken de verwardheid en niet meer uit woorden komen wel heel erg.. op momenten dat ik ontzettend moe ben heb ik dit namelijk ook. Soms vergeet ik helemaal wat iemand me verteld heeft, omdat ik te moe ben om bewust te luisteren en iets op te slaan. 
Hoop iig dat ze zich snel beter gaat voelen 🍀

[Auteur]

Berichten