Lieve (aanstaande) mama’s en papa’s,

Mijn partner en ik hebben het 5 jaar geprobeerd om zwanger te worden. 5 jaar vol fertiliteitsklinieken, dokterbezoeken, diagnoses, zijn 5 hele lange jaren. Op het moment dat er verteld werd dat de kans op spontane zwangerschap zeer minimaal tot nihil is hebben we het maar een beetje opgegeven. 

Maar dan nu…

Vorig weekend getest en tot onze verbazing twee overduidelijke mooie positieve streepjes! We zijn zwanger! Ik ben door mijn knieëen gezakt en ik heb de hele avond gehuild. Nu is het alweer een week geleden dat wij positief testte. Het is allemaal erg pril, 5 weekjes als het goed is. Maar ik vind mezelf niet echt op de wolken. Ik maak me elke dag zorgen dat het mis zou gaan. Deze zwangerschap is zo gewenst en gewild na 5 jaar. Hoe ga ik hier het beste mee om? Er over praten doe ik al maar de zorgen blijven.. en dat doet mij verdriet want ik wil er juist van genieten.. :-(

Liefs, mama to be.

Hey, als allereerst aanstaande mama: gefeliciteerd! 

En lees ik het goed, ben je alsnog natuurlijk zwanger geraakt na 5 jaar?  Wat een heftige rollercoaster lijkt me dat zeg! Hier heeft het ook even op zich laten wachten (2,5 jaar en 1x IUI, dus wij scharen onszelf alsnog onder de geluksvogels) en ook ik was stikbenauwd in het begin. 

Wat ik je wil meegeven, verwacht niet dat je op een roze wolk hoeft te zitten. Het ís allemaal nogal wat, sowieso al, en helemaal na zo’n lange weg ernaartoe! Wat mij heeft geholpen is dat ik van mezelf naast blij en hoopvol, ook wel onzeker mocht zijn. Zodat dit naast elkaar kon bestaan en het een niet zwaarder ging wegen dan het ander. 

Ik heb me 
1) lang niet zo overdreven blij gevoeld als ik altijd dacht dat het zou zijn, omdat ik na de IUI een waar testlab heb gebouwd en mijn streepjes heel snel zag oplopen. Daardoor bleef het verrassingseffect een beetje uit en dat heb ik mezelf toch soort van kwalijk genomen. Was ik wel blij genoeg met de zwangerschap?
2) lang zorgen gemaakt, juist omdat de weg ernaartoe zo lang was, was ik me er onwijs van bewust wat er allemaal mis kon gaan. Ik durfde niet te blij te zijn omdat de klap dan zo groot zou zijn als het mis ging. Maar voor elke keer dat ik dacht “het kan misgaan” moest ik van mezelf hardop zeggen “maar het kan ook zomaar goed gaan!” 

Zo bleef het allemaal een beetje in balans 🙂 Hoop dat het voor jou ook zo kan gaan! Pas na een goede 20 weken echo kon ik me er écht op gaan verheugen trouwens. Daarvoor ook al wel hoor, maar de remmingen vielen toen pas echt weg. 

Wanneer heb je de eerste echo? 

Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat prachtig dat het na zo’n lange tijd toch gelukt is. Maar ook zeker niet gek dat je nog niet zo goed durft te genieten. Die eerste periode is gewoon heel onzeker en spannend. Je gaat vanzelf meer ontspannen als je verder bent en bijvoorbeeld een goede echo hebt gehad. Misschien helpt het om je zorgen maar ook juist positieve gedachtes op te schrijven. Ook fijn om later terug te kunnen lezen en voor nu een manier om toch iets te ‘doen’. En idd wat je al doet, er over praten met de mensen dichtbij je. Ik wens je een hele mooie zwangerschap toe!

@Bo-Belle

Dank je wel, lief en wijs berichtje! Om antwoord te geven op je vraag, de eerste echo hebben wij over 3 weekjes. 22/7. 

Gelukkig is het zo raar dat ik mij zo voel. Ik voelde me een beetje rot omdat ik dus niet geniet. Maar de tips die je geeft klinken ook gewoon logisch. Ik moet het in balans zien te brengen. Want hoe het ook went of keert ik bén zwanger. (Ohja, inderdaad op de natuurlijke manier!). Bedankt voor je tips. Ik ga dit zeker volgen.

@Lalana 

Dank je wel voor de felicitaties. Zo lief! De echo’s duren zo lang haha. Geduld! Moet ik mezelf aanleren.. Mijn moeder adviseerde dat ik een notitieboekje moest aanschaffen en daar al mijn gevoelens in moest schrijven. En als het kind dan wat ouder is, mocht ik deze aan haar geven. Juist omdat het niet zelfsprekend was en het echt een wondertje is.. Dank je wel voor je lieve woordjes! 

Gefeliciteerd! Bij ons heeft het ook lang geduurd voordat wij ons zoontje kregen. Ik kreeg pas rust toen ik het kon voelen. En mijn angst bleef ook de hele zwangerschap. De mooie geniet momenten komen echt wel 😊 als het je rust geeft zijn pretecho’s echt een aanrader. Hebben wij gedaan met 25 en 25 weken. 

15 en 25😂

Heel herkenbaar! Mijn eerste zwangerschap was ook na lang wachten, veel teleurstellingen (miskraam) en iui traject. Korter dan jullie traject, maar ook hier was het super super welkom. Toch.. de eerste weken was ik achteraf gezien echt een beetje depri gewoon. Super raar! Was enorm misselijk en wilde het niemand vertellen, want kon de blijheid van anderen niet goed aan omdat ik het niet kon beantwoorden. Ik denk dat het met de hormonen te maken had en met het traject. Nu bij m’n tweede zwangerschap zit ik er mentaal veel beter in, maar had ik de eerste weken ook af en toe een dip. Bij mij werd dat in het tweede trimester een stuk beter, maar de echte blijdschap is eigenlijk pas gekomen toen ik die kleine wurm in m’n armen had. Ik had zwanger zijn gewoon enorm geïdealiseerd en had best veel klachten en ook een druk dat ik dit leuk moest vinden (want dit wilde ik toch zo graag?!). Nu de tweede keer, weet ik hoe onwijs leuk in die baby ga vinden en dat helpt me ook door de lastige momenten heen. Dus je mag gewoon af en toe balen, wou dat iemand me dat toen ook gezegd had, als je straks echt mama bent komt de blijdschap en dankbaarheid in overvloed is mijn ervaring!

Hoi lieve aanstaande mama, ik snap je zorgen heel goed. Wij zijn nu 7 jaar bezig waarvan 2 vroegtijdige miskramen en 1 waar ik me dochter ben verloren. Nu ben ik meer als 7 weken zwanger maar ik voel niks. Maandag weer na de verloskundige en zo bang dat ze me verteld dat het hartje niet meer klopt… een week duurt een eeuwigheid als je zoveel met zorgen zit…. me gedachte gaan nergens anders meer heen een echte rollercoaster. 

[Auteur]

Berichten