Hallo allemaal,

Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was, was ik door het dolle heen. Ik was ontzettend blij en wilde het aan iedereen vertellen.
Ik ben toen direct naar de huisarts gegaan en hij wilde mijn urine even laten testen. Bij de huisarts kreeg ik een ontzettende steek in mijn buik en de huisarts gaf aan dat hij vermoedde dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.
Daar ging mijn blije gevoel. Hij vertelde dat ik niet direct zo blij moest zijn en waarschuwde mij voor eventuele complicaties. Van ontzettend blij ging ik naar bang en gestrest. Ondertussen heb ik al een aantal echos gehad, geslachtsbepaling heb ik ook al gehad. Het leek mij fantastisch om een meisje te krijgen en het wordt een meisje. Ze is gezond en alles gaat goed. Dan zou ik toch blij moeten zijn? Maar het blije gevoel is nooit terug gekomen en ik vind dit erg vervelend!!

Hé wat vervelend dat het blije gevoel er niet is. Denk je dat dit komt vanwege die eerste klap bij de huisarts, of spelen er meerdere dingen? Praat je hier ook met je partner of vriendinnen over?

Overigens hoor ik dat ‘de roze wolk’ tijdens de zwangerschap lang niet vanzelfsprekend is, dus voel je er ook vooral niet schuldig over. Het brengt ook allemaal best veel zorgen met zich mee. (ik ben zelf ook niet onverdeeld blij met de zwangerschap, maar daar rust nogal een taboe op)

Nou heeft de huisarts niet echt ongelijk natuurlijk, maar had toch zeker ook mogen vermelden dat veel zwangerschappen wel gewoon goed gaan. Je mag best genieten!

Ik had zelfs ook steeds in mijn achterhoofd dat het ook ieder moment mis kan gaan. Maar dus wel op de achtergrond, om teleurstelling te voorkomen. Het is bij mij allemaal goed gekomen!

Grote kans dat het bij jouw ook goed gaat!

Zeker als de risicovolle eerste 3 maanden voorbij zijn.

@paula’tje 

Ja inderdaad! Ontzettend bedankt. 

Ja ik denk dat het vooral door mijn ervaring bij de huisarts komt maar ik weet het niet 100% zeker. 

Ik ben ook Ontzettend misselijk vanaf de 7e week en nu in week 17 is de misselijkheid alleen maar verergerd dus misschien dat dit ook een rol speelt..

Ik praat er vooral veel met mijn man over. Hij heeft gelukkig erg veel begrip voor mij en probeert mij echt te helpen waar het kan. 

Ontzettend bedankt voor jouw lieve woorden!

Hoever ben jij momenteel? En hoe verloopt jouw zwangerschap?

@essil 

Nee dat klopt maar het bleek achteraf niet om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te gaan en dus heb ik echt ontzettend lang in angst en met stress gezeten waardoor ik ook niet blij kon zijn. 

Hij had het misschien allemaal wat minder heftig kunnen verwoorden! 🙈

Wel erg fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die wat angstig is tijdens de zwangerschap. 

Fijn om te lezen dat alles goed is gegaan bij jou 😀

Hopelijk bij mij straks ook 🙂

 

Ach wat vervelend dat de huisarts zo negatief was. Natuurlijk kan het altijd mis gaan. Maar het allervaakst gaat het gewoon goed. Zulke uitspraken gaan wel spoken, zeker als je hormonen zo schommelen en het om je kindje gaat. 

Mijn moeder zei mij tijdens mijn eerste zwangerschap: “zodra je kindje bestaat is er geen dag zonder zorgen meer, en dat is eigenlijk heel erg mooi”. Zo ervaar ik het moederschap wel. Ik heb nu 2 dochters. Maar ik was beide zwangerschappen niet onbezorgd, en nu als moeder zeker niet. Ik zie vaak overal enge dingen die kunnen gebeuren. Maar dat laat alleen maar zien hoe belangrijk je kindje voor je is. 

Tijdens mijn zwangerschappen had ik complicaties. Ik was bij beiden ook lang misselijk en dat drukt zeker de pret. Ik ging van angst om een miskraam (ik had ze al gehad en was al 4 jaar bezig), naar heel erg misselijk, naar diabetestesten en baarmoederhalsmetingen, naar vergiftiging en vroeggeboorte. Bij mijn tweede had ik na de misselijkheid ook diabetes en een te korte baarmoederhals. Maar zij kwam wel met 38 weken pas gelukkig. Ik was zeker niet onbezorgd hoor. 

En die eerste maanden leefde het ook niet echt. Je voelt nog niks, en je buik is er nog niet echt. Maar na 20 weken ging ik mijn meiden steeds sterker voelen en toen kwam de band ook. Het geluk over mijn kindjes kwam toen wel binnen. Maar afgewisseld met de stress en het loodzware van zwanger zijn. 

Als moeder heb ik met de oudste vanwege de vroeggeboorte een hele lastige start gehad waarin ik enorm bang en helemaal op was. 
Ze was een huilbaby. Genieten kwam pas na een paar maanden. Maar dat kwam zeker, ook dan komt het goed. Met de jongste die veel makkelijker was had ik dat veel sneller, maar ook wel veel schuldgevoel over hoeveel beide kindjes moesten inleveren tov je eerste baby toen. 
Nu zijn ze 2,5 en 8 maanden en geniet ik enorm. Ik ben ook doodop en elke dag bezorgd. Momlife!

Mijn punt: alles dat je voelt is normaal en hoort erbij. Alle gevoelens zijn goed. En dat je het ene voelt betekent niet dat het andere niet aanwezig is. Je kan dingen door elkaar voelen. Het ene overstemt soms het andere, positief en negatief. Er komen dagen dat je superblij en on top of things bent. En dagen dat je het liefst huilend in een hoekje zit. Allemaal prima, en mag er zijn. 

Voor nu: accepteer dat je niet op een roze wolk zit, en praat verder over je angsten. Het verandert op den duur wel, al is het pas na de bevalling. Niet iedereen ervaart de zwangerschap als rooskleurige wolk van geluk. 

Heb je dit met je verloskundige besproken? Want naast een post-natale depressie, bestaat er ook pre-natale depressie…

Ik denk dat de meeste vrouwen zich tijdens een zwangerschap zorgen maken, elke mijlpaal is spannend. De eerste echo, de NIPT, 20weken echo… vanaf het moment dat je de kleine voelt begint het wat werkelijker te worden. Ik ben ook misselijk van week 6 tot week 18-20. Dit is mijn 3de zwangerschap, en zo was het bij de eerste 2 zwangerschappen ook. Nu 16.5 weken, dus ik hoop dat het snel over gaat. Het drukt zeker de pret, net als bekkenpijn. De een gaat fluitend door een zwangerschap, voor de ander (inclusief ikzelf) is een zwangerschap afzien. Daarentegen kijk ik heel erg uit naar de bevalling, terwijl dat voor anderen een berg is om tegenop te zien. Maar weet waar je het voor doet: als je denkt van je partner te houden, de liefde voor je kind is over het algemeen nog veel sterker. Maar hoe meer je van iemand houdt, hoe meer zorgen je je kunt maken. Als je makkelijk te beinvloeden bent, zoek dan ook niet teveel op op ingernet, want dat helpt ook niet. Ik ben de eerste 3 maanden van de oudste bang geweest voor wiegendood, want alles en iedereen waarschuwde daarvoor. Zorg dat je de risico’s kent, en sluit je verder voor zulke adviezen af…

In elk geval, het is normaal je zorgen te maken, maar als je denkt dat gevoelens niet meer normaal zijn, bespreek ze dan met je verloskundige!

[Auteur]

Berichten