Hoi,

Ben toch benieuwd of er iemand is die in een vergelijkbare situatie zit of heeft gezeten…

Tijdens de zwangerschap van mijn eerste dochter kreeg mijn vader kanker. De verwachting was een paar maanden tot maximaal 1 jaar. Het was dan ook erg spannend of hij de bevalling zou redden. Gelukkig was dat het geval. De chemo werkte wonderlijk goed en heeft 3 jaar gewerkt. Hij is nu sinds een half jaar uitbehandeld. Mijn dochter is inmiddels 3.

Nu ben ik 7 weken zwanger van de 2e. Dit keer weet ik zeker dat hij de bevalling niet mee gaat maken. Hij gaat steeds verder achteruit. Dat maakt me natuurlijk erg verdrietig.  

We hebben onze ouders nog niet verteld van de zwangerschap.  Vind ook lastig hoe dit te vertellen aan mijn vader. Weet zeker dat hij super blij voor ons is, maar het zal hem ook verdrietig maken dat hij er niet bij zal zijn. 

Heb niet echt een vraag aan jullie, maar vroeg me dus af of er vrouwen zijn in een vergelijkbare situatie om wat ervaringen mee uit te wisselen. 

Hoi Hoi, niet vergelijkbaar net als jou althans dat weten we nog niet. In september krijgen we te horen hoe snel het gegroeid is in zijn hoofd als dit te dicht bij de hersenstam is dan opereren anders bestraling… erg spannend en verdrietig dus we zijn in september uitgerekend. Erg moeilijk om te genieten van de zwangerschap terwijl je weet dat er ook slecht nieuws kan gaan komen van dichtbij.. 

Natuurlijk moet je het vertellen, als hij eerder gaat dan verwacht weet hij het straks helemaal niet.. 

Heel veel sterkte en gefeliciteerd met jullie zwangerschap

Hoi Hoi, niet vergelijkbaar net als jou althans dat weten we nog niet. In september krijgen we te horen hoe snel het gegroeid is in zijn hoofd als dit te dicht bij de hersenstam is dan opereren anders bestraling… erg spannend en verdrietig dus we zijn in september uitgerekend. Erg moeilijk om te genieten van de zwangerschap terwijl je weet dat er ook slecht nieuws kan gaan komen van dichtbij.. 

Natuurlijk moet je het vertellen, als hij eerder gaat dan verwacht weet hij het straks helemaal niet.. 

Heel veel sterkte en gefeliciteerd met jullie zwangerschap

Hoi,

Is het bij jou ook je vader die ziek is? Ik begrijp uit je verhaal dat hij een hersentumor heeft en onder controle staat? 

Wil het ook wel vertellen hoor. Volgende week echo en daarna doen we dat. Maar vind dat dus wel lastig. Hij ligt deze week ook weer in het ziekemhuis wegens complicaties. Hoop dat ze hem weer wat op kunnen lappen en dat hij weer mee naar huis mag. 

Genieten lukt inderdaad nog niet. Heel dubbel allemaal… 

Dag superjuffie,

Ik weet ongeveer wat je doormaakt. Toen ik drie maanden zwanger van mijn eerste zoontje was, kregen we te horen dat mijn moeder uitgezaaide darmkanker had, nu bijna twee en half jaar geleden, ze zou maximaal nog één jaar hebben als ze niets zouden doen. Met chemo en bestraling nog iets langer.. ze heeft alle nare behandelingen ondergaan maar niets sloeg aan, ze werd zieker en zieker, het was afschuwelijk. Begin vorig jaar was ze uitbehandeld en in juli is ze overleden. Ze heeft de eerste verjaardag van mijn zoontje nog net meegemaakt… niet vragen hoe, maar ze was erbij. 

In augustus ontdekte ik dat ik zwanger was van mijn tweede zoontje..(nu vijf weken oud) dat heeft ze nooit geweten dus. Dat vind ik verdrietig maar ergens ben ik ook blij dat ze het niet wist… ze zou het niet aankunnen, ze vocht vooral om nog van de kleinkinderen te genieten. Het is dus niet helemaal te vergelijken met jouw situatie maar ik kan me heel goed voorstellen hoe lastig en verdrietig het is om te weten dat je iemand van wie je zoveel houdt moet missen, dat je zoontje of dochter zijn opa of oma nooit zal leren kennen… 

Ik mis mijn moeder nog elke dag, gewoon even van je af praten, om advies vragen, over hoe zij dingen deed.. dat verdriet blijft. Ik herken ook je verdriet naast de blijdschap van de zwangerschap, heel dubbel! Steeds naar het ziekenhuis, terwijl je daar eigenlijk niet wil zijn. 

Mijn moeder was altijd wel erg nuchter, dat heeft denk ik wel geholpen in die zware periode.. 

Heel veel sterkte gewenst de komende periode en, iedereen zei het ook tegen mij, probeer toch te genieten van je zwangerschap, ook al zal dat soms lastig zijn. Gefeliciteerd trouwens! 

An

 

 

 

 

Hee superjuffy,

Inderdaad mn vader, een hersentumor vorig jaar ontdekt nu in sept een jaar later willen ze kijken hoever het gegroeid is..  zoveel onzekerheid Nog, zwanger zijn opzich is al spannend nu komt er een kleine en moeten we rekening houden met slecht nieuws. Als het te dicht tegen de hersenstam aan zit volgt er een levensgevaarlijke operatie. 

Wat dat betreft hebben wij nog wel een uitzicht maar het maakt alles gewoon extra onzeker. Het is niet goed maar je denkt vaak wat als….

Hopelijk kan je het thuis vertellen in een vertrouwde omgeving, het ziekenhuis brengt toch wat naars met zich mee.

Heel veel sterkte en kracht toegewenst hopelijk komt hij nog enigzins goed uit het ziekenhuis!

X

Hoi superjuffie

 

Hier ook vergelijkbaars meegemaakt. We hadden al een paar jaar een kinderwens die niet zomaar lukte om vervuld te worden. Familie en vrienden wisten hiervan. Mijn vader kreeg nierkanker en prompt… ik raakte zwanger. Hij was dolgelukkig! Dit werd zijn doel om nog te knokken. Want hij had uitgezaaide nierkanker en er was geen behandeling meer morgelijk. Helaas kreeg ik een miskraam en wat was hij verdrietig. Ik raakte meteen na mijn miskraam opnieuw zwanger want t kon dus toch en ik wilde alles op alles zettem dat hij toch nog eens opa zou worden van een kind van mij en dat hij dat mee zou maken. Helaas…. mijn vader is 28 december 2015 gestorven…. en 7 maart 2018 is onze dochter geboren. Wat heb ik t daar moeilijk mee gehad…. en vaak nog steeds. Maar ik voel aan alles dat hij bij ons is…..en dat hij weet dat hij een hele speciale opa is voor onze dochter. Sterkte met alles wat nog komen gaat. 

Hoi Superjuffie,

Ik heb een deels vergelijkbare ervaring. In mijn geval is het niet een van mijn ouders, maar de vader van mijn vriend die stervende is aan kanker. Het zorgt voor veel stress en ik merk dat door alle verdriet en onzekerheid en stress mijn vriend niet kan genieten van de zwangerschap. Hij is eigenlijk helemaal niet betrokken. Hij weet niet eens hoe ver ik ben in mijn zwangerschap en staat er vaak ook helemaal niet bij stil dat ik zwanger ben. Het maakt dat ik me eenzaam voel in mijn zwangerschap.

Momenteel verkeren we daardoor in een relatiecrisis. Het ziet er naar uit dat het niet meer goed komt en dat maakt de situatie nog eens extra zwaar. 

Kanker is een ziekte die helaas zoveel kapot kan maken… 

Heftig gebruiker158055… Mijn vader heeft ook uitgezaaide nierkanker. Ben jij blij dat hij het wist? Ik wel, maar vraag me soms af of ik hem er een plezier mee gedaan heb door het te vertellen… 

Ik heb het ondertussen dus verteld. In eerste instantie overheerste bij hem het verdriet van het ‘niet meemaken’. Nu is het iets meer geland en is hij er rustiger onder en natuurlijk is hij blij voor ons. Blij voor ons was hij meteen. Het gaat momenteel ook niet zo goed met hem. Ik hoop dat hij de zomer nog redt… 

Hazeltje, ook heftig hoor. Ik sta dus momenteel in de schoenen van je vriend. Ik kan me daardoor heel goed voorstellen dat zijn leven in het teken staat van zijn vader, in plaats van de zwangerschap. Al begrijp ik natuurlijk ook jouw gevoelens. Ik vind het heel erg dat dit er voor zorgt dat jullie waarschijnlijk uit elkaar gaan. Ik hoop dat jullie er nog uit komen. 

Wat is het toch een vreselijke ziekte…

[Auteur]

Berichten