Hey dames, ik vroeg me af of er mensen zijn die “ervaring”/ soort gelijks hebben meegemaakt.

Ik ben 27 en dochter van nu bijna 2, vorig jaar 2 miskramen gehad en net toen ik weer beetje opkrabbelde overleed mijn moeder zeer plotseling aan een hartstilstand ze was nog maar begin 50. Nu ben ik weer zwanger en vind het erg moeilijk om te geloven dat er nu iets goeds “hopelijk” gaat gebeuren en om te genieten. Want mijn moeder was mijn grootste vriendin en mis haar enorm en weet niet zo goed hoe ik verder moet zonder haar. 

Hallo knkn,

Allereerst gecondoleerd. Wat heftig zeg!

Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten. Mijn broer overleed plotseling en een week later bleek ik zwanger te zijn. Dit was wel gepland maar niet in zo’n heftige situatie. Ik heb dus ook nauwelijks kunnen genieten van mijn zwangerschap. 

Ik raad aan om je verdriet en onzekerheden te delen met je verloskundige. Zij kan je steunen en heeft wellicht tips om er mee om te gaan. Geef ook toe aan je verdriet, dat mag er zijn. Maar probeer ook te genieten van je dochter en dat kleine wondertje in je buik. Dat verdien je ook! 

Mijn dochter heb ik naar mijn broer vernoemd  (2e naam) em daar ben ik zo blij mee. Zo draagt mijn dochter haar oom(mijn broer) met zich mee en heb ik het idee dat mijn broer bij haar is. Dat voelt goed.

Veel sterkte!

Hallo knkn,

Allereerst gecondoleerd. Wat heftig zeg!

Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten. Mijn broer overleed plotseling en een week later bleek ik zwanger te zijn. Dit was wel gepland maar niet in zo’n heftige situatie. Ik heb dus ook nauwelijks kunnen genieten van mijn zwangerschap. 

Ik raad aan om je verdriet en onzekerheden te delen met je verloskundige. Zij kan je steunen en heeft wellicht tips om er mee om te gaan. Geef ook toe aan je verdriet, dat mag er zijn. Maar probeer ook te genieten van je dochter en dat kleine wondertje in je buik. Dat verdien je ook! 

Mijn dochter heb ik naar mijn broer vernoemd  (2e naam) em daar ben ik zo blij mee. Zo draagt mijn dochter haar oom(mijn broer) met zich mee en heb ik het idee dat mijn broer bij haar is. Dat voelt goed.

Veel sterkte!

Allereerst gecondoleerd, heel heftig om dit mee te moeten maken en ik spreek uit ervaring. Ik was net 3 maanden zwanger toen mijn moeder (55) overleed aan kanker. Een heftige periode met veel verdriet. Af en toe voelde ik me ook zo slecht dat ik dat meteen merkte aan de kleine in mijn buik. Ik zorgde er dan altijd voor dat ik even tijd voor mezelf nam. Even tot rust komen. Ik ben er toen achter gekomen dat verdriet er zeker mag en moet zijn, maar dat je ook echt aan jezelf en de kleine moet denken. Neem op tijd je rust en geef die grenzen ook duidelijk aan. Ik moet zeggen dat ik de maanden na het overlijden goed ben doorgekomen, pas toen mijn zoontje werd geboren kwamen alle emoties en gemis naar boven. Mijn verloskundige was op de hoogte en heeft me goed geholpen, maar ook mijn man en familie. Praten en je emoties tonen is zo belangrijk! Ik heb bij de geboorte een fotolijstje gekocht met de foto van mijn moeder erin en op mijn zoon zijn kamer gezet. Ik benoem haar ook echt als zijn oma om hem mee te geven dat er nog een oma is. Hij is nu 2 en zegt nu soms oma tegen haar foto, heel bijzonder. Heel eerlijk, het verdriet wordt niet minder, ik merk zelfs soms meer omdat je kindje naarmate hij ouder wordt steeds meer ontwikkeld wat je graag wilt delen of wilt weten of je ook zo vroeger was. En dan moet je even lekker huilen. Geef jezelf de ruimte voor je verdriet, maar ook je geluk! Geniet van het wondertje in je buik! Heel veel sterkte gewenst! 

[Auteur]

Berichten