Hallo allemaal,

ik moet dit even van mij af schrijven en misschien dat iemand zich hier in herkent.

Ik ben 18 weken zwanger en dolgelukkig met mijn zwangerschap.
Voor deze zwangerschap ben ik eerder zwanger geweest wat met 6 weken is beëindigd met een miskraam. 4 weken na de miskraam was ik al weer opnieuw zwanger.

Nu is het zo dat ik werk in een chemische fabriek. De kans dat ik in contact kan komen met chemicaliën is reëel en dit komt dagelijks voor. Deze chemicaliën zijn oa kankerverwekkend, kunnen geboorte afwijkingen veroorzaken, etc. . Daarom heb ik toen ik zwanger was (1e zwangerschap) meteen met mijn baas en leidinggevende afspraken gemaakt voor aangepast werk. Daarom doe ik nu kantoorwerk en komt ik niet meer in de fabriek. Toen ik vrij snel daarna de miskraam kreeg heb ik dit ook besproken met mijn baas en leidinggevende, en afgesproken dat ik mijn werkzaamheden binnen voort blijf zetten omdat ik toch zo snel mogelijk weer opnieuw zwanger wou worden. Ondertussen was er ook al een vervanger voor mijn werkzaamheden in de fabriek geregeld. Allemaal prima geregeld dus! 

Nu is er echter 1 collega die het hier NIET mee eens is. Ik werk al 6,5 jaar samen met deze man en kon het altijd goed met hem vinden. Hij is mijn directe collega en zou normaal dus dagelijks met hem in contact komen. 
Hij kan niet begrijpen dat ik binnen zit en niet mijn werkzaamheden buiten voort blijf zetten tot in een later stadium. Het komt voor dat ik hem weken aan een stuk niet spreek. Als ik hem tegen kom (voor bijv. een meeting) zegt hij geen woord tegen mij, en als er al iets gezegd wordt is het altijd heel kortaf. 
Ook heb ik van een andere collega te horen gekregen dat zijn vriendin wél door is blijven werken toen zij zwanger was (van een vorige relatie) en dat hij dus vind dat ik dat ook moet doen. 
Zelf heeft hij geen kinderen.  
Zeker in de periode na de miskraam tot ik het bekend maakte dat ik weer opnieuw zwanger was (12 weken) werd er extra bot tegen mij gedaan “want ik was toch niet zwanger dus ik kon best de fabriek in”. In deze periode was er ook een andere collega (die veel samen werkt met betreffende collega) die ook zo bot tegen mij deed. Het was dus echt 2 tegen 1 toen.

Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet. Ik heb het al eerder aan mijn leiding gevende doorgegeven dat er zo raar tegen mij gedaan word en hij zou nog wel eens gaan praten, maar hier heb ik eigenlijk ook nooit meer iets over gehoord. Ik zou wel graag een gesprek met betreffende collega aan gaan maar ik weet niet of ik dit aandurf. Ik ben bang dat ik of heel boos wordt of in tranen uitbarst ofzo. 

Hoi!

Wat een ontzettend vervelende situatie!  Collega’s kunnen je werkplezier echt verpesten op die manier. Ik denk dat de enige manier om dit eventueel op te lossen, toch een gesprek is. Dan ga je maar huilen en dan word je maar boos. Daar heb je recht op, want dit valt onder pesten. Kom voor jezelf op, anders wordt het misschien alleen maar erger! 

Klinkt heel lullig maar lekker belangrijk.  Het belangrijkste is dat jij en de kleine in je buik op een veilige plek werken. Zodat het kindje goed kan groeien. Wat maakt het uit wat andere hier van denken? Lekker genieten van het feit dat je zwanger bent. Is toch logisch en in je goed recht dat je het beste wil. En mocht het je toch dwars zitten zou ik toch het gesprek aan gaan met je collega. Misschien wordt je wel heel boos of ga je huilen. Dan ziet die collega in ieder geval dat het je hoog zit. Succes en sterkte! En vergeet vooral niet te genieten van je zwangerschap!

Hii,

 

Wat vervelend zeg. Ik ben een paar maanden geleden weg gegaan op mijn werk door pesten. Ik denk ook dat het goed is dat nu niet direct met hem werkt. Ook denk ik dat veel leidinggevenden niet weten hoe om te gaan met pesten op het werk. 

Bespreek het anders nogmaals met je leidinggevenden en baas erbij. Dat je samen met hun een gesprek aan wilt gaan met je collega. 

Probeer je het ook niet teveel aan te trekken. Ik weet het erg lastig, maar jij lijd eronder zij niet.

Hopelijk is het snel opgelost 

Probeer je er niets van aan te trekken. 

Het is hun gebrek dat ze het niet snappen. Voor de meesten zal het heel logisch zijn dat je nu niet met chemicaliën werkt. 

Lekker  Makkelijk gezegt vriendin werkte wel door, werkte ze ook met chemicaliën of stond ze bv in  Een kleding winkel. Er is natuurlijk altijd een verschil in wat voor werk je doet. Ook lichamelijk is er een verschil, de 1 ligt vroeg plat en kan niets meer de ander huppelt tot het einde door.

Mensrn die zulke opmerkingen maken snappen het niet en zullen het ook nooit snappen. Dus echt laat ze gaan, ze zijn je energie niet waard. 

Jij hebt gekozen om risico’s te verminderen voor je kindje en dat is juist goed 

Wat fijn dat je werkgever zo meedenkt en je werk heeft aangepast. 

Ik begrijp dat het gedrag van je collega heel vervelend is. Maar ik zou er toch proberen geen energie aan te verspillen. Jij en je baby zijn nu het enige belangrijke en wat andere daarvan vinden is hun probleem. Zijn gedrag gaat wel ver en ik kan me niet anders voorstellen dan dat er iets achter zit. Jaloezie? Het is zoals je omschrijft namelijk niet zo alsof hij er in zijn werk last van heeft.

Denk vooral aan jezelf schat. Werk is uiteindelijk maar werk. 

Laat vooral je tranen zien, je bent gekwetst en dat is je goed recht. Zelf denk ik dat het bij hem is begonnen omdat hij met jou kon lezen en schrijven dus nu zijn maatje moet missen. Misschien had hij gehoopt dat je weer terug zou komen, maar wie wil er op deze manier nog samenwerken? 

Ik zou ook zeker nog een keer met je leidinggevende om tafel gaan zitten, maar probeer eerst op die collega zelf af te lopen, hoe moeilijk/spannend dat ook is. Er is niets mis met wat emotie, mijn directe collega is ook een man dus ik begrijp dat je dat wat tegenhoudt misschien, maar fuck it; wat er uit moet moet eruit. Je zal zien dat als jij je kwetsbaar opstelt dat hij schrikt, waarschijnlijk is dit allemaal veel verder uit de hand gelopen dan dat hij had voorzien en durft hij nu niet meer terug. 

Mocht hij daarna nog steeds lomp doen dan kan je het iig loslaten, jij hebt het geprobeerd. Die paar keer per maand/jaar dat je hem dan nog ziet voor je verlof moet je dan maar vooral denken aan je baby. 

Probeer het wel zo snel mogelijk uit de lucht te helpen, door dit lang met je mee te dragen worden de problemen alleen maar groter (je gaat misschien wel beren zien waar geen beren zijn of je hebt straks helemaal geen zin meer in verzoening) terwijl je elkaar toch vaker ziet dan je eigen partner. 

Succes! 

Het is niet aan deze collega om te beslissen waar jouw werkplek is. Dat is aan je leidinggevende. En daar mag je collega ook niks van vinden. Het is gewoon behoorlijk kinderachtig ook. Het zou inderdaad goed gewoon jaloezie kunnen zijn. Je kan het gesprek gewoon aangaan, maar dat zou ik niet alleen doen, maar met je leidinggevende? De gezondheid van je baby is het allerbelangrijkste, en als je kind schade op kan lopen door chemicaliën dan is het heel logisch dat je binnen werkt. 

Als eerst bedankt voor alle reacties!

Ik zit zelf, ondanks dat ik het niet altijd leuk vind, inderdaad ook vooral in de “lekker belangrijk, laat maar doen” mindset. Het is ZIJN probleem dat hij zo moeilijk doet en niet ik, alles kwa werkzaamheden is goed geregeld. Ik focus me gewoon op mijn eigen geluk, mijn gezondheid, en wat het beste is voor mijn kindje.
Het is zo dat wij altijd 6+ jaar lang met zijn 3e gewerkt hebben en nu val ik opeens weg. En hij vat dit persoonlijk op ofzo. Het is sowieso een beetje een rare die echt voor zijn werk leeft. 

Zijn vriendin doet ander werk maar werkt ook op een chemische fabriek, vandaar had hij haar situatie nu met mij vergelijkt. 

Waar ik nu eigenlijk toch het meest mee zit is straks, na de bevalling, als ik weer terug ga werken. Dan zal ik toch weer met hem samen moeten gaan werken. En hier zit ik echt niet op te wachten. Naar mijn idee door zo lomp te zijn heeft hij het echt bij mij verkloot. Ik wil nog best een gesprek met hem aan gaan (en dan zal ik mij er maar over heen moeten zetten en inderdaad huilen en boos worden, zoals hier boven gezegd wordt) maar dan gewoon meer om het voor mezelf af te sluiten. Ik hoef geen gesprek meer met hem om ‘het goed te maken’. Een gesprek met de leiding gevende er bij is dan wellicht een goed idee, zodat ik er in ieder geval niet alleen voor sta. 

Binnenkort wil ik sowieso een gesprek met mijn leidinggevende inplannen voor hoe verder te gaan na de bevalling.
Ik werk nu 40 uur in de week en dit heb ik 6,5 jaar lang gedaan, maar straks na de bevalling wil ik maximaal 24 uur (3 dagen) werken. Dus sowieso moet ik dan even kijken hoe en wat, en of ik op dezelfde plek (met mijn huidige collega) blijf werken, of dat ik naar een andere locatie ga. Ik weet wel dat de baas van de fabriek in ieder geval zeer tevreden over mij is en graag wil dat ik hier na de bevalling wel blijf werken.
Tijdens dit gesprek zal ik dan ook nogmaals aangeven dat mijn collega nog altijd niet normaal doet. Mijn leidinggevende is een heel sympathieke man dus dat zal geen probleem zijn.

[Auteur]

Berichten