Hi! 

Ik ben op dit moment 5+3w zwanger. Het afgelopen jaar heb ik twee miskramen gehad (7 en 7+5) . Kwam er steeds bij de echo pas achter. Ik heb al een zoontje van 2. Tijdens de zwangerschap van mijn zoontje heb ik bijna nergens last van gehad, het was de perfecte zwangerschap. 

Ook dit keer heb ik bijna geen klachten, soms wat gevoelige borsten en af en toe opgeblazen gevoel. Ik merk dat ik heel erg bang ben. Ik durf eigenlijk niet eens te vertrouwen dat het deze keer goed zal gaan. Ben continu op zoek naar bewijs dat deze zwangerschap ook misgaat. Iedere keer als ik naar de wc ga kijk ik of ik bloedverlies heb. Als ik een paar dagen geen symptomen heb raak ik helemaal in paniek.  Ben nog helemaal niet blij geweest, alleen maar bang. Dat vind ik ook heel jammer, maar ben echt het vertrouwen in m’n lichaam kwijt. 

Zijn er vrouwen die dit herkennen? Tips om er mee om te gaan? Over iets minder dan twee weken heb ik een echo.. Het voelt echt als een eeuwigheid tot het zover is..

Liefs! 

 

Niet echt tips, wel herkenning. Mijn zoontje was het resultaat van mijn 4e zwangerschap, nummer 5 ging weer mis en nu lijkt nummer 6 gelukkig wel weer helemaal goed te gaan (25 weken nu). 

Voor mij hielp het wel een beetje om afleiding te zoeken (maarja, hoe dan als je net midden in zo’n zorgen dip zit?! ik moest me er vaak echt toe dwingen) en om mijn zorgen te bespreken met de verloskundige. I.v.m. een eerdere buitenbaarmoederlijke zwangerschap hoefde ik ook niet zo lang te wachten op een echo, want dan controleren ze rond de 6 weken al of het kindje op de juiste plek zit (helaas ook al meegemaakt dat het ondanks bij die vroege echo een kloppend hartje had en op de juiste plek zat later alsnog mis ging) al blijft het daarna dus nog steeds spannend.

Verder: die miskramen betekenen niet dat jouw lijf gefaald heeft, wat er ook mis mag zijn geweest met die kindjes, dat kan evengoed aan de vader hebben gelegen en het feit dat je lijf het opruimt (al dan niet met een beetje hulp) als het kansloos is, is eigenlijk ook een goede prestatie van je lijf. Ik weet zelf ook dat het niet zo hoeft te voelen, maar het af en toe ook zo blijven benoemen is denk ik wel goed. 

Heel veel sterkte met het wachten de komende (bijna) twee weken, hopelijk heb je dan wel een mooie echo!

Ik herken dat zeer zeker. Heb in oktober een miskraam gehad. Ben nu 6 weken en ook ik kijk iedere keer na het plassen of er geen bloed bij zit. Heb ik even geen klachten schiet ik ook al in paniek. Maandag heb ik mijn eerste echo. Gelukkig is mijn VK heel erg begripvol en heeft mij gelijk bloed laten prikken om mijn HCG waarde te meten en een vroege echo ingeplant. Helaas hebben wij geen knop wat ons gevoel kan uitschakelen. Ik hoop dat ik maandag meer rust krijg. Wat mij helpt is erover blijven praten en dat is niet altijd met mijn vriend maar meer met een vriendin wat ook meerdere miskramen heeft gehad. Dus zij begrijpt mijn gevoel donders goed. Dus mijn tip blijf erover praten.

Ik hoop me binnenkort te kunnen aansluiten. Nu nog in de nasleep van mijn eerste miskraam. Dat vertrouwen in je lichaam komt me heel bekend voor en dat dingen een eeuwigheid lijken te duren ook! Probeer afleiding te hebben/leuke dingen te doen. Zo kan je even opladen. Sterkte! 

Bedankt voor jullie reacties en de herkenning!
Ik twijfel ook of ik de verloskundige moet bellen en dit moet voorleggen.. Wat kan ze voor me doen? Weet ook niet zo goed of ik een echo wil bij 6 weken.. ben veel te bang dat het dan bij 7/8weken alsnog mis gaat.. 

 

De verloskundige kan je altijd bellen. Ik heb ook 2x gebeld, ze kunnen niets doen maar praten met een ‘deskundige’ kan ook helpen.

Mocht ik weer zwanger worden wil ik tot minimaal 7 weken wachten met een echo. Als je op 6 weken geen hartje ziet kan het nog alle kanten op (net te vroeg) en dan zit je een week in onzekerheid of het wel of niet goed is. Maar volg hierin je gevoel, het kan ook een week eerder gerusstelling geven.

Ja, zelf afgelopen zomer een miskraam gehad met 11+5. Ben inmiddels weer zwanger, nu 16 weken, maar pas na de 13-weken echo kreeg ik enigszins vertrouwen in mijn eigen lichaam en de zwangerschap. Zodra ik eenmaal ging ziem dat het kindje zich goed bleef ontwikkelen en het hartje elke echo weer klopte, kreeg ik elke keer weer iets meer vertrouwen. Helaas echt een kwestie van tijd, maar het komt echt goed!

[Auteur]

Berichten