Hallo allemaal, ik weet niet of dit hier goed staat, of dat er mogelijk al een topic over is. Maar ik loop even tegen een een muur aan en zit erg met mezelf in de knoop.
Enkele weken geleden ben ik er achter gekomen dat na ruim 2 jaar proberen, we eindelijk zwanger zijn. Inmiddels nu 8+3. Dit is natuurlijk heel fijn en ik ben wat dat betreft ook gelukkig en aardig in de wolken.
Helaas ben ik op jonge leeftijd mijn moeder verloren aan kanker en op mijn 20e (ben nu 26) mijn vader aan dezelfde slopende ziekte.
Ik mis het heel erg dat ik mijn moeder niet om advies kan vragen, haar kan vragen of alles wat ik voel ‘normaal’is. Wij hebben de keuze gemaakt om het al wel aan de ouders van mijn vriend te vertellen. Zij waren door het dolle heen, al met al heel erg blij om voor de eerste keer opa en oma te worden. Mijn schoonmoeder is één van de liefste mensen die op deze wereldbol rond loopt. (En ik weet dat niet iedereen het treft met zijn of haar schoonfamilie.) Maar ik hoef haar niet bij mijn bevalling bijvoorbeeld. Ook doet het vooral zeer dat ons kindje aan mijn kant geen familie meer heeft. (helaas leeft ook de rest van mijn familie niet meer, alleen mijn broer).
Ik wist dat ik mijn moeder zou missen in deze situatie, maar zo erg had ik niet verwacht.
Dit is allemaal een beetje vreemd verwoord misschien, haha, maar ik ben benieuwd of er meer (toekomstige) moeders zijn met deze situatie.