Goedenavond

De afgelopen weken doe ik alles fout bij mijn vriend. Ik lees overal de ervaringen dat de vriend juist alles verkeerd doet door de hormonen, maar ik heb het juist andersom. Voorbeelden: 

Enkelsokken van mijn vriend had ik bij zijn andere sokken gelegd, werd hij boos om waarom die sokken daar lagen en dat hij nu echt boos/geïrriteerd werd. 

Ik was niet goed en nu had in de luchtbevochtiger volgens hem verkeerd gezet. Kreeg als reactie: Je kan wel zwanger zijn, maar ik ben er helemaal klaar mee dat je zo doet. Ik ben mij van geen kwaad bewust en zit de laatste weken alleen maar te huilen. Ik doe niets goed in zijn ogen. Ik krijg nu via de verloskundige gesprekken met een maatschappelijk werkster, omdat ik ook daar met name mijn hormonen  niet meer onder controle heb. 

 

Iemand die dit tijdens de zwangerschap ook heeft ervaren? Ik loop echt op mijn tenen en krijg van de verloskundige te horen dat ik veel te veel doe. Harde buiken en 28 weken zwanger. Durf alleen niet minder te doen, want dan krijg ik weer te horen dat ik lui ben en niks doe. 

Jeetje wat een naar gedrag zeg! Je hoeft dit uiteraard niet te accepteren, getetter om een paar sokken of die links of rechts in de kast liggen. Ik ken hem niet, dus ik weet natuurlijk ook niet of de vlam echt in de pan slaat als je hierover het gesprek aangaat. Fijn dat je er wel over kunt praten binnenkort. Ik hoop voor je dat hij bijdraait.

Nou zeg, heeel bijzonder. Is hij altijd lichtgeraakt in zulk soort dingen?

Het lijkt me niet de bedoeling dat jij zijn slaafje bent en alles precies doet zoals hij het wenst. Gekkigheid natuurlijk. Hij kan ook zelf z’n sokken opvouwen en in de kast leggen als hij het zo perfect wilt.

Straks met een kleintje erbij zullen veel dingen niet op z’n plek liggen of anders zijn dan gewend, zo gaat het gewoon met kinderen erbij. Dat zal hij moeten leren accepteren.

Hier heb ik 2 kinderen en 31 weken zwanger van de 3e. Elke dag staat het huis op z’n kop en dat begint al om 6.30 s ochtends. Nu zitten m’n dochters alweer de kasten open te trekken en te knutselen. Zo gaat het met kinderen.

Ik ben zelf redelijk georganiseerd en netjes, maar krijg echt niet alles perfect voor elkaar elke dag hoor. Vergeet wel eens een brood te halen of een afspraak ofzo. Dat gebeurde me voorheen nooit, maar nu zijn alle dagen zo vol en druk dat er wel eens wat vergeten wordt. Dat gaat bij jullie ook gebeuren en daar zal je vriend mee om moeten leren gaan ipv direct uit z’n slof schieten. En anders regelt hij zelf maar eens wat, niet alles hoeft op jouw schouders te rusten toch??

Hij was nooit zo. De laatste paar maanden, nu ik niet zo veel meer kan en mag doen, is het steeds weer raak. Gisteren weer zeuren dat ik te lang bij mijn moeder ben geweest. Maatschappelijk werk wil dat ik dit met mijn partner bespreek, ook dat hij op de hoogte is dat ik gesprekken krijg. Maar praten met hem lukt niet, loopt steeds op ruzie uit. Ik moet maar beter opletten krijg ik dan te horen en dat hij er klaar mee is met mijn gedrag. 

Ik weet ook dat hij sinds ik zwanger ben geen seks of iets wat er ook maar in de buurt komt wil, maar wel met andere vrouwen berichten sturen. Dit alles bij elkaar maakt mij best onzeker. Als ik hem er na vraag dan ontkent hij alles en zegt hij dat hij niets wil van die vrouwen, maar dat ze hem berichten.

Hij moet gewoon meer rekening met jou houden en niet andersom

Jeetje, dit klinkt echt een beetje als de omgekeerde wereld inderdaad. Kan het zijn dat hij misschien wat autistische trekjes heeft? Misschien is het dan wel erg heftig voor hem dat er zo’n grote verandering te komen staat en is het moeilijker te accepteren dat jij nu niet (alles) kan doen wat je altijd deed en misschien iets slordiger bent dan je voorheen was (hallo sleutels in de koelkast – dankjewel zwangerschapsbrein…).
Of maakt hij eigenlijk wel vaker dit soort opmerkingen maar is het met alle hormonen erbij nu moeilijker om dat naast je neer te leggen?

Als het niet lukt om met hem te praten, misschien kan je dan een keer een gesprek onder begeleiding van een professional proberen te voeren? Al is het maar de verloskundige die jou vertelt dat je rustiger aan moet doen ivm je zwangerschap waar hij bij is (en het liefst hem ook een keer vertelt dat hij ook moet opletten dat jij je grens niet overgaat), maar idealiter eerder de maatschappelijk werker/huisarts/iemand die ook verstand heeft van het psychische aspect. 

Bedankt voor je uitleg! Hij heeft wel wat autistische trekken. Hij heeft moeite met veranderingen. Dat stukje heeft me wel aan het denken gezet. 

 

Zou kunnen dat ik die opmerkingen normaal nooit zo merk, maar geloof dat hij dat nooit deed. 

Als ik het lees, vraag ik me eerder af of hij nog wel gek op jou is. Misschien is zijn liefde een beetje verdwenen, maakt de zwangerschap die stress erger (oh shit nu moeten we samen blijven), wil hij daarom geen seks. Etc?
Los van dat dit super k*t zou zijn voor jou, is zo’n situatie ook heel stressvol voor hem. Waardoor hij misschien sneller boos word en vind dat je alles fout doet?

Als het niet met hem valt te bespreken zou ik weg wezen het onbegrip wond alleen maar meer je hebt straks minder tijd om zijn sokken goed te leggen en na gebroken nachten zal hij al hele maal niet meer na je om kijken je lichaam verandert als hij dat nu al niet mee om kan gaan door andere vrouwen te berichten is gewoon al vreemd gaan dan is hij emotioneel niet meer bij jullie relatie betrokken en aan het kijken of het gras ergens anders niet groener is

[Auteur]

Berichten