‘Mijn eicel, niet mijn baby’

Het kan je bijna niet zijn ontgaan: in een emotionele videoboodschap op Facebook deden Bente (26) en Rob (30) Meijs onlangs een oproep voor een eiceldonor. Hij werd al snel meer dan duizend keer gedeeld en 90 duizend keer bekeken.

Donor

Voor Bente is een spontane zwangerschap niet mogelijk door vervroegde overgang, en de drie Nederlandse eicelbanken hebben door een chronisch tekort aan donoren een wachtlijst van minimaal acht jaar. Precies om dit soort verhalen biedt Rikke (29), moeder van twee dochters van 2 en 3, zich op internet aan als eiceldonor.
‘Bente en Rob zijn niet de eersten die het proberen via social media,’ zegt ze. ‘Ik schreef me een jaar geleden al in op een besloten Facebook-groep die donoren en wensouders met elkaar in contact brengt. Zelf raakte ik beide keren binnen een maand in verwachting. Ik voelde mee met de vrouwen bij wie het niet op de natuurlijke manier lukt.’

Traject

Eiceldonatie is niet zomaar iets. Medicijnen moeten eerst je eigen cyclus onderdrukken, vervolgens stimuleren dagelijkse hormooninjecties je eierstokken om meerdere eicellen tot rijping te brengen, waarna in de IVF-kliniek een eicelpunctie volgt om de eicellen te oogsten. Ongemakkelijk en zelfs pijnlijk. ‘Maar dat staat niet in verhouding tot de behandelingen en emotionele pijn die vrouwen moeten ondergaan bij wie het niet vanzelfsprekend is om zwanger te raken,’ vindt Rikke. ‘Natuurlijk is het niet iets wat je een paar keer per jaar doet, of voor iedereen. Via de groep heb ik vijf maanden geleden een stel leren kennen van wie de vrouw ook in de vervroegde overgang is geraakt. Hun wens is al zo lang zo groot… Hun verhaal raakte me enorm en we hebben elkaar nu een paar keer ontmoet. Het klikt. Als het goed is – mijn man en ik moeten eerst nog soa-tests ondergaan – starten we het traject voor de zomer. Voor mij duurt dat traject ongeveer drie weken.’

Kruisdonatie

Rikke realiseert zich dat als er ooit een kind voorkomt uit haar eicel, dat haar later kan opzoeken. Eiceldonatie kan in Nederland sinds 2004 namelijk niet anoniem, omdat kinderen het recht hebben op persoonsgegevens van de donor. ‘Ik zie dit kind niet als het mijne – zelfs al ben ik in juridisch opzicht de moeder. Natuurlijk, het heeft deels mijn genen. Maar het is gegroeid in de buik van de moeder, gemaakt met de zaadcel van de vader, en groeit op in de liefde van die ouders. Ik zal het kind dat voortkomt uit mijn eicel met open armen ontvangen, maar uitleggen dat mama en papa degenen zijn die hem of haar hebben gemaakt tot wie hij is.’
Behalve haar man weet Rikke’s omgeving niets van haar liefdadigheidswerk. ‘Ik hoef de oordelen niet. Dit is iets wat goed voelt voor mijn man en mij. Ons gezin en geluk zijn compleet. Dat gunnen we anderen ook.’
Zeker honderd vrouwen meldden zich als eiceldonor bij Bente en Rob; tien bleken geschikt. Het stel kiest voor een kruisdonatie in België, waarbij de eiceldonor – zoals Bente en Rob wensen – wél anoniem blijft. Daarbij ruilen ze de eicel van hun donor, met die van een ander koppel.

LEES OOK: Hoe werkt eiceldonatie?