Mireia: ‘Er bestaat geen betere troost voor de miskramen dan onze dochter’

Mireia (34) en Peter (40) kregen twee jaar geleden dochter Sara via ivf. Ze willen graag een tweede kind, maar hebben tot nu toe geen geluk, met een late miskraam als dieptepunt. Om het verlies, maar ook de hoop en vrees van een ivf-traject te verwerken, schrijft Mireia gedichten.

Lees ook: Onderzoek Week van de Vruchtbaarheid: wensouders opener over vruchtbaarheidsproblemen

IJsbeertjes

‘Ik was meteen na onze allereerste terugplaatsing zwanger. Meteen raak. Echt bizar! Het gaf veel hoop voor de toekomst. Een tweede kind was een grote wens, en dit geluk maakte de beslissing het te gaan proberen makkelijker.

Helaas pakte het anders uit, ik werd niet zwanger van de twee cryo’s die we nog over hadden, ijsbeertjes noemen wij die. De klap was harder dan we verwacht hadden. Hoewel we heus wel wisten dat het niet reëel was dat het weer zo snel zou gaan als bij Sara, zat die hoop blijkbaar toch ergens, diep vanbinnen.

Hoe ver gaan we?

Uiteindelijk lukte het, na een nieuwe punctie voor nieuwe ijsbeertjes. Maar helaas: er volgden meerdere miskramen en we hadden twee nieuwe ivf-pogingen nodig. We werden moedeloos. Ging het ooit nog lukken? Hoe ver wilden we gaan? Eerder spraken Peter en ik al af dat ieder van ons op elk moment op de pauzeknop kon drukken. Het moest voor ons allebei te doen zijn en we moesten allebei overeind blijven.

Dat moment kwam dichtbij toen een derde zwangerschap ook in een miskraam eindigde, deze keer pas met twaalf weken. Dat is nog niet zo lang geleden. Het was een klap in ons gezicht. We hebben ons kind Noah, zo klein als mijn pink maar met alles erop en eraan, gelukkig kunnen zien en konden daardoor echt afscheid nemen. Dat hebben we goed gedaan, vind ik.

In die tijd ben ik gaan schrijven en dichten, om iets moois te maken in een periode die zo ontzettend lelijk was. Dat helpt een beetje en ik hoop dat andere vrouwen in hetzelfde schuitje er ook iets aan hebben.

Lees ook: Miskraam verwerken: dit kan helpen

Troost

Voor ons is er nu rust. We zijn echt aan het verwerken, want het is veel allemaal. Dat we Sara hebben, maakt het draaglijker. Onze allergrootste angst, geen ouders worden, bestaat immers niet meer.

Maar tegelijkertijd voelt de hoop en teleurstelling bij elke poging net zo intens als de allereerste keer. Omdat het nu een stuk moeizamer gaat dan bij Sara, is het emotioneel en fysiek veel zwaarder. Daar staat tegenover dat er geen betere troost en afleiding is dan onze dochter, het is zo’n geluk dat ze er is!

Nog één poging

Ondertussen denken we voorzichtig na over de vraag of we nog verder willen. Een broertje of zusje voor Sara blijft een grote wens, maar het is inmiddels zó spannend. Ik durf er niet eens aan te denken hoe ik toekomstige echo’s ga doorkomen.

Waarschijnlijk gaan we nog één laatste poging doen. We zijn nu ook verantwoordelijk voor Sara en dat maakt dat we er niet meer álles voor over hebben. We hebben al een heerlijk kind mogen krijgen en daarvoor zijn we ontzettend dankbaar. Net als de kracht die Peter en ik samen hebben, daar ben ik zo blij mee.’

Je kan Mireia volgen op Instagram via @hoofdenhartspinsels

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Neeltje Huirne, Fotografie: Kim Krijnen

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.