Negatieve emoties: laten merken aan je kinderen of juist niet?

De meeste ouders houden hun zorgen en stress verborgen voor hun kind. Maar is dat inderdaad het beste om te doen of kun je best delen hoe je je voelt?

Wel of niet betrekken?

In de opvoeding zijn er een paar belangrijke vragen te stellen over onze rol als ouders. Een van de belangrijkste is of wij onze eigen negatieve emoties aan onze kinderen moeten laten zien. Dat is een extra relevante vraag in deze onzekere tijden, waarin veel mensen door een soms stressvolle periode gaan. Is het verstandig om onze kinderen daar deelgenoot van te maken?

Misschien is het goed om de vraag om te draaien: is het verstandig om kinderen juist níets te laten merken van onze onzekerheid en stress? Wij zijn immers hun beschermers. Worden ze er dan niet extra onzeker van als ze het idee krijgen dat ook wij het even niet allemaal weten?

Lees ook: Wat je moet doen als het ouderschap je even teveel wordt

Eenzame kinderen

Een aantal onderzoekers aan Washington State University ging op zoek naar het antwoord. En wat bleek? Ouders kúnnen hun negatieve emoties helemaal niet voor hun nageslacht verbergen. Kinderen merken het namelijk al heel snel als er iets met hun ouders aan de hand is, ook als die daar zelf niets over zeggen. Uit de goedheid van hun hart proberen ouders hun kinderen te beschermen, maar dat lukt ze dus helemaal niet zo goed. Sterker, kinderen worden er juist zenuwachtig van als ze merken dat er iets aan de hand is, maar hun ouders vervolgens mooi weer blijven spelen. Ze krijgen er meer stress van, voelen zich minder met hun ouders verbonden en daardoor meer op zichzelf teruggeworpen. Lees: ze voelen zich eenzamer.

‘Ik ben een beetje bang’

Voordat we nu hevig snikkend naast onze kinderen gaan liggen als we ze naar bed brengen en onze ellende over ze uitstorten, moet er wel een kanttekening geplaatst worden. Er zijn natuurlijk verschillende manieren waarop je met emoties kunt omgaan. Je kunt vertellen dat je de laatste tijd wat meer stress voelt – oftewel er met verstand over praten – of je kunt gillend door het huis lopen met de boodschap dat je ook niet meer weet waar je het zoeken moet. In beide gevallen deel je je emoties met je omgeving, maar in het eerste geval is er een basiscontrole. Daardoor wordt het een geschikt gespreksonderwerp tussen jou en je kind. In het tweede geval weet je kind ook niet goed waar het zijn heil moet zoeken.

Lees ook: 5 tips die ervoor zorgen dat je je geduld niet snel verliest bij je peuter

Stay calm

Op een leeftijdsadequaat niveau en op een rationele manier delen wat je bezighoudt, is zo gek dus nog niet. Onze kinderen hebben ons namelijk allang door. Het zijn kinderen, maar ze zijn niet gek. Het sleutelwoord: emotieregulatie. Er schieten de hele dag door allerlei emoties door ons heen en daar helpt letterlijk geen lieve moeder aan. Emoties komen immers zonder kloppen binnen, dus daar kunnen we nauwelijks op sturen.

Waar we wel op kunnen sturen, is hoe we ermee omgaan. Als wij aan onze kinderen laten zien dat je moeilijke emoties het best kunt wegstoppen, leren we ze dat aan voor hun eigen leven. Dat is geen emotieregulatie, dat is emotie-ontkenning. En daar wordt – zeker in onzekere tijden – uiteindelijk niemand wijzer van. Van rustig praten over wat je bezighoudt wél.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Steven Pont

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.