Vaderliefde: ‘Kinderen zijn net kleine goeroes’

Willem werd op een ochtend wakker en voelde: ik wil vader worden. Dochters Stella en Rosie kwamen vrij snel na elkaar. Maar twee kinderen krijgen in twee jaar, bleek toch zwaarder dan hij dacht.

Hoe zag jouw leven er uit voordat je vader werd?

‘Nou, ánders. Ik was druk met mijn werk als leraar en sportte intensief. Het liefst stond ik elke dag op een surfplank of leefde ik me uit met basketbal, hardlopen, fitness of yoga. Ook had ik veel last van stress en lichamelijke klachten. In het weekend dronk ik altijd een biertje te veel, at ik ongezond en nam ik een aspirine voor het slapengaan. Dat zou ik nu minder snel doen.’

Want toen kwamen de kinderen…

‘Eigenlijk kreeg ik daarvoor al behoefte aan meer rust in mijn leven. Ik volgde een meditatiecursus en ging op retraite. Daardoor kwam ik meer in balans. En in die periode begon het ook te kriebelen. Robin en ik waren al lang samen. Ik wilde haar laten zien hoe gek ik op haar was, dus ik vroeg haar ten huwelijk. Niet veel later zaten we bij vrienden die al ouders waren. “Hoe weet je nou of je klaar bent voor kinderen?” vroeg ik. “Opeens voel je het,” zeiden ze. En dat klopte. Ruim een jaar later werd ik ’s ochtends wakker en wist ik: dit is het moment. Gelukkig dacht Robin er net zo over.’

Was het snel raak?

‘Ja, dat ging gelukkig probleemloos. Ik vond die negen maanden fantastisch, ik was er dag en nacht mee bezig. Stella werd op de uitgerekende datum geboren. Op het vloerkleed in de woonkamer, er was geen tijd meer om naar boven te gaan. Robin had een weeënstorm die drie uur duurde, maar hield zich sterk en was in control. Terwijl ik soms best in paniek was. Ik kon alleen maar janken toen Stella door de verloskundige op Robins borst werd gelegd. Ze leek sprekend op mijn minder leuke oma, dus ik schrok wel even. Maar toen ik haar in mijn armen hield, voelde ik de puurste vorm van geluk. Die eerste maanden zaten we op een roze wolk. Als ik nu mijn acht uur slaap niet haal, voel ik me belabberd, maar toen: ik had energie voor honderd! Op een warme zomeravond lagen we met zijn drieën in bed. Stella lag op mijn borst, dus ik kon geen kant op en toch voelde ik me ontspannen en tevreden. Terwijl, als je me kent: ik word gedreven door onrust. Stella nam dat in een klap weg. Ik besefte: dit is waar ik voor leef. Ja, echt. Het is één groot cliché.’

Zat je na de geboorte van Rosie weer op die roze wolk?

‘De bevalling zelf ging fantastisch, Rosie was er binnen twee uur. Ik was ook een stuk rustiger dan de eerste keer, omdat Robin een soort superkracht uitstraalde. Maar daarna werd het voor mij wel wat zwaarder. Bij Stella wisten we nog niet echt wat ons te wachten stond, dus we gingen er vol voor, nietsvermoedend. Bij de tweede hadden we al bepaalde verwachtingen en misschien waren we ook wel wat ongeduldiger. Stella sliep al snel door, dus dat verwachtten we ook een beetje van Rosie. Maar die deed natuurlijk lekker waar ze zelf zin in had en hield ons lange tijd uit onze slaap. Daarbij zat ik thuis met een burn-out.’

Hoe kwam dat?

‘Mijn onrust kreeg toch de overhand. Ik piekerde over mijn werk, twijfelde of ik daarmee verder wilde en vond het lastig om de deur uit te gaan. Het liefst bleef ik de hele dag thuis met de meiden. Mijn werk werd steeds zwaarder. Fysiek was ik er, maar mentaal was ik heel ergens anders. Mijn ademhaling ging omhoog, ik sliep slecht en ik kreeg rugklachten. Ook Robin is zichzelf die zomer flink tegengekomen. Ze had te veel van zichzelf gevraagd. Ook vond ze de tweede zwangerschap zwaarder dan verwacht, waardoor de overgang van één naar twee kinderen heftig was. In de eerste maanden na Rosies geboorte kwam er daarom meer op mijn schouders terecht. Wassen, koken, schoonmaken… Ik besefte weer eens hoeveel Robin altijd doet. ’s Nachts ging de dag gewoon door en wandelden we met een huilende Rosie door het huis, omdat ze last had van obstipatie. Door al dat slaapgebrek hadden Robin en ik een kort lontje. We maakten veel ruzie en voordat we het wisten, waren we allebei op.’

Heftig, met twee jonge kinderen.

‘Zeker. We kregen wel hulp van onze ouders, maar moesten het uiteindelijk toch zelf doen. Overdag vonden we het heerlijk met Rosie, maar ’s nachts waren we haar weleens zat. Je kunt tegen een baby niet zeggen: nu even niet, maar dat denk je wel. Frustraties reageerden Robin en ik op elkaar af. We zijn een keer op gesprek geweest bij een psycholoog. Sindsdien praten we meer met elkaar. Natuurlijk voelden we ons weleens schuldig naar Rosie en Stella. Mopperend je bed uitlopen, voelt niet goed. Maar we begrepen ook dat schuldgevoel niets helpt, dus lieten we het los.’

Hoe gaat dat nu, een jaar later?

‘De goede kant op. Ik werk weer met plezier als leraar, we krabbelen rustig op. Die burn-out zat er al een tijdje aan te komen, maar de drukte thuis versnelde het. Ik ben snel overprikkeld. Als ik me naar voel, zoek ik afleiding. Dat kan van alles zijn: sporten, tv-kijken of mediteren. Toen ik nog geen kinderen had, kon dat makkelijk. Dan trok ik de deur achter me dicht en ging ik sporten of op stap met vrienden. Nu ik thuis niet kan weglopen voor zo’n bui, word ik op mezelf teruggeworpen en dat is maar goed ook. Ik leer accepteren dat ik me rot mág voelen. Dat is ook iets wat ik Stella en Rosie wil meegeven. Zoek niet meteen naar een antwoord buiten jezelf, maar voel wat er in je omgaat.’

Welk advies wil je je dochters nog meer geven?

‘Dat je gevoel er altijd mag zijn en dat je dat niet moet onderdrukken. Maar ik leer vooral zelf veel van de meiden. In dat opzicht zijn het net kleine goeroes. Ze leven helemaal in het ‘nu’ en dwingen mij om mijn drukke agenda en gehaaste gevoel los te laten. Ook zijn het spiegels, weer zo’n cliché! Als Stella vervelend doet, heeft dat negen van de tien keer met mij en Robin te maken. Dan zijn wij chagrijnig of hebben we net een woordenwisseling gehad. Tja, dat krijg je dan terug.’

Wat doe je op zo’n moment?

‘Yoga met Stella. Een half jaar geleden kwam ik erachter dat ze dat superleuk vindt. Stella zat toen in een fase waarin ze vaak boos was, overstuur bijna. Robin bedacht dat ik yoga met haar kon doen. Ik rolde een yogamatje voor haar uit in de slaapkamer en ze was verkocht. ’s Avonds na een warm bad, voor het slapengaan, trekken we ons vaak terug met zijn tweeën. Dan zitten we in kleermakerszit en doen we onze ogen dicht. Stella is in het begin vaak nog druk en speelt dan met haar knuffels, maar na een paar minuten legt ze de hand van haar lievelingsknuffel Muis in mijn hand en beginnen we. Ze kent alle houdingen: de hond, slang, krijger (die noemt ze de tijger), kat en ooievaar. Het gaat natuurlijk op een speelse manier, maar we worden er wel allebei rustig van. Ik moet stiekem altijd lachen als Stella haar handen voor haar borst vouwt en bloedserieus fluistert: “Namasteen.”’

Wat ben jij verder voor vader?

‘Ik ben vooral een trotse vader. Ik maak veel grapjes en vind het leuk om met de meiden te stoeien. Het liefst knuffel ik ze de hele dag. Maar daarnaast ben ik ook druk en heb ik ook veel tijd nodig voor mezelf. Rosie en Stella zijn nu op een leeftijd waarop ze meer aan elkaar hebben. Ze dansen samen en spelen met de knuffels. Stella vindt het leuk om stukjes groente te snijden en aan Rosie te ‘voeren’. Daar zitten Robin en ik soms met verbazing naar te kijken. De eerste periode met onze meiden kostte ons flink wat energie, maar het was ook een leerzame tijd. We zijn nu gelukkig op een punt waarop ze me superveel energie géven.’