Lievelingsonderwerp
Vanaf het moment dat Cesar is geboren, is er over hem geschreven. Over de angsten die we om hem hadden, zijn hersens die toch bleken te werken, het oog dat het niet deed en over wat hij met het andere oog wel zag. Zijn moeder en ik keken met Cesar mee en verloren elkaar daarbij nooit uit het oog. Zij werd, samen met Cesar, mijn lievelingsonderwerp om over te schrijven. Over hoe ze van een meisje een moeder werd, hoe Cesar haar nog mooier maakte, hoe ze gevoelens kon benoemen die ik nooit had gekend. We beleefden alles samen, totdat de knoop werd doorgehakt om dat niet meer te doen.
Beslissing
Gezamenlijke ervaringen maakten plaats voor gezamenlijke besluiten waarover we in ons eentje moesten beslissen. Elke beslissing, een reden om opnieuw te twijfelen. Willen we echt zonder elkaar verder? Wat is het beste voor hem? Ben ik een egoïst om voor mezelf te kiezen? Ik vertel Cesar dat er niks verandert, maar merk dat dat toch zo is. Ik overcompenseer met cadeautjes en ikhouvanjous en corrigeer mezelf omdat ik niet zo'n vader wil zijn en van hem niet zo'n kind wil maken. Ik mis hem als hij er niet is en ik weet me geen raad met alle liefde als hij weer voor me staat.
Geen columns meer
Ondertussen gaat het leven gewoon door. En de columns. Over Cesar en hoe gelukkig hij me maakt. En hoe dat geluk op de een of andere manier niet voldoende was en hoe ik mezelf erom haat. Maar daar wil ik niet over schrijven, want het is iets tussen mij en zijn moeder. Die ik niet meer in de columns wil noemen omdat ze daar niet om vraagt. Maar die columns zijn net zo veel van haar als van mij. Want alles wat ik voel en schrijf, gaat indirect over haar. En daarom wil ik ze niet meer schrijven.
Antwoord
Ik kan niet over Cesar schrijven en haar daarin negeren. Want zij ís Cesar. Zoals hij mij is. En daardoor zijn we eigenlijk één. Daarom stop ik met het schrijven over m'n gezin. Omdat dat gezin er niet meer is, maar de scherven ervan nog overal om me heen liggen. In plaats van die te beschrijven, ga ik ze eens goed bekijken, zien of ik er antwoorden in kan vinden. Want er komt een dag dat Cesar vragen gaat stellen en dan wil ik een goed verhaal hebben. Een verhaal dat hij niet al heeft gelezen in een column. En als hij vraagt of zijn ouders ooit weer bij elkaar komen, dan wil ik daar een duidelijk antwoord op kunnen geven. Dat antwoord probeer ik nu te zoeken. Misschien, als ik hard genoeg zoek, is het antwoord gewoon ja. Dan is Cesar de eerste die het hoort. Misschien deel ik het daarna nog wel in een column, maar reken er niet op. Want momenteel rekenen wij even nergens op en kan niemand op ons rekenen. Behalve Cesar.
