In de verte klinkt de kerkklok. Ik tel de slagen. Al 4:00 uur 's nachts en ik lig nog wakker. Na uren draaien en piekeren ben ik het zat en ga ik naar beneden. Op de bank liggen haar nieuwe kleren klaar. Op de eettafel staat haar Frozen-rugzak. In de koelkast pak ik de yoghurt. De broodtrommel met haar naam erop staat ernaast.
We zijn er helemaal klaar voor. De eerste schooldag. Toch ben ik bloednerveus.
Hysterisch
Niet omdat ik het vervelend vind dat mijn meisje alweer vier jaar is (ik heb nooit zo'n moeite met mijlpalen, vind het alleen maar leuk) of dat het stil zal worden overdag (eigenlijk kijk ik enorm uit naar het huis voor mezelf hebben), maar omdat ik bang ben voor een hysterisch kind morgen.
Vastgeklemd
De wen-ochtend voor de zomervakantie verliep namelijk nogal dramatisch. Alle driejarigen zwaaiden redelijk relaxed dag en gingen braaf in de kring van hun toekomstige klas zitten. Behalve onze dochter. Onze peuter huilde keihard 'nee, papa! mama!' alsof haar leven er vanaf hing. Ze klemde zich zo stevig aan mij vast dat zelfs de kleuterjuf – voor wie het vast niet de eerste keer was dat ze een krijsend kind uit moeders armen moest ontfutselen – er een uitdaging aan had om haar over te nemen. 'Ga maar' knikte de kleuterjuf ons rustig toe terwijl onze dochter haar onder snotterde. Bibberend liepen we het schoolplein af.
Zwaaien
Nu is het morgen dus echt zover. Niet alleen wennen, maar een hele dag naar groep 1. Onze dochter leek de afgelopen dagen redelijk relaxed. Ze antwoordde braaf 'ja' aan iedereen die haar vroeg of ze er zin in had. Keek enthousiast als we langs haar toekomstige school fietsten. Maar ik vertrouw het niet, ik houd mijn hart vast.
Terwijl ik op de bank mijn yoghurt eet, spreek ik mezelf bemoedigend toe. 'Je gaat gewoon heel luchtig en vrolijk doen morgenochtend. Niets laten merken. Je blijft er even bij in de klas, maximaal tien minuten. En dan zeg je dat je nog zwaait achter het raam, dat werkt ook altijd bij het kinderdagverblijf. En als ze weer gaat huilen, blijf je heel rustig. Bij het wennen zei de juf ook dat ze zo weer vrolijk was nadat je wegging.'
Lachend
Om 6:00 uur val ik in slaap en een kwartier later staat mijn dochter op bed te springen. 'Wakker worden, ik ga naar school vandaag.' Haar nieuwe kleren gaan aan, de rugzak om haar schouders. Foto bij papa achterop de fiets bij ons huis. Foto aan mama's hand op het schoolplein. Filmpje hoe ze haar klaslokaal inloopt. Foto van het stoeltje met haar naam. Foto van dochter op stoeltje en mama ernaast (met wallen onder haar ogen). Foto van een lachend kind dat ons uitzwaait.
Een wat?
Ja echt. Alsof het niets is. Geen greintje pijn. Ze kijkt niet eens meer naar ons achter het raam. Opgelucht huppelen we het schoolplein af. Thuis plof ik op de bank neer en kijk om me heen. En nu?
Hoofdbeeld: Shutterstock
