Gesloten deuren
Daniel, mijn man, is vandaag jarig. Mijn vriendin Martha stormt ons huis binnen met een dikke grijns en een krat vol liefde. Gretig pikt ze onze zoon op. Hem hebben we vanwege corona nog niet aan haar voorgesteld. Haar komst voelt fijn. We hadden wekenlang onze deuren gesloten en zij is een van de eersten die geen familie is en aan wie we eindelijk ons kleine baby'tje kunnen voorstellen.
Ladingen cadeaus
Nadat ze Rocco weer terug geeft in mijn armen, vliegt ze alles aan wat ze ziet. Was vouwen, dingen oprapen van de grond, de keuken krijgt een beurt en in de tussentijd geeft ze me het ene cadeau na het andere. 'Dit is nog een kraamcadeau, dit is nog een hulppakket van de familie Stroucken, dit is nog wat eten, shit, ik ben de taart vergeten, maar mijn man Joan komt morgen en dan geef ik hem ook de opdracht om jullie badkamer grondig te poetsen en een keer door de koelkast te lopen'. Ik laat alles maar met een nederige glimlach over me heen komen.
Mooiste cadeau
Als Daniel thuiskomt nadat hij Reeva heeft gebracht naar de opvang, geeft ze hem zoenen. Daniel is vandaag 40 geworden. Vorig jaar op zijn verjaardag plaste ik op een plastic staafje en wisten we een paar dagen lang als enigen dat ik opnieuw zwanger was. Het was zo'n mooi cadeau!
Lange nasleep
Ik had kort daarvoor een lange nasleep gehad van een miskraam. Mijn lichaam had me toen ook al in de steek gelaten. In december 2018 hoorde ik bij elf weken zwangerschap, dat mijn lichaam een incompleet baby'tje droeg dat bij acht weken was gestopt met groeien. Pas in mei 2019 was de miskraam volledig en waren alle resten van de zwangerschap van een kindje dat we liefkozend Beanie hadden genoemd uit mijn lijf. En toen zes weken later, op 12 juni, op Daniels 39ste verjaardag, kleurde het zwangerschapsstaafje weer twee strepen. Negen maanden later hielden we onze zoon Rocco in onze armen.
Chemomutsje
Maar dit jaar… Dit jaar staat op Daniels verjaardag mijn kanker centraal. Ik heb er niet meer aan gedacht om ook maar iets te organiseren. Ik heb mezelf wel getrakteerd op een aantal chemomutsjes, die ik stiekem in de slaapkamer pas terwijl ik Martha op de achtergrond hoor kletsen met Daniel. Terwijl ik mijn lange lokken in het mutsje frunnik om te zien hoe ik er straks uit zal ziet, slik ik een paar keer als ik naar mezelf in de spiegel kijk.
Laatste voedingen
De dag verloopt redelijk soepel. Ik heb besloten dat vandaag mijn laatste dag is dat ik Rocco ga voeden. Vanaf morgen krijg ik een hormoonspuit die hopelijk mijn eierstokken beschermt tegen de chemo, maar wat wel betekent dat mijn melkproductie stevig zal dalen. Om te voorkomen dat voedingen frustraties opwekken bij zowel mij als Rocco, besluit ik om vandaag alle voedingen zo bewust mogelijk te doen en deze fase af te sluiten. Een dagje soort van alleen met mijn baby.
Toch geen rust
Maar die kans krijg ik niet: we krijgen een telefoontje van de opvang dat Reeva een snotneus heeft waardoor ze opgehaald moet worden. En hoewel ik zielsveel van haar houd, had ik deze dag heel graag even bewust willen voelen met enkel Rocco om me heen.
Abrupt einde
De voedingen gaan ok. Ik kijk in Rocco's grote ogen en zeg dat ik van hem houd terwijl hij bij me drinkt. Ik ben dankbaar dat ik hem een kleine vier maandjes heb mogen voeden, maar ik ben zo verdrietig dat we zo abrupt moeten stoppen. Ik moet huilen bij zowat elke voeding en laat vandaag alle tranen gewoon lopen. Niet veel later komt Reeva thuis. Ik heb weinig oog voor haar. Mijn hoofd zit bij het afscheid en ik vind het moeilijk om haar in haar ogen aan te kijken. Bang dat ze mijn angst, verdriet en pijn ziet.
Angst van anderen
Als de avond valt, komt mijn vriendin Nicole met haar twee dochters op bezoek. Ik vraag aan haar wat ze ervan zou vinden als ik de mutsjes laat zien aan haar lieve meiden van 14 en 11 die wel van mode houden. Ik zie meteen de angst in het gezicht van Nicole. Ze wil het niet. Ik respecteer haar mening, het zijn haar kinderen die ze in bescherming neemt voor haar angst, maar ik baal er stiekem wel van.
Vragen stellen
Als ik teleurgesteld ga zitten, merk ik op dat de meiden wat vragen hebben over mijn ziekte. Na een goedkeurend knikje van Nicole vertel ik hen voorzichtig hoe de afgelopen periode is geweest. Ik laat een foto van de MRI en de pet-scan zien. Die zijn niet eng en laten goed zien waar de giga tumor zit.
Tietengaten
Ik vertel hen dat ik bij de MRI in een stoel op mijn buik moest liggen waarbij ik mijn tieten in twee gaten van de stoel moest doen. Ik lachte toen bij de gedachte dat er al zoveel vrouwen mij voor waren gegaan en ook hun tieten in diezelfde gaten hadden gepropt. We lachen allemaal hardop en vragen ons af of mannen met prostaatkanker ook zo'n gaatje hebben in de stoel.
Doodsangst
Dat wat ik had gehoopt bij mijn vriendin te vinden, ontvang ik van haar dochters. Een mooi, openhartig en eerlijk gesprek. Ik durf te delen dat ik echt dacht dat ik dood zou gaan, toen ik in hun huis door de arts werd gebeld en voor het eerst hoorde dat ik kanker had. Maar nu draag ik die angst niet meer.
Warm hart
Ik hoor mezelf alle dingen zeggen die mijn artsen me voorhouden; alleen in één borst, geen uitzaaiingen, geen aangedane lymfe, ik ben jong, het is behandelbaar. De jongste dochter van Nicole zegt dat ze bij dat eerste telefoontje al wist dat ik niet dood zou gaan. De moeder van haar vriendin is genezen toen haar vriendinnetje net zo oud was als Reeva nu is, en ik zal ook genezen. Ik omarm haar met natte ogen en een warm hart.
Feestmuts op
Als Rocco vervolgens wakker wordt voor zijn laatste voeding aan mijn borst, doe ik een feestmuts op en laat ik me fotograferen door de meiden. Dat van die feestmuts had Martha bedacht. Proost jochie, ik ben zo blij dat ik dit voor ons heb kunnen doen. Mama houdt van jou.
Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__
