Het is gelukt
'Gelukt'. Iets wat ik heb leren zeggen sinds ik kinderen heb. Ik probeer zo min mogelijk 'goed zo' tegen hen te zeggen, omdat ik bang ben hen onbewust misschien wel mee te geven dat ze hebben gefaald als ik niet 'goed zo' zeg. Wanneer iets niet goed is, is het toch fout? Terwijl dingen soms gewoon zijn gelukt, zonder oordeel.
Als Rocco bijvoorbeeld met zijn 17 maanden in zijn eentje een glijbaan van twee meter opklimt en afglijdt (wtf dude, mijn hart!) of als Reeva met drie jaar zichzelf van top tot teen aankleedt, of als ze spelen en na een ruzietje toch een manier vinden om samen speelgoed te delen. Het is gelukt!
Schoon
Mijn traject om schoon te worden van borstkanker is ook gelukt. Nu ik eindelijk op het eindstation van de behandeling ben gekomen, volgen de momenten van reflectie en bezinning. 14 maanden geleden, middenin de eerste lockdown in een pandemie, kreeg ik de diagnose. En dat terwijl ik nog geen drie maanden daarvoor voor de tweede keer moeder was geworden.
Surrealistisch
Als ik terug denk aan die beginperiode voel ik het onbehagelijke gevoel van angst, verdriet en megapaniek. We gaven onze hele agenda over aan de artsen, die vervolgens alles volplanden met ziekenhuisafspraken. Er hebben ontelbaar veel specialisten in mijn volle borsten met mamamelk geknepen en ik heb voor mijn gevoel onder allerlei apparaten gelegen waardoor ik inmiddels kind aan huis ben in het ziekenhuis.
Mijn armen en bloedvaten zien er nu uit alsof ik een verslaafde ben, door de vele biopten en infusen. Het voelt vaak genoeg nog surrealistisch als ik oude foto's van mezelf zie met mijn kale hoofd. Ik heb geen eeuwig leven, maar het aankijken van de dood in die periode, in afwachting van ziekenhuisuitslagen, mijn leven in handen leggend van mensen die van vage zwart-witte echobeelden mijn levensverwachting beoordeelden, was dood- en doodeng.
Eenzaam
Die diagnosefase ging voorbij en de behandelfase volgde. Het doorlopen van de behandeling was zo vreselijk vermoeiend en eenzaam. Vanwege corona onderging ik nagenoeg alle behandelingen alleen. Daniel was amper in de behandelkamers te vinden. Zelfs niet toen ik ontwaakte na mijn operatie waarbij mijn borst werd verwijderd en ik twee uur volledig onder narcose was.
11 maanden chemotherapie, 22 chemokuren, 2 operaties en 15 bestralingen verder ben ik klaar. Ik ben kankervrij en ik hoop dat alle behandelingen die ik heb gedaan de kans hebben vergroot dat de kanker nooit, maar dan ook nooit meer terug komt.
Niet gewonnen
Vandaag sluit ik de actieve behandelperiode af. Ik sta even stil om te voelen wat ik voel terwijl ik mijn allerlaatste chemopillen doorslik. Het eerste wat bij me opkomt is dat ik niet het gevoel heb dat ik heb gewonnen van kanker. Dat zou immers suggereren dat ik verloren zou hebben als ik aan deze ziekte zou zijn overleden.
Ik heb het ondergaan. Gedwongen heb ik de hele teringzooi over me heen laten komen en ik heb geluk gehad. Met deze ziekte had het muntje ook heel gemakkelijk de andere kant op kunnen vallen.
Het is klaar
Maar het is nu klaar. Het is eindelijk klaar. Ik krijg de regie weer in eigen handen (nouja, soort van). En vandaag beslis ik dat het mijn eerste middag is van mijn herstel. Fysiek en mentaal zal ik herstellen naar een nieuwe Cat na kanker. Ik ga daarvoor mijn tijd nemen, zo lang als dat nodig is. Vermoeidheid heeft namelijk een nieuwe dimensie gekregen. Oh man, ik ben echt moe as fuck.
Tot die tijd kijk ik naar onze mooie kinderen die ik ga zien opgroeien, denk ik aan iedereen die voor ons klaarstond en ons door deze hel heeft getrokken en besef ik me dat ik zo'n mooie, lieve, zorgzame, haast onuitputtelijke, sterke man naast me heb. Ik kan niet wachten om je aan te tikken poepie, dat jij kunt relaxen en dat ik de hele boel overneem. Ik ga nu eerst ff een potje janken, want migado. Het is klaar, het is me gelukt.
Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
