Krap geluk
'We hebben een klassieke fout gemaakt,' zegt Bente weleens, dat ben ik met haar eens. Toch voelen fouten anders. Die voelen als een last, als iets dat excuses verdient. Of schaamte. Fouten wil je achter je laten, maar dat willen we nu niet. We zouden deze fout het liefst zo lang mogelijk laten duren. En dus duurt-ie al tweeënhalf jaar, want zo oud is Cesar. En zo lang slaapt hij al bij ons in bed. Tussen ons in. Soms ligt-ie meer aan Bentes kant, soms meer aan de mijne. Soms weet hij het te verdelen, dan ligt zijn hoofd tegen haar ribbenkast en zijn voeten in mijn gezicht. Die geef ik dan zachte kusjes met m'n ochtendstoppels als ik wakker word, dan giechelt hij z'n moeder wakker door met zijn vuistjes op haar ribben in te beuken. Dan voelt ons geluk compleet, maar wel wat krap.
Nachtrust
We proberen heus elke nacht om hem in zijn eigen bed te leggen, maar meestal begint hij dan ontevreden te huilen. Het soort gehuil van een verwend westers kind waar je je overdag al aan ergert, laat staan als je net wilt gaan slapen. En aangezien we toch willen slapen, kan hij net zo goed tussen ons in liggen. Want stiekem slaapt dat ook zo lekker. Zijn ademhaling vlakbij m'n neus, zijn voetjes en handjes die we eerlijk verdelen waardoor Bente en ik er van beide ieder één hebben. We constateerden laatst dat hij het mooist is als hij slaapt, maar daar denken we 's morgens alweer anders over. Als hij rechtop in bed zit en kletsend de dag inluidt, vinden we hem nog mooier.
Twee weken
Maar zo mooi als ik hem kan vinden, zo mooi vind ik Bente ook nog steeds. Al bijna vijf jaar is ze het mooiste wat ik ooit heb gezien. En al tweeënhalf jaar is ze hetgene waar ik het meest naar verlang. En zo praat ik het goed voor mezelf: zolang ik nog naar haar verlang, is het niet erg dat we vooral met elkaar het bed induiken om ons slapende kind te bewonderen. En elkaar boven zijn hoofd een kus geven en welterusten wensen. Het geeft me het veilige gevoel uit m'n jeugd, waarin ik naar The Cosby Show keek en de ouders gezellig keuvelend in hun ruitjespyjama de dag doornamen. Dat Bill Cosby zich daardoor ontpopte tot een vrouwendrogerende verkrachter wuifde ik weg, want dat gaat mij heus niet overkomen. Toch heb ik laatst ingegrepen, nadat ik in de krant las dat het huwelijk van prins Charles en prinses Diana gedoemd was te mislukken omdat ze slechts eens in de drie weken seks hadden. Daarom gaat Cesar sinds een paar dagen huilend naar zijn eigen bed. Niet omdat ik hem zat ben en al helemaal niet vanwege de seks met zijn moeder, maar omdat ik niet wil dat Bente veel te vroeg in een auto-ongeluk aan haar einde komt met een troostmeneer. Het duurt twee weken, zeggen ouders die dezelfde klassieke fout hebben gemaakt. Dan accepteert Cesar het en stopt het huilen. Tot die tijd ben ik precies waar ik voor vreesde: een troostmeneer.
