Drie vrolijke blonde kinderen op een picknickkleed. Bloeiende, paarse heide. Een idyllische plaatje op Instagram. Wat leuk, denk ik en mijn vinger gaat al naar het hartjesicoontje om te liken. Tot ik het bijschrift van de moeder – die ik ken van het schoolplein – lees: 'Dit was heel gezellig totdat Nina vanuit het niets door een hond werd aangevallen en in haar rug werd gebeten. Ze is oké hoor. Alleen is de liefde voor honden definitief over!'
Lees ook: Diergedragsexpert: Ga eerst voor een baby, daarna voor een huisdier
Minder
Met dit standpunt ga ik me niet populair maken onder minstens een op de vijf van jullie (zoveel Nederlanders hebben een hond), maar ik vind dat honden áltijd aan de lijn moeten. En van mij mogen er ook wel wat minder honden zijn. Ik heb NIETS met die beesten. Zeker niet sinds ik een kind heb.
Hechtingen
Ik realiseer me dat ik daarmee alle honden over één kam scheer. Of eigenlijk alle baasjes (want zij zijn verantwoordelijk voor hun huisdier), maar het gaat te vaak mis. In Emmeloord ging het vorige maand vreselijk mis en beet een hond een baby dood. Nu vragen plastisch chirurgen om maatregelen, zij registreerden ongeveer honderd ernstige bijtincidenten met honden in anderhalf jaar tijd. 44 procent van de slachtoffers was jonger dan 8 jaar en 11 procent was baby.
Incidenten
Zelf kan ik alleen al uit de afgelopen jaren allerlei vervelende incidenten met honden opsommen uit mijn directe omgeving:
-
Ik werd door de hond van een vriendin in mijn been gebeten toen ik hun huis in liep. ('Dat doet ie normaal nooit'). Ik moest naar de huisarts voor een tetanusprik die mijn arm wekenlang stijf en pijnlijk maakte, en heb nog steeds een litteken van de beet.
-
Mijn dochter werd omver geduwd door een enthousiaste hond terwijl ze aan het skaten was met kapotte knieën tot gevolg. ('Dat doet ie normaal nooit').
-
En dan dus dat vriendinnetje van mijn dochter die uit het niets door een loslopende hond werd gebeten toen ze gezellig met haar ouders en broertje en zusje zat te picknicken in het bos (je raadt het al: 'Dat doet ie…').
Blaffen
Dan heb ik het nog geeneens over de overlast: het lawaai (leuk als de buren een avondje weg zijn en wij tot 01:00 uur 's nachts wakker liggen van hun blaffende hond), het tegen je opspringen tijdens het joggen (minstens vier keer per hardlooprondje) en de poep overal waardoor je nooit onbezorgd op het gras kunt lopen.
Opvoeden
Natuurlijk weet ik dat al deze incidenten en irritaties ook voor een deel komen door de baasjes. Die moeten hun hond niet te lang alleen thuislaten, ze moeten ze aanlijnen, de poep opruimen en ga zo maar door. Kortom: ze moeten ze opvoeden en in bedwang houden. Maar weet je wat het is? Dat doen ze vaak dus niet. Massaal niet. En als je er wat van zegt, worden ze boos.
Lees ook: Dierenarts Piet Hellemans over hoe je je huisdier laat wennen aan de baby
Rothond
Laatst nog liet een mevrouw haar hond loslopen in het plantsoen (waar het niet mocht), vervolgens banjerde hij onbesuisd over mijn kleedje heen waar ik met dochter en vriendinnetjes zat te schilderen. Alle kunstwerken vernield. 'Rothond,' riep ik geschrokken. Werd die vrouw boos, omdat ik haar hond een rothond noemde. Terwijl ik nota bene drie huilende kinderen aan mijn broek had hangen, omdat zij de regels overtrad (ik had eigenlijk 'rotbaasje' moeten roepen).
Slachtoffer
Sinds ik een kind heb, erger ik me nog meer en hou ik mijn hart vast. Hoe weet ik dat dat baasje z'n hond onder controle heeft? En weet je ooit wel echt zeker of die hond zich gedraagt? Het blijft een dier.
Lief
Ik snap echt wel dat hondenbezitters houden van hun dier. Dat die beesten hartstikke lief (kunnen) zijn. Maar weegt dat op tegen de overlast voor anderen en – vooral – het gevaar? Ik vind van niet. Wat mij betreft, wordt de hondenbelasting tien keer zo hoog en gaan alle honden overal en altijd aan de lijn. Sorry voor de dieren die zich wel goed gedragen en de baasjes die hun honden wel in bedwang houden. Ik snap dat de goeden dan onder de slechten lijden, maar liever dat dan nog meer slachtoffers.
