De eerste keer op het schoolplein. Groepjes ouders staan te kletsen. De bakfietsmoeders blokkeren de stoep bij het hek. De rokende ouders verstoppen zich ietwat beschaamd verderop in het plantsoen. De zwangere moeders puffen uit op het bankje onder de oude plataan. Vaders bespreken de voetbalwedstrijden van dat weekend. Ik ken niemand. Nieuwsgierig observeer ik ze, terwijl ik wacht tot mijn dochter aan de hand van haar juf naar buiten komt. Hoe lang zou het duren voor ik zo sta te praten? Ik zie eigenlijk niemand die 'mijn type' is.
Bakfietsmoeders
De driehonderdste keer (of zoiets) op het schoolplein. Het is de laatste dag voor de zomervakantie. Ik groet de rook-ouders als ik de straat in fiets (tijdens een korte zwakke periode – want ik stopte eigenlijk tien jaar geleden al – stond ik bij ze). Handig manoeuvreer ik langs de bakfietsmoeders terwijl ik naar ze zwaai. Op het plein sluit ik aan bij het eerste groepje dat ik tegenkom. 'En? Alle dozen al ingepakt?' begroeten de moeders me.
Deze 14 oudertypes kom je zéker op het schoolplein tegen
Kikkerbenen
Het grappige is dat de vaders en moeders van het schoolplein – die ik daarbuiten eigenlijk nooit zie – beter op de hoogte zijn van mijn leven dan mijn beste vriendinnen. Ze weten dat ik 74,5 verhuisdozen heb ingepakt en wit behang met gouden hartjes voor mijn dochters nieuwe kamer heb uitgezocht. Ze weten soms eerder dan mijn man dat ik een leuke nieuwe opdracht heb binnengehaald. Ik weet wat zij voor hun partners verjaardag gepland hebben en hoe ze ermee zitten dat hun kind de 'kikkerbenen' bij zwemles maar niet onder de knie krijgt.
Kameraadschap
'Reza mag wel een middagje komen spelen deze zomer, als jullie druk zijn met de verhuizing. En logeren kan ook altijd!' drukken de moeders me op het hart. Ik ga ze missen, die ouders op het schoolplein. De humor, de kameraadschap, het klaarstaan voor elkaar. Het zijn vrouwen en mannen met wie ik normaal waarschijnlijk nooit bevriend zou raken, maar die ik toch ontzettend graag blijk te mogen.
Verhuizen met kinderen
Jaloezie
Je hoort veel over kift, geroddel en jaloezie op het schoolplein. Maar ik heb geluk. Ik merk het amper bij ons. Ik zie vooral veel vaders en moeders die heel erg hun best doen voor hun kind en bereid zijn elkaar te helpen. Ik zie een moeder die naast haar drukke baan en drie kinderen avonden aan de medezeggenschapsraad besteedt. Ik zie een vader die zonder er een woord aan vuil te maken onze dochter meeneemt naar het strand, waarna ze spontaan mag blijven slapen en hij haar ook nog thuisbrengt. Ik zie een moeder die het hele weekend haar fotoalbums doorspit voor gave pics voor mijn nieuw reisboek. Ik zie moeders die mij bellen om hun hart uit te storten als hun kind moeite heeft op school. Ik zie ouders die elke week komen lezen in groep drie terwijl ze hun jongste kinderen – baby's nog – balanceren op hun schoot en zoet houden met soepstengels.
Verhuizen
Een schoolpleinmoeder zei laatst: 'Dat vind ik altijd zo gek als mensen waar je niet echt bevriend mee bent verhuizen. Je weet dat je ze waarschijnlijk nooit meer zal zien'. Ik ga echt proberen contact te houden. Sowieso voor mijn dochter die zoveel mooie vriendschappen heeft opgebouwd de afgelopen jaren, maar ook voor mezelf. Dag lieve schoolpleinouders. Tot ziens!
Beeld: Shutterstock
