Als jullie dit lezen, tour ik met mijn man en dochter in een camper door Portugal. Hopelijk is het een beetje relaxed, maar op het moment van schrijven zijn de weersvoorspellingen niet zo goed: vijftien graden en regen. Bah! Toch raak ik niet in paniek van het idee een week lang met z'n drietjes in een ieniemini-camper door te brengen terwijl het buiten de regen met bakken uit de lucht komt vallen. Wij hebben het altijd wel leuk samen.
Het gemis van relaxen
Dat was wel anders toen mijn dochter nog jonger was. Zeker met een baby vond ik vakantie eigenlijk een opgave: geen oma's of kinderdagverblijf, geen oppas of afleiding van werk of vrienden. 24/7 met je baby zonder break, dat voelde niet als vakantie. Sowieso was het een heel verschil met de reisjes die ik zonder kind maakte. Toen las ik minstens vijf boeken in een week, sliep eindeloos uit en genoot van cocktails op een ligbedje in de zon. Dát was voor mij vakantie. Maar op reis met een baby of dreumes bevat geen van die elementen.
Huilende baby
De eerste keer 'weg' was toen onze dochter nog maar zes weken oud was. Een huisje aan zee in Noord-Holland. Een gok met een pasgeboren baby, maar het was een hete zomer en het leek ons heerlijk om samen met dochter de frisse zeelucht in te snuiven. Die zee hebben we niet gezien. We keerden elke keer noodgedwongen om als we de Bugaboo nog niet eens halverwege het duinpad geduwd hadden omdat mijn arme dochter steeds harder ging huilen vanwege de hitte en de zon. In het huisje konden we ook niet echt ontspannen omdat de buren boos op de muur bonkten telkens als de baby sputterde om een nachtvoeding (drie keer per nacht, sorry buren).
Idyllisch huisje
Poging twee was toen mijn dochter één jaar was, toen gingen we naar Sardinië. Ik moet zeggen: dat ging al een stuk beter! Ze lachte de hele vlucht en tijdens de lange autorit naar ons idyllische huisje aan de kust gaf ze geen kik. We hebben die vakantie echt kunnen genieten als zij met haar handjes in het zand zat terwijl wij over de adembenemende kustlijn uit keken. Maar de ochtenden waren verschrikkelijk. Om vijf uur werd ze altijd wakker. Die prachtige zonsopgang boven de zee hadden we na tien nachten echt wel gezien.
Niet willen slapen
En de avonden waren nóg erger. Wat we ook probeerden: onze dreumes dacht er niet aan om te gaan slapen in een vreemd campingbedje in een onbekende omgeving. Niets werkte: urenlang erbij zitten, haar bij ons in bed nemen, lampje aan en knuffel erbij, vast avondritueel. Wanhopig werden we ervan. Ze sliep elke avond zo laat dat wij dan ook maar meteen onder de wol kropen. Romantische avonden met een glas wijn en lange gesprekken zaten er niet in.
Echt weer vakantie
Poging drie: de aanhouder wint. We gingen naar Sicilië, dochter was drie jaar. Ik heb een heel boek uitgelezen! En oké, ze heeft de hele auto inclusief mijzelf tijdens de rit door de bergen naar het hotel onder gekotst (arm meisje!) en we hebben weer elke vakantiedag de Siciliaanse zon zien opkomen, maar dat was te overzien. Onze peuter genoot van de buitendouche en het zwembad, en ze verorberde gulzig haar pasta terwijl Italiaanse obers vertederd toekeken. Vakantie begon weer op vakantie te lijken.
Volop genieten
De laatste paar jaar vind ik vakantie écht weer ontspannen en leuk. Als we nu op reis zijn, maakt mijn dochter allemaal vriendjes. Terwijl zij speelt met andere kinderen kunnen wij zowaar aan een tweede boek beginnen. Ze slaapt goed en vindt de zee niet meer eng, maar spettert erop los terwijl ze krijst van het lachen. Zij geniet en dus genieten wij ook (het cliché is waar). En achteraf denk ik: wat zeurde ik vroeger toch, over die vakanties. Wat is nou een paar jaar geen-luie-vakanties! Maar ja, zoals dat met alle uitdagende fases van het ouderschap gaat: als je er middenin zit, lijkt het eeuwig te duren.
Nooit meer zonder
Inmiddels kan ik me geen vakantie zonder dochter meer voorstellen. Vriendinnen stellen het weleens voor, maar ik heb er geen zin in. Bij elk mooi strand of pittoresk plein zou ik denken: was ze er maar bij. Ik ben inmiddels helemaal gewend aan vakantie-met-kind. Alleen zou het helemaal fijn zijn als het weer nog mee zit (duimen jullie voor me?).
