De geur van versgemaaid gras en zonnebrandolie. Het zonlicht geeft een gouden gloed aan het uitgestrekte veld aan de rand van het stadscentrum. De stemmen van duizenden kinderen schallen hoog door de zwoele avondlucht. Opgewonden rennen ze elkaar achterna, gekleed in groene, blauwe of gele T-shirts. Volwassenen met 'crew' op hun shirts en clipboards in hun handen noteren namen, terwijl ik aan de rand van het veld mijn tweewieler tussen de wirwar van fietsen parkeer en mijn dochter naar de groene groep dirigeer. Mijn zesjarige loopt haar eerste avondvierdaagse.
Halve sinaasappel met pepermunt
Toen ze thuiskwam met de aankondiging dat zij zich mocht opgeven voor de vijf kilometer, heb ik het nog halfslachtig geprobeerd te ontmoedigen ('Het is echt héél ver lopen'). Zonder resultaat want bijna heel groep 3 is erbij, dus zij wil ook meedoen aan die 'vieravonddagen'. Ze had geen flauw benul wat het eigenlijk was. Ik voorzag gedoe met eten dat om 17:00 uur op tafel moest staan, gezonde snackpakketten die bereid moesten worden en vooral: ouders die kilometers lang mee moesten sjokken. Maar nu het zover is, vind ik het eigenlijk onwijs leuk. Al die mooie herinneringen uit je jeugd weer herbeleven met je eigen kind, dat is toch één van de gaafste aspecten aan het moederschap. Ze sabbelen trouwens dertig jaar later nog steeds aan een halve sinaasappel met pepermunt en een zakdoek eromheen. Grappig hoe sommige dingen nooit veranderen.
Eén groot feest
Ik maak me er deze week makkelijk vanaf: de eerste avond koppel ik mijn dochter aan een andere moeder, de tweede loopt mijn man mee en op woensdag stuur ik zelfs de oppas (soms is het zo lekker om een Sylvie Meisje te doen). De laatste avond leg ik zelf de vijf kilometer af samen met mijn dochter en haar klasgenootjes. Het vaandel van de school mag door een mager joch uit groep 4 gedragen worden en slaat voortdurend in mijn gezicht, maar de gesprekken met andere ouders gaan zowaar ergens over en ik geniet van de lommerrijke straten in mijn stad die ik nooit eerder zag. De intocht met klappend publiek langs de kant en bloemen en kransen die uitgedeeld worden, is één groot feest.
Gangmaker
Prima te doen, één zo'n avondje avondvierdaagse. Maar de juf, die was er deze week elke avond bij. ELKE AVOND. Ze hield kilometers lang de hand vast van een meisje dat eigenlijk niet zonder haar ouders mee durfde (ik heb nog nooit een moeder zo dankbaar zien kijken), ze zette luidkeels liedjes in die niemand meezong en ging onverstoorbaar door, en ze danste enthousiast als stoere bovenbouwers met een geluidsbox langsliepen. Oké, ze is 23, ze is jong, ze heeft geen idee wat moe is (nou ja, niet écht moe, dat weet je pas als je kinderen hebt). Maar vier avonden! Dagen dat ze al ruim voor 8:00 uur op school is, de 31 kinderen in haar klas leert lezen en schrijven, met ze gaat gymmen en naar de bieb. Dagen waarop ze na schooltijd nieuwe themaweken voorbereidt en mailtjes van ouders beantwoordt. En dan is ze 's avonds ook nog eens de gangmaker van de avondvierdaagse.
'Wat een kanjers zijn die leraren'
Ode aan de juf, en de meester, luidt niet voor niets een hoofdstuk uit De schoolfabriek dat ik met Sofie van den Enk schreef. Wat een kanjers zijn die leraren. Tuurlijk: ze hebben een prachtig vak. Zoals één van hen in ons boek zegt: 'Met alle respect voor mensen in het bedrijfsleven, tegen high fiven met je leerling omdat de spreekbeurt zo goed ging, kan geen miljoenenproject op. Je krijgt zoveel liefde en energie van lesgeven aan jonge kinderen.' Maar toch: vier dagen lang van 7.30 tot 20.30 in touw met je klas en dan nog stralend bloemen uitdelen bij de intocht. Een gouden kruisje voor juf Eline!
