Briezend als een beest sjouw ik een stoffige verhuisdoos vol tijdschriften van de vliering naar beneden. Het kreng is loodzwaar. Alle andere krengen die haar voorgingen, waren ook stoffig en loodzwaar. En alle krengen die nog volgen, zullen dat ook zijn. Ik haat stoffige, loodzware dingen. Als ik stoffige, loodzware dingen leuk had gevonden, was ik wel piramidebouwer in Egypte geworden.Alleen dat briezen als een beest vind ik wel geinig. Dat kan ik zo hard doen als ik wil. Want ik ben moederziel alleen thuis, met dwarrelend stof en loodzware dozen als enig gezelschap.
Meer werk dan gedacht
De zolder is het afvoerputje van ons huis. Daar verdwijnt alle troep die we liever niet zien. Maar ik kom er niet langer onderuit. Ik moet het afvoerputje schoon-maken. Vanwege de microvolksverhuizing die Sarahs aanstaande broertje in gang heeft gezet. Hij krijgt Sarahs oude kamer. Zijn grote zus hebben we naar de zolder gelokt, met de belofte dat we daar haar eigen prinsessenparadijs gaan bouwen. Altijd hetzelfde liedje met die verbouwingen: je begint er steevast te laat mee. En als je eindelijk aan de slag gaat, blijkt het altijd veel meer werk dan je dacht.
Efteling
Op mijn gebries en gevloek na, is het stil in huis. Alleen mijn telefoon trilt af en toe. Liever kijk ik niet naar de binnenkomende berichtjes. Want ik weet precies wat het zijn. Een foto van een stralende Sarah die met open mond luistert naar de pratende Sprookjesboom. Sarah die met opa en oma zit te schateren in de Pirañha. Sarah die haar handjes voor haar ogen slaat als ze de reus ziet in de Fata Morgana. En Sarah die met haar hele gezicht in een suikerspin verdwijnt.
Mijn dochter is een weekendje met Annemarie en mijn schoonouders naar de Efteling. Daar had ik ook willen zijn, maar ik sta te zweten op een stoffige zolder. Over een paar weken staat de aannemer op de stoep. En ik krijg al vlekken in mijn nek als ik denk aan wat er nog allemaal moet gebeuren.
Sprookjesbos
Dus probeer ik de berichtjes van mijn vrouw zo lang mogelijk te negeren. Zelfs als ze bijna smeekbedes worden: 'Kom alsjeblieft, het is hier zo leuk. Al is het maar een paar uurtjes.' Uiteindelijk stuur ik terug: 'Mijn besluit staat vast.' Typisch mannenmankement: de verkeerde woorden kiezen op het verkeerde moment. In de Efteling groeit het onbegrip over mijn halsstarrigheid. Hier op zolder groeit de frustratie. Door al die ouwe troep mis ik mijn dochters eerste bezoek aan de Efteling. Brommende schoonouders, bonje met mijn vrouw. Waar doe ik het voor?
De spanning vloeit pas uit mijn lijf als ze weer thuis zijn. En ik Sarah meeneem naar boven. Ze danst en springt over de kale vloer. Haar vrolijke gekwetter echoot tussen de muren. 'Dit wordt mijn nieuwe kamer, hè papa! Want ik word grote zus, hè papa!' Ze straalt. En ik ben blij dat deze lege zolder voor haar net zo'n magische plek is als het Sprookjesbos.
