En elke keer als er ergens op een kinderopvang een misdrijf wordt gepleegd, komen al die twijfels weer boven. Begrijpelijk, maar eigenlijk niet terecht. Waarom kost het ons toch zoveel moeite om mannen te accepteren in de kinderopvang?
Een brief
De opvang waar onze kinderen op zitten stuurde een brief, naar aanleiding van de recente ontuchtzaak op de BSO in de Bilt. In de brief gaven ze aan veel vragen van ouders te hebben ontvangen, die toch weer angstig waren geworden. Ik begrijp die angst volledig, want niemand wil natuurlijk dat zoiets zijn of haar kind overkomt… Maar eigenlijk is een vraag indienen totaal onzinnig. 'Hoi, is mijn kind bij jullie veilig?' Elke crèche/BSO zegt dan natuurlijk 'ja', maar geeft tegelijk aan die veiligheid nooit honderd procent te kunnen garanderen.
Verklaring Omtrent Gedrag
Zoals ze schreven: elke medewerker wordt middels een nauwkeurig en zorgvuldig proces aangenomen, waarbij ook vaak leden van de oudercommissie worden betrokken. En ja, soms zit daar iemand tussen die de Verklaring Omtrent Gedrag (die ze allemaal moeten tekenen) aan zijn of haar laars lapt. Dat houd je niet tegen. Wel benadrukt onze opvang in die brief dat ze vinden dat ook mannen een essentiële rol hebben in opvoeding en opvang.
Ook mannen
Uiteraard ben ik het daar volledig mee eens. Wantrouwen jegens mannen in het algemeen slaat tenslotte helemaal nergens op. Elke moeder zou dan de vader van haar kind wantrouwen en elke vader zichzelf. Geen beginnen aan. Dat gezegd, bij onze opvang werken alleen maar vrouwen in vaste dienst. Af en toe is er een man, maar dat is dan een invalkracht. Laat ik mijn kinderen met hetzelfde gevoel bij hem achter als bij de rest? Weet ik niet. Is dat omdat hij een man is, of omdat hij een invalkracht is? Weet ik niet…
Veiliger dan thuis
In de brief schrijven ze dat dit soort misdrijven, naar hun mening, niets te maken heeft met of iemand een man of vrouw is. Ik waardeer dat, maar het feit blijft dat het merendeel wel wordt gepleegd door mannen. Maar ja, dan nog zijn crèches, zeker met alle moderne regels in acht, ontzettend veilige plekken. Er worden in de verste verte niet zo veel misdrijven gepleegd als in huiselijke kring, door familie en bekenden.
Meer meesters
Wat mij vooral opvalt is de discrepantie tussen de mening rond mannen op de opvang en in het onderwijs. Bijna iedereen vindt dat er op scholen een gezonde mix moet zijn van juffen en meesters. Er worden talloze acties gevoerd om meer mannen in het onderwijs te krijgen, want de combinatie van zowel een man als een vrouw voor de klas, is voor alle kinderen beter (zoals een goede balans altijd het allerbeste is).
Vrouwending
Waarom willen we dan wel meesters, maar geen crècheleiders? Is het dat we een man die er voor kiest om met baby's en peuters te gaan werken, raar vinden? Ja, ik denk het wel. Baby's zijn tenslotte een vrouwending. Waarom wil hij dat? Dat is toch niet mannelijk? Zal wel een viespeuk zijn dan, of op z'n minst een rare snuiter. Het vooroordeel tegen mannen in de crèche, is dus puur gevoelsmatig en cultureel bepaald. Het gaat om de onconventionele beroepskeuze en niet veel meer dan dat.
Blijven hopen
Maar het was toch juist een feit dat het merendeel van dit soort ontuchtzaken door mannen wordt gepleegd? Ja, maar de voornaamste reden dat dat zo opvalt is omdat er zo weinig mannen in de kinderopvang werken. Stel er werkten net zoveel mannen als vrouwen… Zou het dan op dezelfde manier opvallen? Zouden we dan ook elke keer in een stuip schieten? Of zouden we dan vooral meeleven met de slachtoffers en het voor onszelf houden bij de hoop dat het ons nooit overkomt?
Geen makkelijke oplossing
Dat het nu lijkt alsof er een aanwijsbare dader is ('de man') doet ons denken dat er dus ook een simpele oplossing is ('weg met de man uit de kinderopvang'). Flauwekul. Zo lang er goede vaders bestaan, is het meteen ook bewezen dat mannen net zo goed voor kleine kinderen kunnen zorgen. Een man die er voor kiest daar zijn beroep van te maken, en er voor heeft doorgeleerd, mag dus gewoon mijn kinderen verschonen. Ondertussen blijf ik hopen dat er nooit iets ergs met ze gebeurt… maar ja, dat deed ik toch al.
