Ze wil dan door de straten fietsen, naar de winkels, naar het kasteel met de ooievaars, naar school of naar opa en oma. Soms, zegt ze, mogen wij achterop. Oh, en hij moet rood zijn, haar fiets. Dat we dat maar vast weten.
Meisje fietst
Nog even en we ontkomen er niet meer aan haar die fiets te geven. We hebben bij het uitkiezen van scholen al berekend hoeveel wegen ze over moet steken en hoeveel gevaarlijke kruispunten of rotondes ze onderweg tegenkomt. Nu kunnen we haar nog veilig binnenhouden, maar straks zit ze op de weg. Waar de auto's leven en de brommers en de bussen en … Pfff. Maar goed, ze is verstandig. Ze let op, ze kijkt goed uit en, bovenal, ze begrijpt waarom ze dat moet doen.
Vrouw fietst
Dus onze dochter mag gaan fietsen. We wonen in de stad. Het is gevaarlijk. Maar natuurlijk mag ze gaan fietsen. Mijn vrouw mag tenslotte ook fietsen. Eens per week heeft ze 's avonds een afspraak in de stad en dan gaat ze met de fiets. Ook dan maak ik me zorgen. Over de auto's, de brommers, de bussen, het donker, de mensen. Maar ik denk nooit 'ga toch niet', 'blijf toch thuis', 'doe toch niet die dingen die je graag doet'. Ik zwaai haar uit en ben blij als ze weer thuis is.
Actualiteit
Het nieuws van de afgelopen weken is onvoorstelbaar triest, maar daar wil ik niet over schrijven, daar is dit niet de plek voor. Wat ik wel wil benoemen is een veelgehoorde reactie: waarom ging ze dan toch ook fietsen, om die tijd, in de regen? Deze vraag wordt, vaak door mannen, herhaaldelijk en vol oprechte verbazing gesteld. Laat ik heel duidelijk zijn: iedereen die die vraagt stelt, dient zich grondig te gaan schamen.
Onacceptabel
Stellen ze de vraag uit gefrustreerde machteloosheid? Omdat ze het zo erg vinden, wat er is gebeurd, en (zoals mannen vaak eigen is) ze het graag hadden voorkomen of opgelost? Zo ja, dan begrijp ik het enigszins, maar dan nog is een vraag als deze een naar symptoom van onze samenleving. Een aanwijsbaar punt dat er nog zo veel mis is, wanneer de reactie op het verdwijnen van een jonge vrouw (vrij vertaald) is: was dan toch ook thuisgebleven, meisje.
Fout
Zulke vragen mogen en kunnen we niet meer stellen. Waarom is ze gaan fietsen? Omdat ze verdorie wílde gaan fietsen. Als mijn dochter of mijn vrouw wil gaan fietsen, doen ze dat toch zeker ook?! Om vijf uur, om twee uur, om welk uur dan ook. In de regen, de wind, in tropische hitte of zinderende kou. In een dikke jas of een los, wapperend topje. Met rubberen laarzen of hoge hakken. Met anderen of alleen, in het bos of in de stad, naar een afspraak of zomaar.
Waarom niet
Ik hoop dat onze kinderen een vraag als maar waarom ging ze dan fietsen? over een aantal jaar oprecht zullen beantwoorden met waarom niet? Het is een vraag die niet gesteld zou moeten worden, die niet eens in ons op zou moeten komen. Natuurlijk geven we onze kinderen mee dat ze voorzichtig moeten zijn in de grote wereld, maar meisjes groeien nu in onevenredig veel angst op. En dat niet alleen, óók nog met het idee dat ze, wanneer ze iets overkomt, ze daar zelf een aandeel in hebben. Walgelijk. Ik ga me verschrikkelijk veel zorgen om haar maken, maar zal mijn dochter dat niet laten merken als ik haar uitzwaai.
Beeld: Shutterstock
