De vakantie was geboekt. Tweeduizend euro overgeschreven van onze rekening naar die van Neckermann, er was geen weg terug. We gingen voor het eerst met ons viertjes écht op vakantie. Weg van de hectiek van kerst, de anticlimax van oud en nieuw en de lauwe natte winter die Nederland in petto had. Wij gingen naar Egypte.
Moderne manier van vakantieselectie
'Wat zoeken we nou écht?' had mijn lief gevraagd. En we somden op. Niet te warm, niet te koud (behaaglijk heet dat), een zwembad voor de kinderen maar weer niet teveel animatie voor ons, betaalbaar en –onze Moos is anderhalf– niet te ver vliegen. Het is de moderne manier van een vakantie uitzoeken: De eisen zijn leidend, het land secundair.
Extreme luxe voor een Centerparcsprijs
De opties waren beperkt. Voor een godsvermogen zeven uur vliegen naar de Kaapverdische Eilanden, gokken op goed weer op de Canarische eilanden of er was nog plek bij het ene na het andere resort in Egypte. Extreme luxe in een heerlijk klimaat voor een Centerparcsprijs.
'Jullie leven is all-inclusive'
Nog geen drie onderwaterfoto's verder waren we er wel uit: Egypte, daar lag ons hart. Op 5 uur vliegen, overdag zo'n 24 graden, alleen maar blauwe luchten en zeewater blauwer dan onze Jade (11) ooit gezien heeft. Even twijfelde we over half pension of all-inclusive, om wat geld te besparen. Mijn vrouw gaf de doorslag: 'Voor jullie maakt het niet uit, jullie leven is all-inclusive. Ik wil ook vakantie, dus gaan we volledig verzorgd. We gaan naar Red Sea The Palace'.
Kalasjnikovs
Na het betalen kwam de twijfel. De gedachtes die jij als lezer ook al vier alinea's en 280 woorden voelt. 'Shit joh, Egypte, dat zoek je toch niet op?'. En dan formuleer jij het nog netjes. Wij hebben in de dagen na het boeken hele andere dingen gehoord. Van 'dat doe je je kinderen toch niet aan' tot teksten die samengevat oordeelde dat we slechte ouders zijn. Wij zien onszelf meer als reëel. Wij checkten de site van Buitenlandse Zaken (geen negatief reisadvies), lazen recente ervaringen ('tien sterren, wat was dit HEERLIJK') en belden met een paar mensen die we serieus nemen. 'Wat zou jij doen?' Zij zeiden 'gaan!'.
Niveaus van goedpraten
'Wat zou je doen?', eigenlijk wel een mooie vraag. Er zijn op allerlei niveaus allerlei antwoorden mogelijk. De eerste is de meest belangrijke: het gevaar valt werkelijk mee. Dat zegt Buitenlandse Zaken (en die jongens hebben ervoor geleerd) en dat zeggen de statistieken (Ik ben bijna dagelijks op Amsterdam CS, daar is het gevaar groter). En dan is er het principiële standpunt. Mooi verwoord op het oorlogsmonument op het Weteringplantsoen in Amsterdam: 'Een volk dat voor tirannen zwicht – zal meer dan lijf en goed verliezen – dan dooft het licht…'. Met dichter Hendrik van Randwijk gedacht hebben we zelfs een morele plicht om Egypte, Tunesië of Parijs te bezoeken.
Belgen: geen angst, vol tarief
Dus ja, tuurlijk zijn we gegaan. En verbaast het je als ik zeg dat we zo ontzettend hebben genoten? Dat ons ene meisje, Moos van anderhalf, zingend wakker werd en zingend ging slapen? Terwijl de ander de hele dag alleen maar radslagen maakte met haar Belgische vriendinnen? Belgische ja, want daar zaaide de media geen paniek. De Belgen kwamen massaal en betaalde de volle mep. Of meer.
Bezwaard maar nooit bang
Ja, we hebben ons bezwaard gevoeld. Dat we eigenlijk profiteerden van andermans pech. Bezwaard bij het leven boven onze stand, bij de extreem vriendelijk behandeling van het hotelpersoneel, bij de wanhoop van winkeliers die in ons één van de weinige klanten van dit seizoen zagen. Bezwaard ja. Maar geen moment hebben we ons onveilig gevoeld. We zaten letterlijk in een oase. Midden in de woestijn, in een gebied dat nét onbekend genoeg is. Aantrekkelijk voor rustzoekers, maar niet voor terroristen die massahysterie en angst willen zaaien.
Morgen gaan we weer
Wij hadden bewaking in hotel, op het strand en extra controles en beveiliging op de luchthaven van Marsa Alam van zowel de KLM als de Koninklijke Marechaussee. Wij zouden morgen weer gaan. En als het niet is omdat de arme Egyptenaren het wegblijven van de toeristen niet verdienen, omdat terreur nooit mag winnen of omdat de kansberekening ons gelijk geeft. Dan toch omdat we Hollanders zijn. Omdat je nu voor een prachtig bedrag één van de mooiste plekken op vijf uur vliegen kunt zien. Ik geloof dat we onze kinderen op die manier iets heel belangrijks meegeven. De waarde van vrijheid die komt met neuriën en radslagen. Dat is nog eens all-inclusive.
