Als een dief in de nacht loop ik de trap op. Het is ook midden in de nacht en wat ik op het punt sta te doen, kun je zonder meer diefstal noemen – het is het beschamende niveau waar ik naar ben afgezakt. Elke traptree die kraakt, jaagt mijn hartslag omhoog. Tastend in het donker vouw ik mijn vingers om de deurkruk. Het is nu of nooit. Falen is geen optie.
Nachtdieren
De borstels van de tochtstrip vegen stroef over het laminaat. Oorverdovend, maar ik heb mazzel. Ze geeft geen kik. Op mijn tenen sluip ik over het vloerkleed naar de rand van haar bed. In het streepje maanlicht dat door de kier tussen de gordijnen naar binnen sluipt, gloeit haar glow-in-the-dark speen fel op. Vanavond heeft ze voor de uilenspeen gekozen. Pas nu ik over de rand van het bed hang, zie ik z'n dichtgeknepen ogen. Hij lacht me uit. Dat weet ik zeker. Uilen zijn namelijk nachtdieren.
Focus
Ik hoor haar zachtjes snurken. Ze ligt overdwars, met één been hoog tegen de muur. Haar hoofd, strak tegen de verhoogde bedrand aan, staat bijna haaks op de rest van haar lichaam. God mag weten waar ze haar armen heeft verstopt. Ik zie ze in elk geval niet. Focus Danny! Je bent al zover gekomen, verkloot het nu niet. Zonder haar wakker te maken, probeer ik Sarah's hoofd en ledematen in een anatomisch enigszins correcte houding te vouwen. Het werkt, ze snurkt tevreden door. De uil drijft de spot met mij. Zoals-ie al zo vaak heeft gedaan. Maar vanavond ben ik het die het laatst lacht.
Spenen zijn voor baby's
Ik klem de speen vast tussen mijn duim en wijsvinger. Muurvast. Sarah klemt haar kaken als een oester op elkaar. Nood breekt wet. Ik knijp haar neusje half dicht. Ik haat mezelf dat ik dit moet doen. Dat ik als een soort MacGyver mijn dochter moet dwingen haar speen los te laten. Maar ze is al drie. En spenen zijn voor baby's. Elke keer als we dat tegen haar zeggen, knikt ze instemmend. Ook als we zeggen dat ze al een groot meisje is en grote meisjes geen speen meer hebben, is ze één en al begrip. Bij ons gloort dan hoop – zou ze het dan tóch snappen? Om vervolgens rond bedtijd al die hoop de grond in te boren. 'Mag ik mijn speen?'
'Ik heb je, kreng!'
De McGyver-truc werkt. Ze opent haar mond en vingervlug wip ik de speen tussen haar tandjes vandaan. Daarna duw ik haar onderkaakje terug omhoog. Op een internetforum had ik gelezen dat ze wakker worden als je dat niet doet. Ik draai me om en sluip naar de deur. Weer die lawaaierige pokkentochtstrip als ik de deur achter me dichttrek. Ik werp een laatste blik op de uilenspeen en stop 'm in m'n broekzak. Ik heb je, kreng!
Voordat de bovenste traptree überhaupt de kans krijgt te kraken onder mijn voet, hoor ik haar slaapstemmetje. 'Papa, mag ik mijn speen?' 'Ik kom er zo aan, liefje. Papa moet nu even huilen.'
