Vrouwen
We gaan nog één keer terug naar wie we waren. Toen we nog twee jongens waren en niet twee vaders. Toen we nog geen baard, geen buik en geen baby hadden. Toen we nog droomden van wat we wilden worden: Robbie Williams. Dat wilden we toen en dat willen we vanavond weer. Want vanavond gaan we naar zijn concert. De eenjarige tweeling van Dirk droppen we bij zijn ouders, Cesar is bij Bente en wij zijn bij Robbie. In een park vol mooie vrouwen, want hoewel wij de mooiste vrouwen van allemaal hebben, deelt Robbie vanavond zijn vrouwen met ons.
Bergschoenen
Als we het park inlopen, kijken we om ons heen. We hebben nog nooit zo veel verschillende vrouwen bij elkaar gezien, maar één ding hebben ze gemeen: bergschoenen. We kijken elkaar aan. Waar zijn al die meisjes gebleven die de concerten van Robbie Williams tot een nog groter feest maakten? De meisjes met rode blosjes en gelipglosste lippen die dezelfde liedjes zongen als wij. De meisjes die soms een korte blik op ons wierpen waardoor we ons een paar seconden Robbie Williams waanden. En dan beseffen we het. Die meisjes zíjn hier, maar ze zijn opgegroeid tot moeders op doorstappers met heuptasjes en kortpittige kapsels. Allemaal kijken we naar ons idool op het podium. Zijn lijf is net zo gegroeid als het onze, maar hij draagt dezelfde kinderachtige kleren die wij ook nog dragen. Soms vraagt hij of we een bepaald liedje uit de jaren negentig nog kennen. Is het al zo lang geleden? Pas na een uur durven we het uit te spreken: we zijn getuige van de tand des tijds. Van dingen die ooit waren, maar niet meer zijn. Wat rest, is vergane glorie.
Wij zijn Robbie
Dat zegt niet zo veel over Robbie Williams, het zegt iets over ons. Want we kijken ernaar en herkennen ons er meer dan ooit in. We zijn zelf vergane glorie, we zijn Robbie Williams geworden. Die liedjes zingt die we niet meer kennen. Eén liedje gaat over zijn kind, zegt Robbie. 'Ik zal er misschien niet altijd kunnen zijn als je het moeilijk hebt,' zingt hij, 'maar ik weet dat je het aankunt. Ik probeer je alles te geven wat je nodig hebt, zodat je op een dag tegen me zult zeggen: I love my life. Ik hou van mijn leven. Ik ben sterk. Ik ben mooi. Ik ben vrij.' Ik zie Cesar voor me. Alles wat Robbie zingt, wens ik Cesar ook toe. En ik wil dat hij dat ook ooit tegen mij zal zeggen. 'Ik hou van mijn leven. Ik ben prachtig. Ik ben magisch. Ik ben mezelf.' Ik neem me voor, daar in dat park tussen al die meisjes die zichzelf zijn geworden, dat Cesar nooit moet dromen iemand anders te zijn. Want ik ben blij dat ik mezelf ben geworden in plaats van Robbie. Anders had ik Cesar niet gehad. En het beste wat ik had kunnen worden, is Cesars vader.
