Stomme foto
We hebben een babyfoto van Cesar met een biertje in z'n hand. Toen we die foto maakten, hebben we heel hard gelachen, terwijl er niks zo stom is als foto's van baby's met een biertje in hun hand. Maar we lachten toen om veel dingen. Eigenlijk lachten we om alles, omdat we klaar waren met huilen. Zo klaar dat we niet eens meer kónden huilen, al zouden we het willen. Dat het huilen overging in lachen, was dus niet eens een keus.
Hier draait het leven om
We maakten de foto in de bar van het Van Gogh Museum. We wonen er om de hoek, maar tijdens de jaren voor Cesar hadden wij in ons hippe, lege, kinderloze leven wel wat beters te doen. Als je een kind hebt, houdt dat op. Zowel het hippe als het lege. Als je een kind hebt, snap je pas waar het leven om draait. En wordt het leven bovendien een stuk overzichtelijker, want je hebt niet veel beters te doen dan wachten op het moment dat je kind een middagslaapje doet en het moment dat hij weer wakker wordt. Dan gooi je alles en iedereen in een kinderwagen, zodat je buitenshuis nog wat aan je dag hebt voordat alles dicht is. Al snel heb je park en dierentuin wel gehad en beland je in een museum.
Tijd van emoties
Dat hij met zijn drie maanden nog niets snapt van zonnebloemen en aardappeleters doet er niet toe: hij zal kleuren zien, gemengd door Vincent van Gogh zelf. En dat is al een stuk meer dan ons beloofd was. Want als je blind bent, zoals de arts over Cesar zei, zie je namelijk niks. Veel weet ik niet meer van die dag, behalve dat we lachten om Cesar met dat biertje en dat we ons voornamen om zijn eerste museumkaartje nooit weg te gooien. Waar dat kaartje is gebleven, weet ik eigenlijk niet. Eigenlijk weet ik heel veel niet meer van die tijd. Het was een tijd van emoties die dicht bij elkaar lagen en van plannen die we maakten en 's avonds weer vergaten. Maar dat gaf niks, want we gaven niet om die plannen, we gaven alleen om Cesar. Een jongetje dat steeds meer om zich heen kijkt en begint te onthouden wat hij ziet.
Lachen met een reden
Elke ochtend vertelt hij wat hij de dag ervoor heeft gezien. Hij vertelt wat het met hem deed, wie erbij waren en welke kleur iets had. Vandaag somde hij alle dingen op die geel zijn. Ik heb ze allemaal geprobeerd te onthouden, want ik wil niks meer vergeten. Het verbaast me steeds hoeveel hij weet en wat hij kent. Spullen, dieren, bloemen. Maar één gele bloem heb ik hem niet horen noemen, dus die ga ik hem snel laten zien. In een museum om de hoek. Ik zal niet vergeten zijn kaartje te bewaren en een foto te maken. Een foto zonder biertje, want daar lachen we niet meer om. We lachen alleen nog met een reden. Elke dag. Want we hebben elke dag een goede reden.
