Marinka Nahuys (34, verpleegkundige in het AMC) is getrouwd met Peter (33). Samen hebben ze vier kinderen: Aaron (8), Abel (6), Anna (4) en Noa (2). In augustus verwachten ze de vijfde.
Alleen weg
'Tijdens de zwangerschap van Noa had ik al burn-outklachten. Mensen zeiden tegen me: "Ga eens alleen weg, zorg wat beter voor jezelf." Daar ben ik niet zo goed in. Het voelde ook ongemakkelijk, alleen weg. Ik hou van mensen om me heen, maar ik dacht ook: laat ik het eens doen.
Lees ook: Nora had een parental burn-out: 'Het constante zorgen, altijd aanstaan. Dat vond ik zó stressvol'
Wacht je op iemand?
Ik begon in kleine stapjes: eerst alleen koffiedrinken. Voor mijn gevoel keek iedereen me aan. Ach wat zielig dat die vrouw daar in haar eentje zit, wacht ze nog op iemand? Ik moest leren om die gedachtes niet zo serieus te nemen. Inmiddels ben ik zo ver dat ik rustig om me heen kan kijken. Of ik lees een boek. En ik ga een tot twee keer per jaar alleen een weekendje weg.
Een drempel over
In Apeldoorn heb ik veel dingen gedaan waarbij ik een drempel over moest. Het was herfstachtig. Vanaf het hotel reed ik op een scooter door een laan met goudgele bomen, onderweg voor mezelf. Die scooter was een ding, want durfde ik dat alleen? Hoe werkte dat?
Ik kon impulsief beslissen wat ik zou gaan doen. Wat een vrijheid! Helemaal voor iemand zoals ik: ik hou van plannen, regelmaat en structuur. Nu hoefde ik niet om half vijf te beginnen met koken, omdat ik pas om half acht honger had. Grappig dat ik dat in mijn eentje makkelijker kon loslaten.
Lees ook: Taakverdeling thuis: zo maak je van de to-dolijst in je hoofd een gedeelde verantwoordelijkheid
Leren om aan jezelf te denken
Tijdens dat weekend dacht ik ook aan wat ik fijn vind in mijn leven, wat ik nog zou willen en waar ik dankbaar voor ben. Thuis heb ik er weinig ruimte voor om daar goed bij stil te staan. Ik heb al twee jaar een zware burn-out, heb wekelijks therapie. Ik moet echt leren om meer aan mezelf te denken. Wat heb ík nodig?
Onze oudste heeft een verstandelijke beperking, daardoor vraagt hij veel zorg. Dat doen we met alle liefde. Ik ben heel georganiseerd en perfectionistisch. Dus al ons speelgoed is gesorteerd en in bakken gelabeld, ik hou niet van rommel en rotzooi. Maar ik leer steeds beter om los te laten en te genieten van de kinderen. Want ze vragen energie, ja, maar het geluk en de liefde die ik krijg en voel is zo veel meer. Het was altijd al een droom: een tafel vol met kinderen.
Lees ook: Rommelkonten opgelet: 11x speelgoed opbergen doe je zo
Opgeladen terug
Tijdens zo'n weekendje kan ik makkelijker aan mezelf denken. Dan kan ik oefenen. Het voelt goed om iets voor mezelf te doen. "Doet Peter dan alleen vier kinderen?" vragen mensen soms. Grappig, dat vragen ze nooit aan mij. Kan hij prima natuurlijk.
Tijdens dat weekend in Apeldoorn vroeg een serveerster: "Ik ga het je toch vragen: waarom zit je hier alleen? Ik zie hier nooit iemand alleen." Ik legde haar uit dat ik een moeder ben van vier jonge kinderen, van wie de oudste extra zorg nodig heeft. En dat ik alleen zijn heerlijk vind. "Iedereen zou het eens moeten doen, je komt opgeladen terug," zei ik lachend. De serveerster bleef maar gehurkt bij mijn tafel zitten. Ze wilde er alles over weten.'
