Janna (5) heeft een zeldzaam DNA-foutje waardoor zij een lichte verstandelijke beperking en epilepsie heeft. In deze columnreeks vertelt Janna's moeder Lilly openhartig over de grote en kleine dingen die haar bezighouden als moeder van een kwetsbaar kind. Lilly heeft een relatie met Benjamin en nog een zoon, Bart (8).
'Janna, kom je eten?', zeg ik rond 18.30 uur op een doordeweekse avond. Janna is lekker aan het spelen aan haar tafeltje met haar nijntjehuis, poppetjes en een kiepwagen. Ze negeert me. 'Janna, kom nu op de paarse stoel zitten, we gaan eten.' Ze reageert weer niet en gaat lekker door met haar fantasiespel.
Elke avond probeer ik ons gezin met zijn vieren aan tafel te krijgen. Bart zou het liefst voor de tv eten, maar dat staan we niet toe. Janna wil eigenlijk gewoon altijd spelen en eet het liefst wanneer ze zelf aangeeft iets te willen eten. Dat het half zeven is, onze etenstijd, boeit haar niet.
Lees ook: Samen aan tafel: 3x de nieuwste meegroeikinderstoel
Het tegenovergestelde van wat ik wil
Vaak komt het erop neer dat Benjamin, Bart en ik samen eten en Janna er af en toe bij komt zitten en dan een hapje neemt. Of niet. Ik denk dat ze het samenzijn aan tafel best gezellig vindt, want regelmatig onderbreekt ze haar spel om even bij mij op schoot te komen knuffelen.
Dit brengt haar ook vaak op het idee om mij van tafel te trekken. Ze zet dan een extra krukje aan haar speeltafel en zegt 'mama hier zitten'. Precies het tegenovergestelde van wat ik wil dat ze doet.
Meebewegen
Voor Bart was dit lang een bron van ergernis. Want waarom geldt de regel dat je aan tafel zit voor het avondeten voor hem wel en voor Janna niet? Er zijn wel meer regels die voor Bart gelden die voor Janna anders zijn. Zo moet Bart elke avond om 20.30 uur naar bed, maar Janna gaat pas naar bed als ze kenmerken van moeheid vertoont. Het werd anders iedere avond een enorme strijd.
Gelukkig heeft Bart nu de leeftijd waarop we hem kunnen uitleggen waarom sommige regels niet voor Janna gelden. Simpelweg omdat ze de regels niet begrijpt, omdat ze te veel stress opleveren of omdat het bij Janna het beste werkt om met haar natuurlijke ritme mee te bewegen.
Lees ook: Hoeveel slaap heeft een schoolgaand kind nodig?
Aandacht van haar broer
Ik ga naast haar zitten op het krukje. 'Kijk, nijntje gaat ook lekker een stukje pizza eten'. 'Jamjamjamjamjam', hoor ik Janna zeggen. 'Wil nijntje ook bij ons aan tafel komen?' Ik zie Janna's koppie draaien in de richting van Benjamin en Bart, die nog steeds aan tafel zitten.
Ze staat op, pakt haar nijntjehuis en gaat op de paarse stoel aan de eettafel zitten. 'Nijntje neemt ook en hapje', zegt Bart. Waarop hij vervolgt: 'Gaat Janna nu ook een hapje nemen?' Ze geniet van de aandacht van haar grote broer en begint lekker te eten.
