Een buik vol met Nhung Dam (40): 'Alleenstaande mama worden was niet mijn ideaalplaatje'

Geen ideaalplaatje

'Al zo lang ik me kan herinneren, heb ik een kinderwens. Ik ben nu 40, en het leven ziet er anders uit dan het plaatje dat ik voor me had. Weinig meiden van 10 jaar hebben een grote wens om later single mom te worden, denk ik. Daar heb ik best een paar jaar over moeten rouwen, ik moest afscheid nemen van mijn ideaalplaatje. En ik heb enorm getwijfeld: ga ik koste wat het kost alleen mama worden? Of moet ik accepteren dat het niet voor mij is weggelegd?

Lees ook: Denk je erover alleen een kind te krijgen? Dit moet je van tevoren weten

Biologische klok

Naarmate ik ouder werd, ging ik in mijn dateleven steeds sneller het gesprek aan over mijn kinderwens. Mijn biologische klok is eindig, en ik had steeds meer moed om te vragen hoe de ander erin stond. Zodra ik dat wist, kon ik me daartoe verhouden.

Het voelde alsof ik in m'n eentje een grote klok boven mijn hoofd moest tillen, en dat voelde best eenzaam. Als je man van je houdt, is jouw klok ook zijn klok. Dan til je die klok samen. Nu voelde het alsof het mijn probleem was.

Heft in eigen handen

Toen mijn laatste relatie uitging, vond ik het heftig om weer een datingapp te gaan downloaden. Langzamerhand is het toen gaan schuiven in mezelf. Ik hóéf niet eindeloos te gaan zitten wachten op een man. Ik kreeg een openbaring: volgens mij moet ik mijn liefdeslijn en de kinderwens uit elkaar trekken, en het heft in eigen handen nemen.

Lees ook: Kraamwerk: 'Ik denk nu steeds vaker: is alleenstaand moederschap ook wat voor mij?'

Bekende donor

Als je alleenstaande moeder wilt worden, blijkt er van alles mogelijk te zijn. Ga ik met een onbekende of bekende donor, ga ik voor co-ouderschap? Ik vond een onbekende donor te onpersoonlijk, dan moet je via een website een rietje bestellen. Daar werd ik verdrietig van. Dus het werd een bekende donor. Ik ben dankbaar dat twee vrienden van mij zich aanboden, hun gezin is afgerond en ze zagen dat ik zoekende was. Dat is echt het grootste cadeau dat ik ooit heb gekregen – het is ultiem altruïsme.

We hebben veel gesprekken gevoerd, rampscenario's uitgedacht, gelachen en gehuild. Ze zijn er transparant over naar hun eigen kinderen. De opvoeding ga ik alleen doen, maar als mijn kind straks een fantastische band opbouwt met haar biologische vader, houd ik dat niet tegen. Hoe kun je liefde nou tegenhouden?

Partner missen

Van tevoren was ik er huiverig voor. Zal ik niet een partner gaan missen? Maar ik heb er goed over nagedacht en voel me rustig en sterk. Ik ben 40, en dan val je automatisch in de categorie 'geriatrische zwangerschap'. Ik heb extra controles en ik hoor vaak: 'Het is wel op de valreep, hè'. Dat is misschien ook wel zo, maar ik had het niet eerder kunnen doen.

Een paar jaar geleden was ik er nog niet klaar voor. Het voelt niet per se stoer dat ik het alleen doe, maar het vergt wel moed om die stappen te ondernemen. Af en toe heb ik diep moeten ademhalen: ga ik dit nog doen? Ook omdat ik niet in één keer zwanger werd.

Even irrationeel doen

Ik heb niet de luxe om minder te gaan werken. Hoe ik dat straks ga doen met mijn werk als zzp'er, waarin ik avond aan avond aan het toeren ben, heb ik nog niet uitgevogeld. Maar ik heb wel een soort basisvertrouwen dat het goedkomt.

Bij vlagen mis ik een partner in mijn zwangerschap. Ik hoor weleens dat vriendinnen uitbarstingen hebben bij hun partner om kleine dingen – 'Je zou toch patát halen?!' – en ik heb ook de behoefte om af en toe irrationeel te zijn. Dat doe je toch minder snel bij vrienden.

Lees ook: Explosieve hormonen: 17x de gekste reacties van zwangere vrouwen

Klaar voor de oorlog

Het voelde alsof ik me moest klaarmaken voor de oorlog: het wordt bar, koud en winters, dacht ik. Hoe ga ik dat allemaal in mijn eentje doen? Maar ik heb het geluk dat ik veel hulp en steun uit mijn omgeving krijg. Ik krijg alles bij elkaar meer hulp dan wanneer ik met een man op de bank zou zitten, denk ik.

Iemand komt een kinderbedje brengen, een ander komt een kast in elkaar zetten. Dat heb ik nooit durven dromen. Als je het alleen gaat doen, leer je ook als eerste dat je hulp moet durven vragen. Mensen vinden het fijn als je een concrete vraag stelt.

Mijn vriendinnen zijn al klaar met hun gezin, dat is een voordeel: ze hebben zoveel kennis. En ze leven zó mee, ze zijn nog hormonaler dan ik. Toen mijn beste vriendin meeging naar de echo, dacht de echoscopist dat we een stel waren – mijn vriendin barstte namelijk in huilen uit toen ze het kind zag. Mijn kind heeft geluk dat ze zoveel tantes krijgt.

Bevalling

Een bevalling laat zich niet plannen, je kunt je hooguit voorbereiden op de setting en de mogelijkheden. Ik woon op driehoog in Amsterdam, en ik heb bloederige horrorverhalen gehoord over dat je met een takelwagen uit je huis wordt getild terwijl de hele buurt meekijkt. Andersom hoor ik ook horrorverhalen uit het ziekenhuis. Dus ik moet er nog even een weg in vinden. Mijn beste vriendin – die hormonale – gaat erbij zijn.

Mijn ouders komen uit Vietnam, daar is het heel gewoon dat het hele dorp je verzorgt en ondersteunt in de kraamtijd. Hier moet je het alleen doen met je partner, en daarna ga je snel weer aan het werk. Op papier heb ik gekozen voor een alleenstaand pad, maar ik kom dicht bij die weg als mijn ouders in Vietnam. Ik heb een hele gemeenschap om me heen.

Iets onzinnigs kopen

Ik woon in een klein appartement, dus ik moet over al mijn aankopen tien keer nadenken. Mijn ouders kwamen in Nederland aan met niks, en ik ben ook best goed terechtgekomen. Maar toen ik laatst in een babywinkel liep mocht ik van mezelf ook iets 'onzinnigs' kopen, iets schattigs zoals een dekentje of voorleesboek.

Dat is symbolisch: het gaat niet over dat boek, maar over mijn transformatie naar het moederschap. Ik koop het leven waarin ik mezelf kan voorstellen dat ik haar ga voorlezen.

Lees ook: Dit zijn de leukste voorleesboeken voor een baby, peuter en kleuter

Eigen karakter ontvouwen

Ik hoop dat ik een heel relaxte moeder kan zijn, en dat ik haar haar eigen karakter laat ontvouwen. Ik voelde heel duidelijk dat ik in het creatieve vak wilde gaan werken, maar door mijn ouders ben ik lang een ander pad ingeduwd: zij zagen liever dat ik dokter of advocaat zou worden.

Mijn ouders hebben zoveel meegemaakt, dat mijn moeder niet altijd lekker in haar vel heeft gezeten. Dat heeft een stempel gedrukt op hoe wij waren. Ik wil daarom ook goed voor mezelf zorgen.

Ook vrouw

Daarnaast denk ik positief over de liefde. Ik zit nu met die dikke buik, dan voelt het misschien gek om op een datingapp te zitten – maar ik wil niet negeren dat ik ook vrouw ben. Ik lees soms mooie verhalen van hoogzwangere vrouwen die de liefde van hun leven tegenkomen. Dat stemt me gerust. Ik wil lekker mama zijn, maar niet mezelf helemaal wegcijferen. Hoe en wat weet ik nog niet, maar het komt allemaal wel goed.'