'Mijn zus en ik schelen nog geen jaar. Dat kleine leeftijdsverschil heb ik altijd gezien als de reden van onze bijzondere, hechte band. Dat gun ik mijn eigen kinderen ook.
Dus na de geboorte van de oudste (inmiddels ruim 1,5 jaar) omarmde ik het mantra van mijn bekkenfysio 'negen maanden op, negen maanden af'. Toen die eerste negen maanden verstreken waren, probeerden mijn vriend en ik weer zwanger te raken en het was meteen raak.
Belang van de kinderen
Vanaf het begin van die tweede zwangerschap werd ik geconfronteerd met het feit dat ik vooral had gedacht in het belang van de kinderen. Bij de gevolgen die het dicht op elkaar krijgen van twee kinderen voor mij zouden hebben, had ik niet stilgestaan.
Het eerste trimester was ik vaak misselijk en moe, waardoor ik veel op bed lag en mijn vriend de primaire ouder voor onze zoon werd.
Lees ook: Wanneer ben je klaar voor een tweede kind?
Voorkeur voor papa
Het gevolg: onze zoon ontwikkelde een voorkeur voor zijn papa en wees me steeds vaker af. Dat vond ik vreselijk, het maakte me verdrietig en gaf me het gevoel dat ik faalde. Ook al kon ik zijn afwijzingen wel relativeren door te redeneren dat ik (tijdelijk) ook echt minder beschikbaar was, het akelige gevoel bleef.
Want ook toen de misselijkheid wegtrok, kwamen er nieuwe uitdagingen. Eerst omdat onze zoon nog niet kon lopen en ik hem steeds moest tillen - iets wat al maar zwaarder werd - en later omdat hij leerde lopen en ik overal achterna moest rennen terwijl ik in het laatste trimester zat. Ook waren er ineens driftbuien.
Lees ook: Waarom heeft je peuter driftbuien en hoe ga je ermee om?
Geniet van je verlof!, hoe dan?
Geniet van je verlof!, zeiden mensen tegen me, terwijl ik dacht: hoe doe ik dat met een dreumes om me heen? Gelukkig was mijn partner een rots in de branding.
Ik vond het zwaar om (hoog)zwanger te zijn en voor een dreumes te moeten zorgen en daar voelde ik me dan weer schuldig over. Dat onze zoon me afwees, voelde als bewijs van die schuldgevoelens. Zie je wel, dacht ik dan, je hebt te weinig tijd en aandacht voor hem.
Het gaat beter
Tot de geboorte van onze dochter (inmiddels 2 maanden oud) trok de oudste naar zijn vader.
Nu zijn zusje is geboren, trekt dat weer een beetje bij. Het lijkt hem te helpen dat zij er nu echt is, dat hij kan zien dat ik mijn aandacht over twee kinderen verdeel. Hij is rustiger en heel lief voor haar.
Lees ook: Dilemma: 'Hoe verdeel ik de aandacht tussen mijn kinderen goed?'
Momentje samen
Had ik maar nagedacht over de impact die het kort op elkaar krijgen van kinderen voor mij betekent, denk ik nu. Dan was ik milder geweest naar mezelf.
Ook had ik gezorgd voor vaste momenten die ik met mijn zoon zou doorbrengen, zodat hij beter wist waar hij aan toe was en voldoende aandacht van mij kreeg. Nu bijvoorbeeld, lees ik hem iedere avond voor. Dat is ons momentje samen.
Daarnaast praat ik op een rustige manier met hem over wat er met mij gebeurt, zowel mentaal als fysiek. Dat helpt, hij pikt er meer van op dan ik had gedacht.
Gezellige chaos
Ondertussen geniet ik steeds meer van de gezellige chaos die twee kinderen onder de 2 jaar met zich meebrengt. Daarbij sta ik nog steeds achter de motivatie om de kinderen zo kort op elkaar te krijgen, ik hoop dat ze er de vruchten van plukken en een sterke band met elkaar krijgen.'
We publiceren iedere zondagavond een nieuwe aflevering in deze rubriek, eerdere interviews lees je in ons dossier Had ik maar. Heb je ook een levensles over het ouderschap die je wilt delen met andere ouders? Mail oproep@oudersvannu.nl
