'Iedereen in onze omgeving kreeg kinderen en dat leek allemaal gewoon goed te gaan. Ik keek uit naar het ouderschap en was benieuwd naar dat onvoorwaardelijke gevoel van liefde waar mensen het altijd maar over hadden nadat ze ouders werden.
Dat gevoel was er trouwens vanaf het eerste moment dat ik onze dochter (inmiddels 3,5 jaar) zag.
Paniekaanvallen
Maar dat het daarna helemaal mis zou gaan met mijn vrouw, daar had ik op voorhand nooit bij stilgestaan. Ik had er niet eens over nagedacht dat dat überhaupt kon, ik was ervan uitgegaan dat het leuk zou worden.
Mijn vrouw belandde na een zware bevalling in een depressie. Ze at niet, bewoog niet, was angstig en had paniekaanvallen.
Het duurde even voordat dat aan het licht kwam, want de kraamverzorgende zei: de wond geneest goed en het gaat goed met jullie kind, niks aan de hand. Uiteindelijk ben ik na een week zelf met mijn vrouw naar het ziekenhuis gereden, omdat ze dacht dat ze doodging.
Lees ook: Post-partum (postnatale) depressie: wat kun je doen?
Lang traject
Vanaf dat moment kreeg ze psychische hulp, wat hard nodig was omdat ze veel intrusies (dat zijn gedachten dat ze haar kind iets aan zou doen) had. Een lang traject begon. Meerdere keren per week reed ik met haar naar het ziekenhuis en ik kon haar geen uur alleen laten.
Het duurde maanden voordat het pas echt beter met haar ging. Dat kantelpunt kwam toen ze begon met medicatie.
Tot dat moment hield ik alle ballen in de lucht: ik zorgde voor mijn vrouw, voor onze baby - die gelukkig heel makkelijk was - en werkte daarnaast ook nog vanuit huis, omdat ik mijn vrouw niet alleen kon laten. Het kwam erop neer dat ik 24/7 bezig was.
Zelf ziek
Terwijl mijn vrouw opkrabbelde, werd ik zelf ziek. Ik heb een chronische darmaandoening die wordt gelinkt aan stress. Ik heb buikpijn en ben vaak moe. Dat is shit, maar ik neem het zoals het komt.
Omdat het snel veel beter ging met mijn vrouw, durfden we het twee jaar later aan om voor een tweede te gaan. Onze zoon is inmiddels 1 jaar oud en het gaat gelukkig ontzettend goed. Eindelijk is er een goede balans in ons huishouden, we runnen ons gezin samen. We hebben tijd voor de kinderen, ons werk, elkaar en onszelf en dat maakt een enorm verschil.
Als ik terugdenk aan de depressie van mijn vrouw en dat eerste jaar na de geboorte van onze dochter, dan zijn er veel dingen die ik anders had gedaan.
Lees ook: Een post-partumdepressie: hoe ga je daar als partner mee om?
Antidepressiva als redmiddel
Het belangrijkste is toch wel dat we eerder de stap naar medicatie hadden durven zetten. Er zit een groot taboe op het slikken van antidepressiva, maar het heeft ons gezin echt gered. Mijn vrouw is zichzelf weer, ze kan eindelijk moeder zijn voor onze kinderen en is weer mijn geliefde, in plaats van degene die ik verzorg.
Daarnaast had ik beter voor mezelf moeten zorgen, ik ging maar door en had veel te veel op mijn bord. Ik vond dat ik niet moest zeuren en mijn schouders eronder moest zetten.
Had ik maar meer hulp gevraagd in mijn omgeving, was ik maar minder gaan werken. Want ook al maakte ik gebruik van ouderschapsverlof, dat was niet voldoende. Het had me rust gegeven, momenten om even op adem te komen.'
We publiceren iedere zondagavond een nieuwe aflevering in deze rubriek, eerdere interviews lees je in ons dossier Had ik maar. Heb je ook een levensles over het ouderschap die je wilt delen met andere ouders? Mail oproep@oudersvannu.nl
