'Loutje, doe de deur open', roep ik tegen de gesloten deur. Ik tik zenuwachtig met mijn nagels op het hout, precies waar het slotje zit. 'Kom op, schuifje open, schat! Je kunt het!' Vanuit de slaapkamer hoor ik gebrabbel en gestommel.
Het is 9.35 uur op een woensdagochtend. Mijn twee oudste dochters moeten naar de vakantieopvang, mijn zoontje naar het kinderdagverblijf, en ik moet om 10.30 uur op een podium in Utrecht staan om een zaal te vermaken. Maar op dit moment heb ik grotere problemen dan op tijd komen; mijn zoon van anderhalf heeft ons buitengesloten en wandelt al ruim een uur in zijn eentje door mijn slaapkamer.
Onze slaapkamerdeur heeft twee slotjes: eentje aan de buitenkant, op ooghoogte, voor als we tijdens feesten de kamer willen afsluiten, en eentje aan de binnenkant, op kniehoogte. Dé perfecte hoogte voor een nieuwsgierige dreumes. Natuurlijk hebben we daar bij het installeren van het slotje nooit over nagedacht.
Maak die deur open!
Mijn dochters schreeuwen nu ook mee: 'Loutje! De deur! Maak die deur open!' Mijn zorgen nemen toe. In de slaapkamer liggen gevaarlijke spullen: een nagelschaartje, een hete krultang die nog in het stopcontact zit, een open potje rode nagellak en een loeizware sta-spiegel die, als je eraan gaat trekken, naar voren kan vallen en een kinderhoofdje kan verwonden.
Terwijl deze rampscenario's door mijn hoofd razen, hoor ik mijn zoon vrolijk stommelen en brabbelen in zijn eigen taaltje. 'Zoooo' en 'O.. ooo' klinkt het weer aan de andere kant van de deur. Tijd om in actie te komen. Maar hoe? De deur zit muurvast en het raam aan de buitenkant is dicht. Ik bel mijn klusjesman. Jasper weet vast een oplossing. 'Misschien als je heel hard tegen de deur trapt, dat het slotje breekt?', suggereert hij. Maar dat heb ik de afgelopen 15 minuten al geprobeerd, zelfs met de brandblusser heb ik gebeukt. Geen succes.
'Dan moet je het raam intikken,' zegt mijn geliefde. 'Gebruik een scherp voorwerp uit de schuur, en sla op de rand van het raam. En afdekken met een dikke handdoek tegen de scherven.' Ik hang op, lichtelijk paniekerig. Mijn dochters kijken bezorgd. Ik heb nog nooit een raam ingeslagen. En ik woon op een boot, wat betekent dat ik eerst zwemmend naar het zijraam moet en dan in mijn badpak op het raam moet gaan rammen met een hamer.
Dit klinkt als een scène uit een slechte komedie.
Dit kan nog uren duren
Ik trek mijn badpak aan, pak een hamer verpakt in een dikke handdoek, en zwem naar het raam. Ik klim op de boot en gluur naar binnen. Daar staat mijn zoon, met zijn rug naar me toe, iets over mijn nachtkastje uit te smeren. Ik tik en bonk hard op het raam. Louis draait zich om, geeft me een vriendelijke blik van herkenning en draait zich weer om. Dit kan nog uren duren, denk ik.
Ik dek het raam af met de handdoek, wend mijn hoofd af, pers mijn ogen samen en sla zo hard ik kan tegen de zijkant van het raam. Ik verwacht een explosie van glas, maar er gebeurt…niets. En terwijl ik worstel met het raam, loopt mijn zoon opeens vrolijk brabbelend richting de deur, friemelt wat aan de klink en doet doodleuk het schuifje open.
En daar sta ik dan, in mijn badpak, met een hamer in mijn hand, terwijl mijn zoon zich omdraait en me aankijkt alsof hij wil zeggen: 'Wat doe jij nou weer, mama?'
/c814ea5fedb4494f9646dbfcd315974c/image.jpg)
/b1c3408f876a4a9db912951f5c7fd4fb/image.jpg)
/52f8d88a6a544fbf89b71059b5bc1ebb/image.jpg)
/7a567420f1bb47d0bff30d0f0dde8624/image.jpg)
/afac3d5d91b0425f8f697fc78d1ca474/image.jpg)
/3c8f2309186d40f2a4cf4ad781d45a66/image.jpg)
/9f15677ea8b34cbb99ffea8cae1c47d1/image.jpg)
/5137e522df7f4f99bb53086883e2d2e8/image.jpg)
/cf4601b3f45b42bf859419aae5163a5e/image.jpg)
