Lees ook onze eerdere interview met Amber: 'Ik was negen maanden lang kotsmisselijk en sliep zittend op de bank'
'Toen bij Amber twee weken vóór haar uitgerekende datum de weeën begonnen, moest ik het bevalbad nog opzetten. We mikten op een thuisbevalling, dat leek ons het fijnst. Na een hele nachtdienst aan weeën, die maar niet leken door te zetten, kon dat scenario in de prullenbak. Het duurde te lang, dus moesten we naar het ziekenhuis.
Relaxed afwachten
Bevallen met medische professionals om ons heen leek me wel prettig. Amber pakte het ook goed op, vanuit de auto naar het ziekenhuis stuurde zij haar fysiotherapeut nog een mailtje, dat haar afspraak die dag niet kon doorgaan. Ze moest even gaan bevallen.
We werden goed opgevangen in het geboortecentrum. Amber kreeg direct een ruggenprik. Met een apparaatje mocht ze de pijnstilling zelf toedienen en doseren, destijds een mooi, nieuw snufje (dit is een PCEA-pomp, patiënt-gecontroleerde epidurale analgesie). Dat werkte goed. Vrij relaxed wachtten we af op wat er komen ging.
Lees ook: Zo voelt een ruggenprik écht volgens deze 17 moeders
Smeken om een arts
Tegen middernacht, bijna 24 uur na de eerste weeën, begon het tij te keren. Amber kreeg steeds meer pijn. Veel pijn. Raar, we hebben toch die ruggenprik?, dachten we allebei. Amber drukte en drukte, maar het had geen enkel nut meer. 'Limiet bereikt,' gaf dat ding steeds aan. Zowel de gynaecoloog in opleiding als een anesthesist kwam kijken, maar zeiden: "Niks aan de hand".
Ze geloofden Amber niet; alsof ze zich aanstelde. Intussen schreeuwde zij het uit – geen pijnstilling, wel weeënopwekkers. Wat moest ik doen? Ik smeekte de verpleegkundigen om een arts. Radeloos drukten we op de knop voor meer pijnstilling, maar als een sadist bleef het apparaat weigeren. Uit wanhoop zette ik de deur van onze kamer open, misschien dat er iemand op het geschreeuw zou afkomen.
Loszittende slangetje
Na dertig uur van weeën kon Amber de pijn niet meer verdragen en vroeg ze de gynaecoloog om een keizersnee. Als in een hoorcollege legde die ons uit waarom dat een belachelijk idee was. Toen was ik het zat. Ik heb de gynaecoloog de kamer uitgestuurd. Ik pakte Ambers hand en zocht naar de woorden om haar over de eindstreep te krijgen. Even later mocht Amber persen en na drie kwartier was Taylor geboren.
's Ochtends vond een lieve verpleegkundige een plasje vloeistof op de grond. Wat bleek: de pijnstilling was door een loszittend slangetje niet goed aangesloten geweest. Een gigantische blunder. Later volgden gesprekken met de anesthesist. Geen excuses of verantwoordelijkheid. "De kans dat zoiets nog een keer gebeurt, is natuurlijk heel klein," dat was zijn verhaal. Wat een pannenkoek.
Lees ook: Babyuitzetlijst: alle handige en onmisbare babyspullen op een rij
In therapie voor de tweede bevalling
Na tweeënhalf jaar voel ik nog steeds woede en verdriet als ik eraan terugdenk. Binnenkort krijg ik EMDR-therapie, vlak voordat ons tweede kindje komt. Amber heeft die dag iets overwonnen door, ondanks alle tegenslagen, een kind ter wereld te brengen. Ik heb alleen maar machteloos kunnen toekijken hoe iemand van wie ik zielsveel hou pijn moest lijden.'
