'Het was een hobbelige weg, als je kijkt naar hoe blij ik er nu bij zit. Mijn man was er namelijk al vanaf het begin heel duidelijk over: er zou geen tweede kind komen. Voor we kinderen kregen was dit ook al een discussiepunt, want hij wist niet zeker of hij überhaupt wel kinderen wilde.
Op een gegeven moment, zoals dat dan gaat, heb ik dronken op een bruiloft een soort ultimatum gesteld: ,,Als jij het niet wilt, dan ga ik iemand anders zoeken voor mijn eitjes." Uiteindelijk besloot hij toen dat hij het toch wel wilde.
Lees ook: Als hij geen kinderen wil, maar jij wél
In relatietherapie
In eerste instantie dacht ik dat hij nog wel zou bijtrekken, wat betreft het krijgen van een tweede. Ik zei: ,,Wie weet wat er nog komt? Je wilde er eerst geen, dus misschien wil je er straks toch wél nog eentje." Maar hij trok niet bij.
In het begin vond ik dat heel moeilijk, want ik had net als heel veel mensen allemaal ideeën als: één is geen, en het is zielig en dan worden ze verwend en weet ik het allemaal. Dus toen zijn we daarvoor in relatietherapie gegaan.
Happy gezin
We hebben alle opties overwogen. Vooral ik, want het probleem of nee, de wéns, lag bij mij. Ik dacht: ik kan óf bij hem weggaan en met iemand anders een tweede kind krijgen, maar dan ken ik die man niet en ik ken dat tweede kind natuurlijk ook nog niet.
Óf ik blijf bij hem en ik accepteer dat dit is hoe ons gezin is, waar we verder gewoon hartstikke happy en gelukkig en tevreden mee zijn. Uiteindelijk ben ik voor dat laatste gegaan. En in de eerste periode daarna sprak ik dat ook zo uit, dat ik ervoor ging, voor dat happy gezin, maar echt voelen deed ik het nog niet.
Lees ook: Reisspelletjes en ander vermaak voor in de auto (en op je vakantiebestemming)
Twee op de achterbank
Ik dacht altijd dat ik twee kinderen wilde. Ik heb zelf een broer en in mijn hoofd was twee gewoon de norm. Een tafel is voor vier personen, er kunnen er twee op de achterbank. In mijn omgeving hadden mensen twee kinderen, dus dacht ik dat wij het ook zo zouden doen. Inmiddels denk ik dat het helemaal geen garantie geeft voor een vervuld gelukkig leven, twee kinderen of meer.
Het is makkelijk dat één van de twee het kind kan hebben en de ander dan echt helemaal niks. Wij zien om ons heen veel gezinnen met twee of drie kinderen die altijd alleen maar met de kinderen bezig zijn. Wij hechten veel waarde aan onze eigen vrijheid en dingen doen zonder kind. Dat is gewoon een stuk makkelijker met eentje.
Anderzijds hebben we juist ook veel tijd om dingen mét hem te doen, en om vriendjes bij ons thuis uit te nodigen. We moedigen hem aan om veel met andere kinderen om te gaan, omdat ik ook soms denk van: hij heeft wel alleen ons.
Lees ook: 'Wanneer komt de tweede?' Dit is waarom een gezin met twee kinderen nog steeds de norm is
Kantelpunt
Vorig jaar had ik op het werk een periode waarin drie collega's min of meer tegelijk zwanger waren. In het begin, toen de eerste vertelde dat ze zwanger was, voelde ik een steek van jaloezie en dacht ik: ,,Ach ja, dat zou ik ook wel willen."
Maar naarmate het er meer werden en de gesprekken steeds vaker gingen over zwangerschapskwaaltjes, tepelkloven en andere babygerelateerde onderwerpen, kwam er een omslagpunt voor mij. In plaats van dat ik me steeds verdrietiger voelde over het niet hebben van een tweede kind, begon ik juist te beseffen dat ik dat hele gedoe niet nog een keer wilde meemaken.
Geen compromis mogelijk
We hebben echt wel een paar keer op het punt gestaan dat we niet wisten of we erop terug zouden komen. Je kunt er geen compromis over sluiten. Je kunt niet een parttime kind krijgen. Hij moest erop vertrouwen dat ik echt niet meer zou willen. En ik moest het accepteren en loslaten.
Daar zijn wel wat gesprekken voor nodig geweest. Het is lastig uit te leggen hoe mijn beeld uiteindelijk gekanteld is. Het is ook niet echt een stappenplan dat ik heb doorlopen. Het is door de tijd een beetje gesleten. Dus ja, dat gevoel dat twee de norm is kwam van buitenaf en niet vanuit mijzelf.
Hem niet kwijt
En sinds een jaar sta ik er ook gevoelsmatig achter: dat ik blij ben met hoe ons gezin is samengesteld. Ik houd heel erg veel van mijn man en ik wil hem helemaal niet kwijt. En uiteindelijk was hij mij liever dan een ongeboren kind dat ik nog niet kende, dus dat gaf de doorslag. Toen ik dat merkte, heb ik hem mee uit eten genomen om het te vertellen. Daar moeten we nu om lachen, maar het was echt een heel mooi en emotioneel moment.'
