Eerste stappen
Toen mijn vriendin zwanger was, wist ik eindelijk wat ik zou gaan worden: vader. Over al het andere was ik nog niet uit. Ik weet niet of het de bedoeling is van het leven, maar ik heb nooit het gevoel dat ik er al ben. Steeds ligt er nog zo'n lange weg voor me en probeer ik een dag te kiezen dat ik de eerste stappen ga zetten. Ik besef dat vooral als ik met jou ben. Zoals laatst, op een terras. Of als je belt en vertelt waar je mee bezig bent. Dan besef ik weer dat ik geen haast heb gemaakt. Dat ik een schijterd ben. Want waar ik erboven blijf hangen met een bijl, hak jij die knopen gewoon door.
Jouw voetsporen
Toen ik bij De wereld draait door ging werken, kreeg ik jouw oude jakhalsstropdassen, want jij was er al weg. Toen ik in zee ging met een manager, bleek het die van jou. Toen ik daar weer weg wilde, was jij al vertrokken. Schrijf ik een boek, dan zit ik bij jouw uitgeverij. En begin ik als columnist bij Ouders van Nu, dan vind ik jouw stukjes in het blad. Mijn twijfels over een tweede beantwoord jij met verhalen over hoe mooi en zwaar het is. En als ik besluit een huis niet te kopen, bel je me dat je groter gaat wonen.
Verschil maken
Mijn stappen lijken steeds in jouw voetsporen te belanden. Dat beangstigt me. Niet omdat jij een vrouw bent en ik een man: al wil jouw feministische inborst dat misschien geloven. Het komt doordat jij jonger bent dan ik. We schelen één jaar en twee maanden. Dat zijn 428 dagen waarop ik een verschil had kunnen maken. Vierhonderdachtentwintig dagen waarop ik stappen had kunnen zetten om in ieder geval in jouw tempo te lopen. Maar ik sukkel er een beetje achteraan. En daar heb ik heus vaak vrede mee, want ik ben hartstikke gelukkig. Maar soms vraag ik me af of jij me ook op dat gebied de baas bent. Ben jij misschien ook gelukkiger dan ik?
Geluk
Jij bent nog vaak op televisie; ik werd daar niet gelukkig van. Wat doe jij dan anders? Zit jouw geluk in andere dingen? Zit het in yoga? Van een wetenschapper hoorde ik laatst wat kinderen met ons geluksgevoel doen. Hij liet me een geluksgevoelcurve zien die razendsnel naar beneden ging bij de geboorte van een kind. Dat komt, zei de wetenschapper, door de zorgen. Een ouder is zo gelukkig is als het ongelukkigste kind. En omdat je nooit precies weet hoe gelukkig je kind is, krijg je ook geen grip op je eigen geluk. Dat beangstigt me, maar dat brengt me alleen nog maar verder van huis. Beter stop ik mijn energie in m'n kind, want daar wordt hij gelukkig van. En ik dus ook. Waardoor ik dus weer geen tijd heb om stappen te zetten, om die lange weg te betreden. Waar jij wel op loopt. Ergens in de verte, ver voor me uit. En ik vraag me af hoe je dat doet.
