En toen ging de kat dood

'Ja, we hebben een kat zoals u omschrijft gevonden. Hij dreef in de gracht. Zal ik een foto sturen of vindt u dat te schokkend?'

'Nee, stuur maar. Ziet het er erg naar uit dan?'

'Nee hoor, we hebben hem helemaal netjes droog geföhnd en hij ligt er heel vredig bij.'

Vermist

Zenuwachtig staarde ik naar het envelopje van de inbox. Nog geen nieuwe mail. Mijn dochter lachte op de bank mee met haar favoriete serie Oggy en de kakkerlakken. We hadden onze kat Ninaman (rare naam, lang verhaal, kort samengevat: we dachten eerst dat het een poes was en het bleek een kater) al een paar dagen niet gezien. Hij hield van buiten rondstruinen, maar langer dan een dag bleef hij nooit weg. En dus belde ik Amivedi, een stichting die vermiste en gevonden dieren registreert. Ze hadden slecht nieuws: de Dierenambulance bleek een paar dagen geleden een kat uit het water te hebben gevist, bij ons om de hoek.

Altijd een verhaal

Een nieuw bericht. Ik checkte nog even of mijn kleuter niet achter me stond en klikte op openen. Het was hem, dat wist ik meteen. Hij zag er inderdaad prima uit. Zijn vacht was nog nooit zo keurig geborsteld geweest. Ik belde Amivedi terug. 'Het is hem'. De mevrouw aan de andere kant van de lijn condoleerde me vol medeleven.

'Weet u misschien hoe ik het het beste aan mijn dochter van vijf vertel?'

'Bent u toevallig gelovig?'

'Nee'.

'Ah, dat is jammer. Dan heb je altijd een verhaal.'

Kattenhemel

Ik besloot dat 'verhaal' gewoon te jatten. 'Ninaman is in de kattenhemel', deelde ik mijn kind mee toen de Oggy-aflevering afgelopen was. Terwijl ik vertelde dat hij vast lekker had liggen slapen op de kade en toen vredig was gestorven aan een hartaanval ofzo en de gracht in was gegleden ('Hij heeft er niets van gemerkt') zag ik haar ogen groot worden van ongeloof. Ze hapte naar adem en begon keihard te huilen. 'Ninaman,' jammerde ze. 'NINAMAN'. Onze andere kat rende geschrokken naar boven om zich onder het bed te verstoppen.

Begrafenis

Het huilen hield de dagen erna niet op. Ze miste de kat. Ze had helemaal geen afscheid kunnen nemen, snikte ze. Soms vergat ze het even en als ze er dan weer aan dacht, begon het huilen weer. We moesten iets doen.

We besloten een begrafenis te houden voor de kat. Van een bevriende boer mochten we hem op zijn land begraven. Mijn dochter versierde een doos met tekeningen en stickers. Erin ging een zachte trui van haar zodat Ninaman altijd haar geur bij zich zou hebben. En zijn etensbakje. We kochten bloemen en reden op een mooie najaarsdag naar de Dierenambulance waar Ninaman in de vriezer lag. Hij zag er nog steeds prachtig uit, maar was in volle lengte zo keihard bevroren dat hij niet in de doos paste. We leenden een schaar, knipten één kant eruit en reden naar de boerderij.

1 minuut stilte

'Ninaman, ik zal nooit vergeten hoe schattig je als babykatje was en hoe zacht je vacht voelde', zei ik plechtig.

Mijn man: 'Ik vond je hoge piep-miauwtje altijd maar irritant maar mis het nu al.'

'Dag Ninaman. Dankjewel voor de mooie tijden', sloot mijn dochter de speeches af.

We legden bloemen op het graf en hielden één minuut stilte. Zwaluwen vlogen over en een kip pikte verderop tevreden wat graan van de grond. In de verte klonk een trekker en de geur van jasmijn vermengde zich met een vleugje mest. 'Ninaman vindt het vast leuk hier', zei mijn dochter vrolijk. 'Zullen we nu gaan zwemmen?'

Ze heeft nooit meer gehuild.

Beeld: Shutterstock