Kae at de eerste twee jaar alles, zelfs als ik dacht: jeg, wat vies, fietste ze het er zo in. Altijd met een grote glimlach. En soms nog een extra bordje.
Nu Dexx. Op een middag hoorde ik door de babyfoon een soort berenbrul. Wat was dat? Ik snelde naar boven, op de voet gevolgd door mijn moeder die bij ons was. Het mannetje zat huilend in een volledig ondergekotst bed. Zo zielig.
Lees ook: Ziek kind? Tips bij misselijkheid en overgeven in de nacht
Allemaal kotsen
Gauw uit bed tillen, troosten, ondergekotste slaapzak uit (ja, het was zo goor als je nu denkt), wassen, bed afhalen, kots van de spijltjes poetsen, en zelf daarna heel hard mijn eigen handen wassen.
Tegen beter weten in, want iedereen weet: kind kotsen, daarna allemaal kotsen. Wat ook zo was. Duurde bij Dexx trouwens het kortst, 24 uur, maar nu, twee weken later zitten we nog in de naweeën.
Geen hap
De dag na het kotsen wilde hij niets eten, wat logisch is als je ziek bent, onze alleseter zou vanzelf zijn eetlust weer vinden toch? Na een paar dagen wilde hij pap. Daarna volgden de broodjes tussen de middag, zijn fruithap.
Alles ging er stapje voor stapje weer in, maar we bleven steken bij het avondeten. Het eerste hapje ging nog wel, daarna trok hij een vieze kop, lippen stijf op elkaar, hoofd weg.
Lees ook: Wanneer mag een ziek kind niet naar de kinderopvang?
Zo'n slappie
Dat ging zo een paar avonden door en ja hoor, daar waren ze: die gedachtes. Die totaal niet helpen, dat snap ik ook wel, maar ik had ze toch. Zo van: shit, dadelijk eet hij te weinig. Hij heeft bouwstoffen nodig en vitamines. En koolhydraten om aan te sterken.
Zelf voel ik me ook altijd zo'n slappie als ik niet eet. Als ik zijn avondeten maakte, dacht ik: ben benieuwd of hij gaat eten. Ik hoop het wel, zou kut zijn als ie het weer niet eet. En dat tuimelde zo door naar: straks wordt hij wakker van de trek. Daar gaat zijn slaapritme!
Lees ook: Moeilijke eters: als je peuter niet wil eten
Een hulplijn
Het werd een ding. Dat had ik zelf ook door. Gelukkig heb ik een hulplijn die ik in dit soort gevallen kan inschakelen: een bevriende huisarts. Hij appte iets terug met de strekking: zolang hij genoeg drinkt en dus niet uitdroogt, komt het wel goed. Dat uitdrogen had ik zelf al gegoogeld, was niet zo. Dexx dronk inmiddels genoeg en at overdag, alleen niet in de avond.
Zijn antwoord drukte de zorgen eindelijk uit mijn hoofd. Ik blijf het natuurlijk proberen: afleiden en dan hup, snel de lepel erin (dan eet ie wel wat) of wel/niet geprakt, gepureerd (geen effect). Gisteravond: bordje neerzetten, zelf eten, toe maar! Dexx pakte een stukje pasta. Beet erin. En hop, pleurde zo de rest op de grond.
Na deze actie dacht ik: over een week is het allemaal weer anders. Over vier jaar trouwens ook. Kae moest van de week iets proeven van ons. Zei ze al etend, dramatisch met haar handen erbij: 'O, ik kots echt bijna'. Over kotsen gesproken.
