'Ik kies voor de liefde'
Mannen hebben geen kinderwens, zo dacht ik op mijn vijfentwintigste en ik wist het zeker. Ik stapte in een relatie met een prachtige vrouw van vijftien jaar ouder. Veertig dus en definitief uit de luiers. Ik hoor het mezelf nog zeggen, zonder één woord te liegen: ik vind kinderen leuk, maar kies voor de liefde. En als dat mét jou maar zonder eigen kinderen is, dan is dat zo. En bovendien, met die twee van jou is ons leven compleet.
'Een kinderwens? Nonsens'
Zij was niet alleen ouder, maar ook wijzer. Vanaf dag één zei ze dat ik eens zou gaan. Met een 'leuk jong ding' dat nog kinderen zou willen. Zeven jaar lang draaiden we beiden onze praatjes af. Zij over mijn vertrek, ik over mijn reeds volmaakte leven. Een kinderwens, nonsens was het.
Grombout
In die zeven jaar deelden we alles. Op de ochtenden na dan. Ik schrijf graag tot een uur of twee in de nacht, als het stil is. En wil dan tot negen uur niet gestoord worden. Natuurlijk, iedereen met kinderen gniffelt en weet: dat gaat never nooit niet. En inderdaad, in die ochtenden kwam ik aan mijn bijnaam: Grombout. De man die met geïrriteerde geluiden stilte probeerde af te dwingen van onder zijn kussen. Ik hield van haar kinderen als de mijne, behalve tussen 7 en 8 in de ochtend.
Kinderwens
Vier jaar in de relatie kwam mijn kleine neefje een tijdje bij ons wonen. Terwijl ik bleef ontkennen, zag zij – mijn neefje liefdevol in slaap neuriënd – mijn kinderwens ontspruiten. Zag zij hoe anders ik was als híj 's ochtends op mij sprong. Hoe ik zonder pruttelen de dag in ging. Met elk uur dat hij bij ons was, moet zij gevoeld hebben dat haar eigen gezin afbrokkelde. Dat er iets in mij aanwakkerde dat niet meer weg zou gaan.
Stuitende zaadleiders
Ik had de mannelijke equivalent van rammelende eierstokken: stuiterende zaadleiders. Ik was dertig en ja, ik wilde mijn eigen poepluiers, eerste woordjes en wankele stapjes. En zij zag het. En hoe onsierlijk ik, niet lang daarna, mijn vertrek ook inleidde, welk een pijn ik haar kinderen ook bezorgde, ze snapte het. Beter dan ik waarschijnlijk.
'Papa'
Niet lang geleden was ik bij haar thuis. Had ze mijn kleine Moos van amper een jaar op schoot. Ze neuriede hetzelfde liedje dat ze ooit voor haar kinderen zong. Een grote stoere tiener en knappe intelligente studente nu. Ik wilde iets zeggen over haar gelijk, dat ik dankbaar ben dat ze me binnenliet, bij haar kinderen, hoe ik nu pas zie hoe bijzonder dat was. Maar Moos had er genoeg van. Ze pruttelde en gromde, duwde zich omhoog en spreidde haar armpjes. En bracht alles terug naar het nu, met het meest magische woord dat ik ken. 'Papa'..
