De eerste-schooldag-foto is gemaakt, man en kind zijn uitgezwaaid, de deur valt dicht en ik klap mijn laptop open om aan het werk te gaan. Hallelujah: de zomervakantie is voorbij! Echt, het was heerlijk. Maar het had geen seconde langer moeten duren.
Ruzie
Ik kan me herinneren dat mijn ouders vroeger altijd ruzie hadden als we op vakantie waren. Veel meer dan thuis. Ik snap dat. Nu hebben mijn man en ik het er deze zomer redelijk vreedzaam van afgebracht, maar nog drie dagen langer vakantie en de boel was ontploft. Het is gewoon niet gezond om vier weken lang (ja, we hadden ook nog eens extreem lang vrij genomen) samen te zijn. Niet met je partner én niet met je kind. Vind ik. Te veel familytime trek ik niet, schreef ik eerder al.
Alleen-zijn
Toen we vorige week thuiskwamen na onze vakantie, wist ik niet hoe snel ik moest roepen dat ik wel even wat boodschapjes zou halen. Terwijl mijn dochter probeerde verloren schermtijd in te halen op haar geliefde iPad (geen wifi op de camping, je reinste kindermishandeling) en mijn man de was uitzocht, wandelde ik in slakkentempo over straat naar de supermarkt. Ik was alleen. ALLEEN. Ik heb alleen-zijn zo nodig. Niemand die tegen je aan praat. Niemand om mee te overleggen wat 'we' zullen gaan doen. Niemand om voor te zorgen. Heerlijk!
Huizenruil
Terwijl ik minstens vijf minuten deed over het kiezen tussen de ene bak aardbeien en de andere, viel mijn oog op mijn gebruinde armen en dacht ik terug aan de vakantie. Die was echt heel geslaagd. Ik had zowaar zeven boeken uitgelezen. Ja mensen: als je kind acht is, is vakantie weer een beetje vakantie. Dan gaan ze hun eigen gang, een beetje dan. We hadden drie weken huizenruil gedaan met een gezin uit Murcia in Spanje. Hun woning bleek heerlijk comfortabel. We lagen de hele dag in hun privézwembad; meestal waren we zelfs te lui om onze badkleding aan te doen. Daarna waren we nog een week op ons favoriete Waddeneiland, Vlieland.
Niemand om me heen
Het was heerlijk. Heerlijk om niet te hoeven haasten, om geen werk aan ons hoofd te hebben, om spelletjes te spelen en tafels te oefenen zonder de druk van een eindeloze to-do-lijst. Heerlijk om samen te zijn. Maar bij mij komt na een week of twee altijd die ommekeer. Dan zit ik te lezen op het tuinbankje, komt mijn man erbij zitten, en wil ik hem het liefst eraf duwen. Of lig ik op de bank te doezelen, ploft mijn dochter naast me neer, en denk ik: 'Wat doe jij hier?' Dan wil ik even niemand om me heen. Geen kind dat een mop wil vertellen terwijl ik op de laatste bladzijde van mijn boek ben. Geen man die goedbedoelde tips geeft over hoe ik de vaatwasser beter in kan ruimen.
Chillen
In tergend langzaam tempo scande ik de boodschappen. Het was toch rustig in de supermarkt. Ik probeerde het zo lang mogelijk te rekken. Geen man die vroeg of we nog wc-papier nodig hadden, geen kind dat het karretje per se wilde duwen. Maar toen zat het er toch echt op. Ik liep de winkel uit en maakte aanstalten om rechtsaf te slaan. Tot mijn blik viel op de parasols aan de overkant.
'De was is gedaan,' las ik op mijn telefoon. 'Jij even lekker aan het chillen?' 'Op het terras', appte ik terug. Ik bestelde nog een drankje. Eindelijk geen vakantie meer. Nu kon ik echt ontspannen.
Beeld: Shutterstock
