'Na de middelbare school werd zelfs de wereldhavenstad te dorps voor mij en verhuisde ik naar de echte grote stad: Amsterdam. Ik ging studeren en was toe aan nieuwe mensen en een bruisende stad die nooit slaapt. Als kersverse student hoefde ik niet te wennen aan fietsen over een trambaan of het drukke verkeer, ik was al een stadsmeisje.
Maar toen ik vijf jaar geleden zwanger was van mijn oudste dochter Loua, maakten mijn partner en ik een rigoureus besluit. We verruilden ons Amsterdamse appartement voor een twee-onder-een-kap in de polder. Nu woon ik al ruim vier jaar in West-Friesland, op een plek waarvan ik niet eens wist dat die bestond.
Lees ook: Week(end)je weg met kinderen: 9 adressen in Nederland
Een netwerk in de buurt
Alle ruimte, een fijne tuin, veilig buitenspelen, scholen zonder loting in de buurt—dát waren ineens dingen die zwaarder wogen dan de korte loopafstand naar een fijne koffietent. In Zwaag, waar mijn partner is opgegroeid, vonden we het. Bovendien wonen mijn schoonouders en zijn vrienden om de hoek. Een netwerk in de buurt is óók heel fijn voor een jong gezin.
Het was wel even wennen. Niet alleen omdat ik in de wijde omtrek geen H&M of ZARA kon vinden, maar vooral omdat de dynamiek totaal anders is. In de stad was ik gewend aan anonimiteit; hier kom ik altijd wel iemand tegen. Dat kan gezellig zijn, tot je bijna 42 weken zwanger bent en iedereen uit het raam hangt, zodra de voordeur opengaat. 'Ben je nou nóg niet bevallen?'
Ook de nuchterheid hier in de polder was een dingetje. Toen de verloskundige tijdens een van onze eerste afspraken reageerde met een droge 'ja prima', vroeg ik me serieus af of ze wel geïnteresseerd was in mijn verhaal. Maar dat is blijkbaar typisch West-Fries.
Lees ook: Verhuizen is niet goed voor een kind, blijkt uit nieuwe studie
Een compleet andere wereld
Mijn dochters groeien op in een compleet andere wereld dan waarin ik ben opgegroeid. Ze gaan naar een kinderdagverblijf waar ze spelen met dieren en altijd naar buiten gaan, ongeacht het weer. Dit was voor mij een must toen we de overstap maakten. Als we dan toch het stadsleven achter ons laten, moeten ze ook echt die kneuterige ervaring krijgen die je in het dorp vindt.
Boodschappen doen we niet alleen in de supermarkt, maar ook bij de boer. Zo vindt Loua (4 jaar) aardbeien halen bij de boer een van de leukste dingen om te doen. In de zomer fietsen we langs dorpen door de polder en ieder jaar gaan we in de herfstvakantie naar de pompoenenboerderij een paar dorpen verderop, om de allermooiste halloweenpompoen uit te kiezen. Dat is weer eens wat anders dan met de metro naar de dierentuin.
Lees ook: De hele dag buiten: waarom steeds meer ouders kiezen voor kinderopvang in de natuur
Denk er goed over na
Hoewel ik even moest wennen aan de dorpse dynamiek, kost het genieten van de ruimte en de rust om ons heen me geen enkele moeite. De drukte van de stad mis ik absoluut niet (sterker nog, als ik in de stad kom, ben ik binnen vijf minuten overprikkeld). Maar wat ik wél mis, zijn mijn ouders en vriendinnen van vroeger. Mijn eigen vangnet. Ondanks de lieve mensen in de buurt voelt het toch anders. Dat besef je misschien pas echt als je kinderen hebt.
Ben je zwanger of heb je al kinderen en overweeg je om van de stad naar een dorp te verhuizen? Dan zijn er een paar dingen om goed over na te denken. Want ja, die grote tuin en een ruime woning zijn fantastisch, maar kijk ook verder dan dat. Zie je je kind hier opgroeien? Is er ruimte genoeg om buiten te spelen en vriendjes te maken? Hoe zijn de voorzieningen in het dorp? Zit er een kinderdagverblijf of een peuterspeelzaal in de buurt die aansluit op jullie wensen? Past die dorpsschool ook écht bij jullie?
Ooit ondenkbaar
Voor ons was de keuze logisch, maar het is geen beslissing die je zomaar maakt. Het moederschap zet alles op zijn kop en verandert je blik op de wereld. Wat ooit ondenkbaar leek, is nu mijn realiteit - en ik zou het niet anders willen. De stad zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben, maar dit dorp? Dat is nu mijn thuis.'
