Je kind bij een nieuwe oppas achterlaten: ik heb dat altijd een avontuur op zich gevonden. Vanaf het moment dat ik de deur achter me dichttrek, komen de stressgedachten op. Want ja, wie ís die oppas eigenlijk precies?
Heeft ze wel echt geluisterd toen ik vertelde dat ze álle ramen dicht moet houden? Let ze wel goed op als mijn zoon richting het fornuis gaat en alles enthousiast probeert aan te zetten? Heeft ze onthouden waar de brandblusser staat? Of ben ik nu overdreven bezorgd?
Goeie vraag: wat betaal je de oppas?
Een pot goud, of een dof hoopje modder
Terwijl ik die gedachtestroom probeer te blokkeren (je moet nu eenmaal ooit die eerste keer durven), herinner ik mezelf eraan: als werkende ouders met drie kinderen kun je niet zonder oppas. Een goede oppas vinden voelt voor mij dan ook als het ontdekken van een pot goud – heb je eenmaal zo'n schat gevonden, dan laat je die niet meer los. Maar ja, of het goud is of een dof hoopje modder, dat blijkt meestal pas na een paar keer.
En die allereerste dag, daar kun je simpelweg niet aan ontkomen. Ik trek de deur achter me dicht en laat een snikkende peuter en een frisse nieuwe oppas achter. Deze nieuwe aanwinst is via vrienden aanbevolen; zij past daar regelmatig op, dus dat voelt alvast safe. Leeftijd boven de 25: check. Vindbaar op LinkedIn: check. Ik adem uit, fiets weg en zet koers naar de studio, waar ik een stemopname voor een commercial ga doen.
Een onbekend 088-nummer
Een paar uur verder, en tussen het inspreken door, grijp ik mijn telefoon. Ik hoop op een appje van de oppas. Een schattige foto misschien? Maar nee, een onbekend 088-nummer staat op mijn scherm. Zal wel een verkoper zijn, denk ik en leg de telefoon weer weg. Nog geen halve minuut later gaat hij weer over. 'Excuseer', mompel ik tegen mijn collega's, en ik neem op. 'Hallo?'
'Goedemiddag, u spreekt met Politiebureau Lijnbaansgracht. Bent u de moeder van Louis?'
Mijn hart maakt een vrije val naar mijn enkels. 'Is er iets gebeurd?! Is hij onder een tram gekomen? Levenloos uit het water gevist?'
Lees ook: De wereld van Nick en Janneke staat stil als de kinderopvang belt: 'We zijn aan het reanimeren'
Op het politiebureau
'Nee hoor mevrouw, het gaat goed met Louis. Hij zit hier bij ons op het politiebureau. Hij heeft zelfs in de politieauto gezeten en ziet er vrolijk uit. Maar we hebben inmiddels al uren iemand nodig om hem te vermaken, en daar hebben we gewoon het personeel niet voor. Een agent is al de halve ochtend met hem in de weer.'
Heel even begrijp ik er niets meer van. 'Sorry, maar mijn oppas? Waar is die dan gebleven?'
'Eerst even ter zake: kent u A. Flores?', vraagt de agent formeel.
'Ehm, ja. Dat is onze oppas.'
'Precies. Die zit hier ook op het bureau. Kunt u uw zoon zo snel mogelijk komen ophalen?'
Hoofd vol adrenaline
Binnen vijf minuten sta ik, met een hoofd vol adrenaline, op een taxi te wachten. Een halfuur later storm ik het politiebureau binnen. Een vriendelijke agent brengt me naar Louis, die me met een blik van 'oh, ben jij er ook?' aankijkt. Hij heeft het duidelijk uitstekend naar zijn zin gehad.
In zijn armen houdt hij een politiebeer, een souvenir van zijn ochtendje op het bureau. Hij heeft in een politieauto mogen zitten, heeft een broodje met hagelslag gescoord – een dag die bijna niet beter had kunnen uitpakken voor een 2-jarige.
Lees ook: Pakjesavond! De allerleukste sinterklaascadeaus per leeftijd
Niets meer vernomen
De agent haalt even diep adem en brengt me op de hoogte. Onze kersverse oppas is gearresteerd wegens het stelen van grillworsten. Inderdaad, grillworsten. Louis zat in de kinderwagen, de worsten had ze daaronder verstopt. Helaas was naast het jatten van de worsten ook haar identiteitsbewijs niet in orde, dus voorlopig zit ze vast op het bureau. Of ik samen met mijn vrolijke zoon, politiebeer onder zijn arm, even de uitgang wil opzoeken?
Terwijl we de tram terug nemen en ik mijn zoon nog wat steviger vasthoud dan normaal, blijft het door mijn hoofd malen: grillworsten, valse papieren?! Van de oppas heb ik sindsdien niets meer vernomen, ook niet toen ik haar nog probeerde te bellen. Op mijn appjes heeft ze ook niet gereageerd. Ze schaamt zich waarschijnlijk kapot.
Intussen hebben we een nieuwe oppas, die hopelijk niet stiekem haar eigen charcuterie runt. Zo op het eerste gezicht lijkt ze me een ware topper, maar ja; na één koude douche voel je voortaan eerst zorgvuldig of het water wel écht warm is.
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
