Het is 20.15 uur. De meeste stellen beginnen op dit uur aan seizoen drie van een serie, schenken zichzelf een glas wijn in, lachen achteloos in het licht van een gezellig verlichte woonkamer. Wij niet. Wij liggen doodstil onder een deken en communiceren als gevangen spionnen tijdens de Koude Oorlog.
Naast me hoor ik Jasper in de badkamer – áchter de deur, met één hand – cruesli in een kommetje doen. Ik hoor elke korrel vallen. 'Mama! Dat licht! Doe uit!!', sist mijn oudste vanaf het stapelbed in de woonkamer/keuken/badkamer/slaapkamer die wij huis noemen. Dat óók al niet, denk ik. Er is hier geen vrijheid meer. Lezen kan niet, praten kan niet, ademen alleen op fluisterstand.
Lees ook: Deze series binget Lauren: 'Als ze alle drie in bed liggen, verdwijn ik in mijn andere leven'
Campingbedje naast het aanrecht
We zijn verhuisd. Of nou ja — onze woonboot is weggesleept. En de nieuwe woonboot is er nog niet, het bouwproces is vertraagd, zoals wel vaker bij verhuizingen. Oplossing: overnachten in de Airbnb van de overbuurvrouw. Met vijf man. In één ruimte.
Als 25-jarige single zou ik dit een Luxury Loft noemen. Op dit moment doet het me meer denken aan een vakantiehuisje zonder vakantie. Mét LEGO in je nek. Mijn 2-jarige zoon slaapt in een campingbedje naast het aanrecht. Zijn hoofd ligt ter hoogte van de broodrooster.
'Slapen jullie al?', zegt hij. Rechtop. Om 20.17 uur. 'HOUD. JE. MOND', sist de middelste terug met de autoriteit van een gevangenisbewaarder.
'Doe dat leeslampje uit!', commandeert de oudste, al heeft niemand überhaupt een lamp aan.
Lees ook: Getest: de 7 beste slaaptrainers van het jaar
Ik vertrek
Niemand slaapt. De jongste klimt uit zijn bed, waggelt rond als een mummie in zijn slaapzak. 'Melk drinken!', roept hij. Daarmee worden officieel álle kinderen opnieuw klaarwakker.
Precies op dat moment gaat Jaspers telefoon ook nog af. Ik overweeg kort om op te staan, een koffer te pakken en me gewoon als entertainmentmedewerker op een cruiseschip aan te melden.
Op de grond
We wonen nu twee weken zo. Nog zes te gaan. Dat is 42 nachten + 42 ochtenden, want ja — dit geldt ook voor de ochtend. Zodra een van ons om 06.00 uur zachtjes probeert te douchen, want draaidag of opnames, explodeert het hele nest.
Uit wanhoop pak ik mijn telefoon erbij en googel: 'hoeveel gezinnen slapen wereldwijd in één ruimte?' Ik verwacht troost. Ik krijg: 75 procent van de wereldbevolking. Naast elkaar. Altijd. En vaak op de grond.
Lees ook: Stressvrij verhuizen met kinderen: 12 tips die echt werken
Nederigheid
Ik word overspoeld door nederigheid. Ik neem me voor op te houden met mopperen.
'Wat ben jij aan het kijken?', klinkt het dan opeens keihard naast mijn oor. Het is mijn middelste. Wéér uit bed. Ik fluister terug: 'Ik googel hoe andere mensen slapen.'
Ze knikt. Ze klimt erbij. Jasper schuift op. De peuter hangt inmiddels horizontaal over onze halzen.
De mens als groepsdier
Ik geef me over. Misschien moeten we gewoon met z'n allen op de grond gaan liggen, zoals 75 procent van de wereld. Misschien moeten we stoppen met tegenstribbelen en ons volledig overgeven aan de mens als groepsdier.
Misschien moeten we proberen te genieten van dit moment samen. Misschien — als ik me nu heel diep ontspa... KRÁK. Jasper bijt in een appel. 5 centimeter van mijn oor. Mislukt.
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
